The king of War นิยาย บท 1851

โยชิดะ โชให้รู้สึกตื่นใจอย่างหนัก ตัวเองเป็นผู้แข็งแกร่งที่สู้ศึกกับหยางเฉินโดยตรง เขาจึงจะใช่ผู้ที่รู้สึกถึงพลังฝีมือแท้จริงของหยางเฉินจริง ๆ

หยางเฉินกับผลที่เกิดขึ้น ไม่ได้ทำให้เขาหดหู่ใจเลย ตรงกันข้าม เขากับมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นอีกเป็นอย่างมาก

ด้วยเพราะว่า การจู่โจมของเขาออกไปเมื่อครู่นี้ ยังไม่ได้ทุ่มออกไปเต็มกำลัง ขนาดว่าสายเลือดคลั่งก็ยังไม่ได้กระตุ้นออกมา ต้องรู้ว่า พลังฝีมือต่อสู้หลังจากการกระตุ้นสายเลือดคลั่งของเขาขึ้นมานั้น จะเบ่งระเบิดขึ้น

ฝ่ายทางด้านค่ายประเทศซัน คงยังมีทิคาโนะ ทาเคชิอีกหนึ่งผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายนั่งแท่นปักหลักอยู่ ถ้าเขาขณะที่เผชิญหน้ากับโยชิดะ โชอยู่นั้น กระตุ้นเอาสายเลือดคลั่งของเขาขึ้นมาใช้เลย นั้นย่อมจะเป็นการทำให้ไม่มีความจำเป็นต้องไปสู้กับทิคาโนะ ทาเคชิแล้ว

ฉะนั้นเขาจึงวางแผนไว้ ในขณะที่ประจันหน้าสู้ศึกกับโยชิดะ โชนั้น จะไม่กระตุ้นสายเลือดคลั่งออกมาใช้

แน่นอนที่สุดว่า ไม่มีการกระตุ้นสายเลือดคลั่งออกมาแล้วคิดจะเอาชนะโยชิดะ โช เขาก็จะต้องใช้พลังฝีมืออย่างสุดฤทธิ์ คู่ต่อสู้คนนี้ มันไม่ใช่แค่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลางธรรมดา ๆ เลย

“เวทีประลองพังไปแล้ว ลงไป จะใช้อะไรตัดสินแพ้ชนะกัน？”

หยางเฉินมองหน้าโยชิดะ โช เอ่ยปากถามไป

โยชิดะ โชหยีตามองหน้าหยางเฉิน พูดด้วยอารมณ์มุ่งฆ่าว่า “ในเมื่อเวทีประลองพังไปแล้ว งั้นพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องไปยึดติดกับกติกาอะไรกันแล้ว ต่อไปนี้มีกติกาอันเดียว นั่นก็คือชี้ชัดกันที่เป็นกับตาย！”

“ตกลง！”

หยางเฉินตอบไปทันทีอย่างไม่ลังเล

“ปึง！”

พอเสียงขาดคำ ขาของเขาย่ำลงไปกับพื้น ตัวร่างทะยานพุ่งเข้าหาโยชิดะ โช

โยชิดะ โชก็ขยับตัวในพริบตานั้น

“ปึง ปึง ปึง！”

ทั้งคู่โรมรันพันตูสู้กันอย่างบ้าดีเดือด

เวทีประลองที่ก็ได้กลายเป็นเศษดินหินไปแล้ว หยางเฉินกับโยชิดะ โชนั้นต่อสู้กันอยู่บนกองเศษหิน ทุกครั้งที่เขาทั้งสองออกหมัด ก็จะมีการทำให้พื้นบริเวณรอบข้างแตกละเอียด

พื้นใต้ตีนของเขาทั้งสอง ไม่มีส่วนไหนที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์แล้ว

ผู้คนที่มาดูกัน ต่างดูกันจนมึน นี้มันบุฟเฟ่วิทัศน์ทรรศนาชัด ๆ

“ร้ายกาจจริง ๆ ！นี่มันเป็นพลังฝีมือต่อสู้ในเผ่าพันธุ์มนุษย์หรือนี่？”

“ฮึ！”

ติงเหวินจัวพูดเหยียด ๆ ว่า “ถ้าหากไม่มีหยางเฉิน อย่างน้อยพวกเราก็จะได้ไม่มีความจำเป็นต้องไปรับกรรมหลังจากที่เขาแพ้ กับความอัปยศที่ต้องไปรับ”

ตู้จ้งต่อคำอย่างไม่ลดละ “ถ้าไม่มีหยางเฉิน หากพวกเราต้องแพ้ แกคิดจริงหรือว่า พวกนักบูโดประเทศซันจะปล่อยพวกเราง่าย ๆ ？พวกมันที่โหมประโคมกันอย่างใหญ่โตมาท้าประลองกับนักบูโดจิ่วโจว เพื่ออะไรกัน？มันก็เพื่อจะได้ลบหลู่พวกเรานักบูโดจิ่วโจว หลังจากนั้นก็เข้ายึดครองจิ่วโจวด้วยกำลัง”

“ให้แม้นเป็นการประลองที่มีแต่ต้องแพ้ พวกเราก็ยังต้องรับ ถึงต้องแพ้ พวกเราก็ต้องสู้ไปให้ถึงที่สุด！”

“ถึงตอนนี้ การต่อสู้ก็ยังไม่ถึงที่สุด แกเอาแต่พูด ๆ พูด ๆ ให้พวกเราต้องเสียค่าชดใช้ แล้วพวกแกมีคิดกันไหม ถ้าหยางเฉินชนะหละ？”

ติงเหวินจัวแค่นหัวเราะเสียงเยือก “แกมันกำลังคุยโจ๊กระดับสากลอะไรของแก？เขามันก็แค่พลังฝีมือระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นต้น เป็นไปได้ยังไงที่จะเป็นคู่ต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลางได้？”

“ต่อให้มันถล่มโยชิดะ โชให้แพ้ไปได้ แล้วยังไง หรือคิดไปว่า เขายังจะพิชิตทิคาโนะ ทาเคชิได้หรือ？”

ตู้จ้งถามกลับเสียงเหยียด “แล้วถ้าเขาทำได้จริง ๆ หละ？”

ติงเหวินจัวทำหน้าหยามเหยียด พูดด้วยเสียงแค่นหัวเราะ “หากแม้นเขาเอาชนะทิคาโนะ ทาเคชิได้จริง ข้าจะคุกเข่าโขกหัวขออภัย และจะตายให้เป็นการไถ่โทษ”

ตู้จ้งพูดใส่ด้วยความโกรธ “ตกลง！นี่แกเป็นคนพูดเองนะ ถ้าเขาทำได้ แต่แกขืนตระบัดสัตย์ ข้าก็จะส่งแกไปเอง！”