The king of War นิยาย บท 1889

อย่างไรก็ตาม การต่อสู้ยังไม่จบ หลังจากที่หยางเฉินชกหัวหน้านักฆ่ากระเด็นลอยไปกลางอากาศแล้ว เขาก็เคลื่อนไหวอีกครั้ง

“ตูบ!”

“ตูบ!”

เสียงชกที่หนักหน่วงก็ดังติดต่อกันสองที นักฆ่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลาง กระอักเลือดแล้วกระเด็นลอยออกไป ตายคาที่ในทันที

ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าสี่คน หนึ่งในนั้นคือแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลางสองคน และแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายหนึ่งคน

ตอนนี้ มีแต่นักฆ่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายที่ยังมีชีวิตอยู่ อีกสามคน ล้วนถูกฆ่าในเสี้ยววินาที

สามารถพูดได้ว่า หยางเฉินในตอนนี้ มีพละกำลังที่สามารถฆ่าผู้แข็งแกร่งอย่างแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าได้ในเสี้ยววินาที แน่นอน เขานั้นก็ได้ใช้ฝีมือที่มีอยู่ทั้งหมด

งั้นก็เท่ากับว่า ถ้าหากเขานำมีดโลหิตออกมาใช้ในการต่อสู้ ก็จะสามารถต่อสู้กับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดแล้วใช่มั้ย?

และยังเป็นแบบไม่รู้แพ้รู้ชนะ?

ครั้งนี้การที่ถูกนักฆ่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าล้อมฆ่า ทำให้หยางเฉินเข้าใจพลังการต่อสู้ของตัวเอง ว่าอยู่ในระดับไหน

นักฆ่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายคนสุดท้าย พยายามลุกขึ้นมา ขณะที่มองมาทางหยางเฉิน ในแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ร่างกายถอยหลังอย่างไม่ยอมหยุด

ดวงตาสีเลือดของหยางเฉิน มีแต่แรงสังหาร จ้องมองฝ่ายตรงข้ามโดยไม่ขยับสายตา

ทันใดนั้น เขาขยับตัวแล้ว

สีหน้าของนักฆ่าเปลี่ยนไปในทันที หันหลังวิ่งหนีอย่างไม่ลังเล

แต่นักฆ่าเพิ่งจะหันหลัง ฝ่ามือขนาดใหญ่ ก็คว้าคอของเขาเอาไว้ วินาทีต่อมา ร่างของนักฆ่า ก็ถูกหยางเฉินยกขึ้นด้วยมือข้างเดียว

พลังที่แข็งแกร่ง ทำให้นักฆ่าหายใจไม่ออก

หยางเฉินถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยแรงสังหาร “บอกฉัน มีนักฆ่าเท่าไหร่ที่ตามฆ่าฉัน? นอกจากตามฆ่าฉันแล้ว พวกแกยังมีภารกิจอย่างอื่นอีกมั้ย?”

“ตูบ!”

พูดจบ เขาก็เหวี่ยงแขนอย่างแรง นักฆ่าก็กระแทกลงพื้นอย่างแรง และกระอักเลือดไปอีกหนึ่งที

เพราะเขาคือนักฆ่าผู้แข็งแกร่งของแดนบูโด ไม่เช่นนั้นคงตายไปนานแล้ว

ขาข้างหนึ่งของหยางเฉินได้เหยียบอยู่บนหัวของนักฆ่าแล้ว ขอเพียงออกแรงนิดหน่อย ก็สามารถปลิดชีวิตของเขาในทันที

ร่างของนักฆ่าสั่นเทาอย่างไม่ยอมหยุด แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ความแข็งแกร่งของหยางเฉิน ทำให้เขารู้สึกถึงความตาย

โชว์เฟอร์ร่างกำยำที่อยู่บนรถ เวลานี้ก็ได้สติจากอาการตกใจแล้ว ขณะที่มองไปทางหยางเฉิน แววตานั้นเป็นประกาย

เขาซึ่งอยู่ในภูเขาวมารเป็นเวลานาน รู้จักคนมากมาย สายตาที่มองคนนั้นยังคงดีเยี่ยม เขาเชื่อว่า หากหยางเฉินสามารถอยู่ที่ภูเขาวมารไปตลอด อนาคตของเขา ต้องสดใสอย่างแน่นอน

“พูดมา!”

หยางเฉินเห็นนักฆ่ายังคงไม่ยอมพูด จึงตะคอกด้วยความโมโห ทันใดนั้นเท้าของเขาก็ออกแรงเพิ่ม