The king of War นิยาย บท 1862

ความหนาวเยือกในแววตาของไป๋หลี่จิงหวินดูเข้มข้นขึ้น หยีตามองไปที่ทิคาโนะ ทาเคชิ ความคิดในการฆ่าทอประกายจ้าในดวงตา

“คุณหยาง！”

นักบูโดจิ่วโจวหลายคนที่ยังอยู่ในโรงเทพบู๊ ต่างก็ตะโกนกันขึ้นมาลั่น แต่ละคนกำหมัดกันแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

ทิคาโนะ ทาเคชิโหดเหี้ยมไร้ปรานีขนาดนี้ ขนาดหยางเฉินอยู่ในสภาพรอตายแล้ว ก็ยังมีใจจะทรมานได้อีก

ในทันทีนั้นไป๋หลี่จิงหวินก็มองไปที่หยางเฉินที่ถูกทิคาโนะ ทาเคชิเหยียบอยู่ พูดด้วยสีหน้าราบเรียบว่า “แกไปด้วยใจสบาย ๆ เถอะ ข้าจะช่วยแกปกป้องศักดิ์ศรีของนักบูโดจิ่วโจว วันนี้ นักบูโดประเทศซันที่อยู่ในงานนี้ จะต้องตายทั้งหมด！”

เสียงของเขา ไม่มีอารมณ์ใด ๆ แม้แต่น้อย หนาวเยือกอย่างเป็นที่สุด

เพียงแค่คำพูดประโยคเดียว ก็ทำให้นักบูโดประเทศซันทุก ๆ คน ต่างก็หนาวเยือกเข้าไปถึงกระดูก ในความรู้สึกพวกเขามีว่า ไป๋หลี่จิงหวินไม่ได้คุยโตโอ้โม้ แต่มีความเป็นจริงที่ทำไปได้ขนาดนั้น

ทิคาโนะ ทาเคชิเข้าต่อสู้กับหยางเฉินในครั้งใหม่นี้ ก็ได้ใช้พลังส่วนเกินไปมากแล้ว ตัวร่างเดิมก็ได้รับบาดเจ็บมาอยู่ ถึงขณะนี้คงไม่ได้รักษาสภาพความเป็นสุดยอดอยู่แล้ว

ส่วนไป๋หลี่จิงหวินนั้นเก่งกาจไปถึงขนาดไหน นักบูโดที่อยู่ในบริเวณทั้งหมด คงไม่มีใครรู้ชัดเจน รู้แต่ว่าสูงเอามาก ๆ ขนาดทำเอาทุกคนที่อยู่นี้ต่างก็รับถึงพลังกดดันที่สูงมาก

ทิคาโนะ ทาเคชิก็ต้องรับรู้ในจุดนี้อยู่ด้วยอย่างแน่นอน บนใบหน้าต้องลดความอหังการลงบางส่วน เพิ่มใส่ความอึ้งหนักเข้าไปสักหลายส่วน

ในขณะนั้น หยางเฉินกำลังถูกบดขยี้ทรมานของทิคาโนะ ทาเคชิ กระดูกบริเวณหน้าอกก็หักไปหลายท่อนแล้ว

แม้อาการสาหัสขนาดนี้แล้ว เขาก็ยังไม่ละพยายามในการช่วยตัวเอง ไม่ว่าตำราเทพสงครามก็ดี สายเลือดคลั่งก็ได้ แต่ในนาทีนี้ ทุกอย่างดูเหมือนหมดสภาพในการใช้งาน

เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน สัญญาณชีพในส่วนภายในร่างกายของเขา กำลังทยอยหายไป

ในทันใดนั้น ภาพที่ปรากฏขึ้นในตาที่เขาเห็นเหมือนเป็นรูปร่างของคนที่เขาสนิทสนมเอามาก ๆ ฉินซีกำลังจูงเสี้ยวเสี้ยว วิ่งมุ่งหน้ามาหาเขา

ข้างหลังฉินซีกับเสี้ยวเสี้ยว ยังมีฉินอีกับฉินต้าหย่ง อีกทั้งหม่าชาวกับพี่อ้าย ยังมีเฝิงเสียวหว่านกับหวยหลัน....ล้วนแล้วแต่คนใกล้ชิดมากที่สุดที่อยู่รอบตัวเขา

หยางเฉินยื่นมือออกไปข้างหนึ่ง มุ่งไปให้กับคนเหล่านั้น มองเห็นแล้วว่าพวกเขาเข้าใกล้เขามากแล้ว แต่ทำไมมาไม่ถึงข้างหน้าของเขาเสียที

“เป็นภาพลวงตาหรือ？”

หยางเฉินเหมือนมีจิตสำนึกไปถึงอะไรบางอย่าง เขาให้รู้สึกไม่ยอมขึ้นมาเต็มหน้า เขาไม่คิดจะยอมตาย เขาตายไม่ได้ ถ้าเขาตายไป ใครจะมาปกป้องฉินซีกับเสี้ยวเสี้ยว

เขาใช้แรงเฮือกสุดท้ายกัดไปที่ลิ้นตัวเอง เวลานี้เขาต้องใช้ความเจ็บกระตุ้นให้ตัวเองอยู่ในสภาวะตื่น

“อ๊าก.....”

หยางเฉินคำรามลั่นขึ้นมาในทันใดนั้น ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน คว้าน่องขาทิคาโนะ ทาเคชิเข้ามา ใช้แรงกอดไว้แน่นในฉับพลันนั้น

ทิคาโนะ ทาเคชิไม่เคยได้นึกได้คิด หยางเฉินยังกลับจะมีแรงขึ้นมาได้ จึงไม่ทันได้ระวังใด ๆ กับหยางเฉิน ด้วยกำลังที่รุนแรงขนาดนั้น ขาของเขาก็เกิดการสะดุด เซก้าวถอยหลังไป ถึงกับแทบจะล้ม

“ผัวะ！”

ในชั่ววูบนั่นเอง หยางเฉินกระอักเลือดพ่นออกมาในทันใด

มีดเลือดเล็กขนาดนิ้วโป้งสองเล่ม พุ่งแยกออกมุ่งแทงเข้าใส่ตาสองข้างของทิคาโนะ ทาเคชิ

และในช่วงเวลานั้น ทิคาโนะ ทาเคชิยังกำลังเซถอย ยังไม่ทันตั้งตัวติด

และก็ในเดี๋ยวนั้น！

“ผัวะ！”

“ผัวะ！”

เลือดสด ๆ ที่พุ่งออกไปจากปากของหยางเฉิน เปลี่ยนกลายเป็นมีดเลือดสองเล่ม แทบจะในเวลาเดียวกัน ทิ่มเข้าใส่ลูกตาทั้งคู่ของทิคาโนะ ทาเคชิ

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นไปอย่างกะทันหันมากเป็นที่สุด ถึงขนาดตอนที่มีดเลือดสองเล่มแทงเข้าไปในตาของทิคาโนะ ทาเคชิ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ยังแทบจะไม่ได้ตั้งสติกลับมาได้

“โอ๊ย ลูกตาของข้า！ลูกตาของข้า！”

จนกว่าได้ยินเสียงระเบิดร้องด้วยความเจ็บปวด ดังออกมาจากคอหอยของทิคาโนะ ทาเคชิ ทุกคนถึงรู้ได้

แต่ละคนเต็มไปด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อบนใบหน้า หยางเฉินที่เพิ่งทำท่าจะม้วยมอดแล้ว กลับพ่นเลือดออกมาคำใหญ่ พุ่งเข้าแทงใส่ลูกตาของทิคาโนะ ทาเคชิจนบอดไปได้？

มันเป็นไปได้ยังไงกัน？