The king of War นิยาย บท 1900

เห็น ๆ อยู่ว่ามีดโลหิตในมือหยางเฉิน กำลังจะแทงเข้าไปถึงหน้าอกตู้หมิงเหวี่ยนแล้ว เหล่าบรรดาผู้ทรงคุณวุฒิสำนักบู๊ แต่ละคนหน้าตื่น ต่างพากันคำรามกันขึ้นมาลั่น

พวกเขาลองพุ่งเข้าไปขวาง แต่ความเร็วของหยางเฉินสูงกว่ามาก ได้พุ่งเข้าไปถึงข้างหน้าตู้หมิงเหวี่ยนแล้ว มีดโลหิตที่เห็นในมือกำลังจะแทงเข้าไป ไม่มีทางจะขวางห้ามได้ทัน

ตู้หมิงเหวี่ยนก็หน้าเสียอย่างหนัก คิดจะหลบ แต่ทุกอย่างก็ช้าไปแล้ว

เห็นแล้วว่าปลายมีดโลหิตห่างหน้าอกตู้หมิงเหวี่ยนตรงจุดสุดท้ายแล้ว มือของหยางเฉิน หยุดกึกลงในฉับพลันนั้น ขณะนั้น ปลายมีดโลหิตได้แทงทะลุเสื้อของตู้หมิงเหวี่ยนแล้ว เพียงแรงอีกนิดเดียว ก็ทะลุเข้าไปในตัวของตู้หมิงเหวี่ยนแล้ว

คนทั้งหมดล้วนตื่นกลัวกันหมด เหมือนคิดกันไม่ถึงได้เลย หยางเฉินจะสามารถควบคุมกำลังของแรงได้เฉียบขาดขนาดนี้

ตู้หมิงเหวี่ยนอ้าปากหอบหายใจ ความเลวร้ายจากการบาดเจ็บจากของอาถรรพ์ เขารู้ชัดแจ้งอยู่แล้ว หยางเฉินคิดจะฆ่าเขา แค่ใช้แรงแทงไปอีกนิดเดียว ก็เอาชีวิตเขาไปแล้ว

“สิบนาทีถึงแล้ว！”

หยางเฉินเก็บมีดโลหิต พูดด้วยสีหน้าเรียบไร้อารมณ์

ทุกคนจึงได้เหมือนกับตื่นจากฝัน ตู้หมิงเหวี่ยนมองหยางเฉินด้วยสีหน้าบ่งถึงความสับสนในใจ จ้องหน้าหยางเฉิน พูดด้วยความจริงใจว่า “ข้าแพ้แล้ว！”

เขาไม่ได้แพ้หยางเฉินแล้วจะยังมีอะไรติดในใจให้ไม่ยอมรับ เดิมที่มองหยางเฉินอย่างเศษเดนไม่คู่ควรเขา เวลานี้ยกระดับหยางเฉินเป็นผู้แข็งแกร่งในระดับอาวุโสเดียวกับเขา

ตู้หมิงเหวี่ยนพูดเสริมอีกในทันทีว่า “ขอบคุณพี่น้องหยางที่กรุณาออมมือ ข้าติดหนี้เจ้าหนึ่งชีวิต！”

หยางเฉินส่ายหน้าเล็กน้อย มองหน้าตู้หมิงเหวี่ยนพูดว่า “หากต่อสู้อย่างเอากันถึงตายจริง ๆ ผมตายด้วยมือของคุณไปตั้งแต่แรกแล้ว คุณไม่ได้ติดหนี้อะไรผม เพียงเพราะผมอาศัยอานุภาพจากของอาถรรพ์ จึงโชคดียืนหยัดรอดมาจนวินาทีสุดท้ายได้”

“ความจริงคนที่จะพูดคำขอบคุณ ก็สมควรจะเป็นผมที่ต้องบอกคุณในความกรุณาที่ออมมือให้ คุณตู้ไม่ต้องรู้สึกว่าติดหนี้อะไรผมเลย”

หยางเฉินไม่ได้พูดป้อยอ เรื่องที่พูดนั้นเป็นความจริง

ใช่ที่ว่าเขาเกือบฆ่าตู้หมิงเหวี่ยนแล้ว แต่เมื่อครู่นี้ที่เขาต่อสู้กับตู้หมิงเหวี่ยนนั้น ตู้หมิงเหวี่ยนมีความห่วงกังวลให้เห็นอย่างชัดเจน ไม่มีใจคิดหวังจะทำร้ายเขาเลย

ทั้งยังมีหลายครั้ง กระบวนไม้ตายของตู้หมิงเหวี่ยนกำลังจะบรรลุผล เขาก็กลับพลิกเปลี่ยนเส้นทางจู่โจมออกไป

มิฉะนั้นแล้ว ด้วยพลังฝีมือของตู้หมิงเหวี่ยน คงได้ฆ่าหยางเฉินตายไปนานแล้ว

ได้ฟังที่หยางเฉินพูด สายตาของตู้หมิงเหวี่ยน มีแววความพึงพอใจในตัวเขาเป็นอย่างมาก และแล้วจึงพูดด้วยความจริงอย่างบริสุทธิ์ใจว่า “ในเมื่อพี่หยางพูดมาแบบนี้ งั้นข้าก็ไม่มีอะไรต้องเกรงใจกับพี่หยางอีกแล้ว ต่อไป เจ้ากับข้าคบกันแบบรุ่นเดียวกัน ถ้าพี่หยางไม่รังเกียจ เรียกข้าว่าพี่ตู้แล้วกัน ส่วนครั้งนี้ ถึงยังไงข้าก็ติดค้างน้ำใจของเจ้าครั้งหนึ่ง”

หยางเฉินก็ค่อนข้างจะชื่นชมในตัวตู้หมิงเหวี่ยนอยู่มาก แต่ก็คิดไม่ถึงว่า ตู้หมิงเหวี่ยนซึ่งมีอายุห้าสิบกว่าในวัยกลางคนนี้ กลับยอมจะลงมาคบกับตนในฐานะรุ่นเดียวกัน

หยางเฉินไม่ใช่คนที่ชอบทำจริต ผงกหัวเล็กน้อย เรียกพร้อมกับรอยยิ้มว่า “พี่ตู้！”

ตู้หมิงเหวี่ยนให้รู้สึกดีใจขึ้นมาในพลัน “ฮ่า ๆ เยี่ยม！”

หยางเฉินไม่มีอะไรต้องตะขิดตะขวงใจในการคบกับตู้หมิงเหวี่ยนในระดับเดียวกัน สำหรับตัวเขาแล้ว ได้ประโยชน์ทั้งร้อยเต็ม ๆ ไม่มีเสียแม้แต่น้อย

ตอนนี้ตู้จ้งยังติดอยู่ในสำนักบู๊ และตู้หมิงเหวี่ยนยังเป็นทายาทสืบทอดสำนักบู๊ ด้วยความสัมพันธ์นี้ การนำตู้จ้งกลับไป ย่อมทำให้ไม่มีอะไรต้องพะวง

ขณะนั้นเอง ตู้ป๋อก็หัวเราะขึ้นมาพูดว่า “ในเมื่อเจ้าทั้งสองคบกันในฐานะรุ่นเดียวกัน งั้นเจ้าก็เรียกข้าเป็นคุณลุงก็แล้วกัน”

คำนี้พูดออกไป ทุกคนที่อยู่ในบริเวณตะลึงค้าง

ตู้หมิงเหวี่ยนจะคบกับหยางเฉินในฐานะรุ่นเดียวกันก็ว่ากันไป แต่ตู้ป๋อ เป็นถึงเจ้าสำนักของหนึ่งสำนักตระกูล ทั้งถ้าจะเป็นปู่ของหยางเฉินก็ยังเกินพอ ไหงยังให้หยางเฉินเรียกเขาว่าคุณลุง？

หยางเฉินก็ยังถึงกับทำอะไรไม่ถูก ไม่ว่าจะพูดยังไง ให้เขาเรียกตู้ป๋อเป็นคุณลุง ดูเหมือนจะไม่เหมาะสมอยู่

ตู้หมิงเหวี่ยนรีบพูดเสริมว่า “พี่น้องหยาง ท่านเจ้าสำนักเป็นพ่อของข้า ข้ากับเจ้าคบกันในฐานะรุ่นเดียวกัน เจ้าเรียกท่านว่าคุณลุง ก็ไม่ได้มีอะไรผิดมารยาทนะ”