The king of War นิยาย บท 189

แรงอาฆาตที่ทรงอำนาจระเบิดออกจากบนตัวของท่านหง

“ปึง!”

ท่านหงต่อยบนต้นไม้ใหญ่ด้านข้างไปหมัดหนึ่ง

เสียงดังสนั่น ลำต้นที่คนสองคนถึงสามารถโอบรอบได้นั้นสั่นไหวอย่างรุนแรง ใบไม้นับไม่ถ้วนร่วงหล่นลงมา

ตอนที่เขาดึงหมัดออกมา เห็นเพียงมีรอยหมัดที่บุบลึกเข้าไปรอยหนึ่งปรากฏขึ้น ทุกคนล้วนทำหน้าตื่นตกใจ

หมัดเดียวต่อยจนเป็นรอยบนต้นไม้ออกมาได้ นี่คือเรี่ยวแรงของคนอยู่เหรอ?

“ไม่ว่าจะเป็นใคร กล้าฆ่าลูกศิษย์ของฉันหงเทียนหยา ฉันจะต้องให้แกได้รับความทรมานจนตาย!”

หงเทียนหยาเงยหน้าร้องตะโกน ในดวงตาที่แดงก่ำมีแรงอาฆาตแค้น สามารถเห็นความโกรธแค้นของเขาในเวลานี้ได้

คนของตระกูลจวงนั้น ในใจแต่ละคนคือความหวาดหวั่น โดยเฉพาะลูกศิษย์ของหงเทียนหยา เพื่อช่วยแก้แค้นให้จวงปี้ฝาน ถึงได้โดนฆ่าจนตาย

พวกเขากลัวว่าหงเทียนหยาจะเอาความแค้นอันนี้มาลงบนหัวตระกูลจวง

“ท่านหงครับ ท่านมีความต้องการอะไร เอ่ยปากมาได้หมด พวกเราตระกูลจวงจะให้ความร่วมมือเต็มที่ครับ!”

เวลานี้จวงเจี้ยนเซ่อเดินเข้ามา พูดจาด้วยสีหน้าประหม่า

“ฉันต้องการข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวกับหยางเฉิน ภายในครึ่งชั่วโมง ต้องเอามาให้ฉัน!”

เพิ่งพูดจบ หงเทียนหยาอุ้มศพของลูกศิษย์ จากนั้นเดินไปยังคฤหาสน์ของตนเอง

ทั้งตระกูลจวงต่างไม่มีใครกล้าหายใจแรง มองตามหงเทียนหยาหายลับไป พวกเขาถึงเหมือนยกภูเขาออกจากอก

ถึงแม้ในใจจวงเจี้ยนเซ่อจะกังวลอยู่บ้างว่าหงเทียนหยาอาจจะเอาความแค้นของลูกศิษย์มาลงที่ตระกูลจวง ขณะเดียวกันในใจก็แอบดีใจระดับหนึ่ง

ปัจจุบันนี้ศิษย์รักของหงเทียนหยาถูกฆ่า หงเทียนหยาต้องลงมือจัดการด้วยตนเองแน่ ถึงตอนนั้นหยางเฉินมีเพียงตายสถานเดียว

ในขณะเดียวกัน หยางเฉินสามคนพ่อแม่ลูก บวกกับฉินยี ทั้งสี่คนกำลังอยู่ที่ร้านอาหารเป่ยหยวนชุน

ในห้องส่วนตัว ทั้งครอบครัวต่างพูดคุยหัวเราะกัน

“พี่ พี่กับพี่เขยยุ่งกันมากทั้งคู่ ไม่ได้มีช่วงเวลาสองคนมานานมากแล้วใช่มั้ย?”

ทานข้าวเสร็จ ทั้งครอบครัวเดินออกมาจากร้านอาหาร ฉินยีเงยหน้ามองWanda Plazaที่แสงไฟสว่างโชติช่วงอยู่ไม่ไกลนัก ทันใดนั้นยิ้มกริ่มพูดขึ้น

หยางเฉินและฉินซีต่างมึนงง จากนั้นบนหน้าฉินซีแดงระเรื่อขึ้นมานิดๆ

เหมือนอย่างที่ฉินยีพูด หลังจากที่หยางเฉินกลับมาในครั้งนี้ ทั้งสองยังไม่เคยเดินช็อปปิ้งด้วยกันสักครั้ง ปกติทำงานจนไม่มีเวลา ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ ก็มีเสี้ยวเสี้ยวเด็กคนนี้เป็นก้างขวางคอ

ระหว่างสองคนเดิมคืออุบัติเหตุครั้งหนึ่ง สามารถพูดได้ว่าพวกเขายังไม่เคยได้ใช้ชีวิตคู่กันเลย

“เสี้ยวเสี้ยว น้าพาหนูไปดูหนัง ดีหรือเปล่า?”

ฉินยียิ้มกริ่มจ้องเสี้ยวเสี้ยวแล้วถามขึ้นทันใด

“เอาค่ะ! เอาค่ะ! หนูอยากดูBig Fish & Begonia!”

พอได้ยินว่าจะดูหนัง บนหน้าน้อยๆ ของเสี้ยวเสี้ยวเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“งั้นน้าจะพาหนูไปดูหนัง แล้วให้ปะป๊ากับหม่าม้าเดินเล่นอยู่ข้างนอก ได้รึเปล่า?”

ฉินยีเหมือนเป็นตาลุงเจ้าเล่ห์คนหนึ่ง ที่ค่อยๆ ล่อลวงเด็กสาวทีละขั้น

ทันใดนั้นเสี้ยวเสี้ยวลังเลอยู่บ้าง มองฉินซีและหยางเฉินแบบน่าสงสาร “ปะป๊า หม่าม้า ไม่ไปดูหนังด้วยกันกับเสี้ยวเสี้ยวเหรอคะ?”

ไม่รอให้ฉินซีและหยางเฉินเอ่ยปาก ฉินยีแย่งพูดไปก่อนก้าวหนึ่ง “น้าซื้อตั๋วมาแค่สองใบ พวกเขาเข้าไปไม่ได้!”

“แต่ว่าเสี้ยวเสี้ยวอยากไปดูหนังด้วยกันกับปะป๊าหม่าม้านี่คะ” เสี้ยวเสี้ยวพูดจาแบบน้อยใจอยู่บ้าง

“งั้นน้าขอถามหนูหน่อย หนูอยากได้น้องชายหรือเปล่า?” ฉินยีถามขึ้นอีก

“อยากค่ะ!” เสี้ยวเสี้ยวตอบไปอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

“แต่ถ้าหนูเอาแต่ติดปะป๊าหม่าม้าแจแบบนี้ พวกเขาคงไม่มีทางคลอดน้องชายให้หนูได้น่ะสิ” ฉินยีบอกไป

“ก็ได้ค่ะ งั้นหนูจะไปดูหนังกับคุณน้าค่ะ” เสี้ยวเสี้ยวหน้าตาฝืนใจ

“เรียบร้อย!”

ฉินยีทำมือโอเคให้หยางเฉินแล้วยิ้มกริ่มพูดว่า “พี่เขย พี่สาวฉันยกให้พี่แล้วนะ!”