The king of War นิยาย บท 187

“ผู้นำครับ อยากฆ่าเขา เกรงว่ายากมากครับ!”

ชายวัยกลางคนที่รายงานก่อนหน้านั้นเอ่ยปากบอกทันใด

“หมายความว่าอะไร?” จวงเจี้ยนเซ่อขมวดคิ้ว

ชายวัยกลางคนชื่อว่าจวงเซิ่ง เป็นลูกชายคนเล็กสุดของจวงเจี้ยนเซ่อ และเป็นลูกชายคนเดียวที่เขาไว้ใจที่สุด โดยพื้นฐานสามารถมั่นใจได้ว่าในอนาคตจวงเซิ่งจะต้องสืบทอดตำแหน่งของผู้นำเป็นแน่

จวงเซิ่งหยิบยูเอสบีอันหนึ่งออกมา พูดสั่งกับลูกน้องด้านข้าง “นายเอาคลิปในยูเอสบีนี้ไปเปิดให้ทุกคนได้ดู!”

ไม่นานนัก บนหน้าจอโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่ คลิปวิดีโอส่วนหนึ่งถูกฉายออกมาแล้ว

“คุณหยาง คนก็ปล่อยไปแล้ว ท่านคิดว่าจะสามารถปล่อยคุณชายชวนไปได้หรือไม่?”

“ความจริงฉันไม่อยากเป็นศัตรูกับตระกูลเมิ่ง แต่เห็นกันอยู่ว่าพวกนายอยากหาเรื่องฉัน วันนี้ถือว่าให้บทเรียนพวกนายสักครั้ง ถ้ายังมีครั้งต่อไปอีก แบบนั้นจะไม่จบลงง่ายดายขนาดนี้แล้วนะ”

ไม่นานบนคลิปวิดีโอปรากฏภาพของงานประมูลของชั้นบนสุดที่คลับหลงเถิงออกมาแล้ว คือฉากนั้นที่หยางเฉินยกเมิ่งชวนขึ้นมาด้วยมือเดียว

พอมองเห็นฉากนี้เข้า ทุกคนในห้องโถงใหญ่ล้วนท่าทางตื่นตกใจ

เพราะคาดไม่ถึงว่าสายตรงของตระกูลเมิ่งเกือบโดนหยางเฉินเล่นงานจนเสียชีวิต

หยางเฉินพูดจบ หมุนตัวกำลังจะไป แต่ตอนที่เขาเดินมาถึงหน้าประตูงานประมูล ทันใดนั้นหยุดฝีเท้าลงมา ถือโอกาสหยิบปากกาเซ็นชื่อด้ามหนึ่งขึ้น

และขณะนี้จวงปี้ฝานยังมีชีวิตอยู่

แต่ว่าวินาทีต่อมา ฉากหนึ่งที่ทำให้ทุกคนตื่นตกใจได้เกิดขึ้นแล้ว

เห็นเพียงหยางเฉินถือโอกาสโบกมือ ชั่วพริบตาเดียวปากกาเซ็นชื่อก็หลุดออกจากมือ แวบหนึ่ง ร่างกายของจวงปี้ฝานล้มลงบนพื้นโดยตรง

“ซี้ด~”

ทุกคนต่างหน้าตาตกใจกลัว ถึงแม้ภาพที่มองเห็นไม่ได้ชัดเจนมาก แต่พวกเขามองเห็นหยางเฉินเขวี้ยงปากกาเซ็นชื่อด้านหนึ่งออกไปด้วยมือเปล่าจริงๆ จากนั้นจวงปี้ฝานก็ตายแล้ว

และความจริงได้ถูกพิสูจน์แล้ว สาเหตุการตายของจวงปี้ฝาน เป็นปากกาเซ็นชื่อด้ามหนึ่งจริงๆ

ทั้งห้องโถงใหญ่ล้วนเงียบกริบ ทุกคนรู้สึกได้ถึงกำลังอันเกรียงไกรของหยางเฉินกันหมด

ตั้งนาน รออารมณ์ของทุกคนค่อยๆ สงบมั่นคงลงมาบ้าง จวงเซิ่งจึงเอ่ยปากบอก “ชายหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดา ผมเคยตรวจสอบเขามาเป็นพิเศษ”

“เดิมทีเขาเป็นหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเย็นตู ลูกนอกสมรสของตระกูลอวี๋เหวิน สิบกว่าปีก่อน เขากับแม่ของเขาโดนไล่ออกจากตระกูล จากนั้นห้าปีก่อน แม่ของเขาป่วยตาย ส่วนเขามีความสัมพันธ์กับสาวงามอันดับหนึ่งของตระกูลฉินขึ้น”

“และต่อมาอีก เขาก็ไปเป็นทหาร หายตัวไปห้าปีเต็มๆ จนเมื่อสามเดือนก่อน เขาถึงปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน”

“ผมตรวจสอบได้ถึงแค่เรื่องพวกนี้ ห้าปีนี้ สรุปว่าเขาเป็นทหารมากี่ปี และทำเรื่องอะไรมาบ้าง ล้วนแล้วแต่ไม่รู้เลยทั้งนั้น”

ฟังคำพูดของจวงเซิ่งจบ ทุกคนถึงค่อยๆ ได้สติกลับมาจากความตื่นตกใจเมื่อสักครู่นี้

จวงเจี้ยนเซ่อทำหน้าเคร่งขรึมเช่นกัน เขาในฐานะผู้นำของตระกูลจวง ย่อมรู้จักผู้แข็งแกร่งที่ความสามารถยอดเยี่ยมคนหนึ่งดีเป็นธรรมดาว่ามีความน่ากลัวมากแค่ไหน

หยางเฉินอยู่ห่างไปยี่สิบกว่าเมตร จากนั้นใช้ปากกาเซ็นชื่อด้ามหนึ่งสังหารจวงปี้ฝาน นั่นพอจะอธิบายได้แล้วว่าความสามารถของเขาไม่ธรรมดา

“จวงเซิ่ง ฉันไม่สนใจว่าแกจะเสียเงินไปมากเท่าไร ภายในวันนี้ จำเป็นต้องคิดหาวิธีเอาหัวของมันกลับมาให้ฉัน!”

จวงเจี้ยนเซ่อเอ่ยปากบอกโดยกะทันหัน

ในเมื่อรู้ว่าความสามารถของหยางเฉินไม่ธรรมดา เขาจะไม่ยอมให้หลานชายของตนเองถูกฆ่าไปแบบไม่ชัดเจนหรอก

“ครับ คุณพ่อ!”

จวงเซิ่งรับปากเสียงทุ้ม

ที่ตระกูล คำพูดของจวงเจี้ยนเซ่อคือราชโองการ เดิมทีจวงเซิ่งไม่มีทางปฏิเสธได้

แต่ดีที่จวงเจี้ยนเซ่อพูดแล้วว่าไม่ว่าเสียเงินไปมากเท่าไรก็ได้หมด

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ทำได้เพียงจ่ายเงินจ้างผู้แข็งแกร่งขั้นสุดยอดแล้ว

“ผู้นำครับ ผมคิดว่าเรื่องนี้สามารถไปหาตระกูลเมิ่งให้สนับสนุนได้ โดยเฉพาะการตายของปี้ฝานเกิดอยู่ที่งานประมูลที่พวกเขาจัด”

เวลานี้ มีคนลุกขึ้นบอกทันใด

จวงเจี้ยนเซ่อขมวดคิ้ว มองทางคนที่พูด “แกมีความคิดอะไร พูดออกมา!”

“เมิ่งชวนและหงฝูในฐานะคนของตระกูลเมิ่ง และมองเห็นปี้ฝานถูกฆ่ากับตาตัวเอง พวกเขาผลักความรับผิดชอบไปไม่ได้ ส่วนชายหนุ่มที่ชื่อหยางเฉินคนนี้ ความสามารถไม่ธรรมดา มีเพียงยอดฝีมือของตระกูลร่ำรวยชั้นนำแห่งเมืองเอก ถึงมีความเป็นไปได้ว่าจะฆ่าเขาทิ้งสำเร็จ”