The king of War นิยาย บท 1902

หลังจากได้ฟังคำพูดของตู้หมิงเหวี่ยนแล้ว หยางเฉินก็ตระหนักได้ถึงว่า สภาพของตู้ป๋อไม่ปกติจริง ๆ

เขาได้รับสัมผัสแล้วชัด ๆ ถึงแรงกดดันอย่างหนักหน่วงจากตัวของตู้ป๋อ ด้วยพลังฝีมือของหยางเฉินในขณะนี้ ผู้ที่สามารถนำพามาซึ่งความกดดันรุนแรงให้เขารู้สึกได้ จะต้องเป็นผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นต้นแน่นอน

แต่ทว่า พลังกดดันจากตัวของตู้ป๋อนั้น ไม่ได้เสถียร เดี๋ยวแกร่งเดี๋ยวอ่อน บางครั้ง ก็ไม่มีพลังกดดันออกมาแม้แต่น้อย

จวบจนถึงตู้หมิงเหวี่ยนได้เล่าเรื่องราวต่าง ๆ มากมายมานี้ หยางเฉินจึงได้เข้าใจว่าเป็นเรื่องอะไร

ตู้ป๋อพูดขึ้นมาในทันใดด้วยสีหน้าจริงจัง “หยางเฉิน ข้าอยากขอให้เจ้าไตร่ตรองสักหน่อย สำหรับเจ้าแล้ว การได้เป็นเจ้าสำนักของสำนักบู๊ มีแต่ผลได้เต็มร้อยโดยไม่มีเสียแม้แต่นิด”

ตู้หมิงเหวี่ยนก็มองหน้าหยางเฉินอย่างเฝ้ารอ หยางเฉินขรึมเงียบลงไปในพลัน

ผ่านไปสักพัก เขาจึงถามขึ้นว่า “ถึงแม้อาการบาดเจ็บของท่านลุงจะหนักมาก ไม่สามารถคงพลังการต่อสู้ในระดับยอดสุดได้ตลอด แต่ในสำนักบู๊ก็มีผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดมากมาย อีกยังมีพี่ตู้ ก็อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด พลังฝีมือการต่อสู้ก็เก่งกาจขนาดนั้น ให้พี่ตู้รับสืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนัก จะไม่เหมาะยิ่งกว่าหรือ？”

“ส่วนผม เป็นเพียงคนนอก ถึงแม้เมื่อครู่นี้ที่ชนะพี่ตู้มาด้วยจังหวะโชคช่วย และพี่ตู้ก็ไม่ได้ใช้พลังอย่างสุดฝีมือ ถ้าพี่ตู้สู้ด้วยพลังฝีมือเต็มที่ ผมไม่มีช่องโอกาสเลยแม้แต่นิด”

สีหน้าหยางเฉินเต็มไปด้วยความจริงจัง สิ่งที่เขาพูดออกมาทั้งหมด ก็เป็นส่วนที่เขามีความสงสัยอยู่ด้วย

พลังฝีมือของเขาเทียบตู้หมิงเหวี่ยนไม่ได้เลย และก็ยังไม่ใช่คนในสำนักบู๊ อีกทั้งกับตู้ป๋อ และตู้หมิงเหวี่ยนก็เพิ่งจะรู้จักกันไม่นาน พวกเขาจะใช้อะไรเป็นหลักการที่จะยกตำแหน่งเจ้าสำนักสำนักบู๊ให้กับตัวเขา？

ตู้ป๋อจ้องไปที่หยางเฉิน พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ที่เจ้าพูดนั้นไม่ผิด พลังฝีมือของหมิงเหวี่ยนนั้นสูงกว่าเจ้าก็จริงอยู่ แต่ช่วงห่างของพวกเจ้าไม่ได้มากมาย”

“แต่ว่า เจ้าอายุยังน้อย ถ้าเจ้าได้เข้ามาอยู่กับสำนักบู๊ ใช้เวลาไม่ต้องมาก พลังฝีมือต้องก้าวข้ามหมิงเหวี่ยนเป็นแน่”

“ข้าก็รู้ เจ้ามีข้อสงสัยกับเรื่องนี้อยู่ แต่ข้าขอบอกเจ้าด้วยความตั้งใจจริง ข้าจริงใจอยากให้เจ้าเป็นผู้รับช่วงเจ้าสำนัก มีแต่เจ้าเท่านั้น จึงเป็นตัวเลือกที่เหมาะที่สุดในการเป็นเจ้าสำนัก！”

ตู้หมิงเหวี่ยนก็รีบพูดเสริม “ใช่ เจ้านี่แหละตัวเลือกที่ฟ้าส่งมาให้สำนักบู๊ พวกเราได้รู้จักเจ้าในนาทีที่วิกฤติที่สุด นี่เป็นมติสวรรค์ พี่หยาง เจ้าทำตามมติสวรรค์เถอะ รับสืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักด้วยเถอะ！”

สองพ่อลูก ต่างก็มองหยางเฉินด้วยสีหน้าเฝ้ารอ

หยางเฉินขรึมเงียบไปครู่หนึ่ง ส่ายหน้า พูดกับตู้ป๋อด้วยสีหน้าวอนขออภัยว่า “ท่านลุง ผมเสียใจจริง ๆ！ตำแหน่งเจ้าสำนักสำนักบู๊นี้ ผมไม่อาจเอื้อมที่จะรับได้”

สองพ่อลูกนี้ แม้จะแสดงความจริงใจมากแล้ว แต่หยางเฉินก็ยังอยู่ในความรู้สึกเลื่อนลอยของการฝัน เขามาสำนักบู๊ ตั้งแต่เดิมก็เพื่อมาช่วยตู้จ้ง สุดท้ายยังไม่ได้พบตัวตู้จ้ง กลับมาพบกับตู้ป๋อและตู้หมิงเหวี่ยน ทั้งสองยังคิดจะให้เขามารับสืบตำแหน่งเจ้าสำนักของสำนักบู๊

ตัวเขาเองไม่มีความพึงใจในเรื่องอำนาจบารมี เมื่อครู่ที่ผ่านมาที่มีช่วงลังเลไปสั้น ๆ นั้น ไม่ใช่เพราะเขาเกิดโลภในอำนาจบารมี แต่เพราะถ้าหากได้สืบทอดเป็นเจ้าสำนัก ก็จะได้ปกป้องญาติสนิทมิตรสหายได้ดีมากขึ้น

แต่ทว่า แม้เขาได้ขึ้นมาเป็นเจ้าสำนักของสำนักบู๊แล้ว รอบข้างก็จะปลอดจากอันตรายหรือ？

อันตรายไม่เพียงจะไม่หายไป แต่กลับจะยิ่งเพิ่มมากขึ้นให้อีก

ขณะนี้ อันตรายที่ล้อมรอบเขาอยู่ ก็เหลืออยู่ไม่เท่าไหร่แล้ว แต่ถ้ารับเป็นเจ้าสำนักของสำนักบู๊ขึ้นมา ศัตรูที่จะเกิดเพิ่มขึ้นมาในเวลานั้น ก็คือเหล่าบรรดากลุ่มอิทธิพลระดับสุดยอดในภูเขามารที่จ้องจะฮุบสำนักบู๊ทั้งหลาย

ที่สำคัญที่สุดประเด็นหนึ่งคือ เขาไม่อยากที่จะเป็นเจ้าสำนักสำนักบู๊จริง ๆ ให้แม้แต่ตำแหน่งหัวหน้าสมาพันธ์บูโดในโลกสามัญ ก็รับมาเป็นการชั่วคราวเท่านั้น เดิมก็ตั้งใจอยู่แล้วว่ามาครั้งนี้ก็เพื่อรับตู้จ้งกลับไปอย่างปลอดภัย แล้วก็จะยกตำแหน่งหัวหน้านี้ให้กับตู้จ้ง

เวลานี้ที่เขาคิดมีแต่ว่าจะรีบรับลูกเมียกลับมาอยู่ข้างตัว รอให้หลังจากจัดการเรื่องทั้งหมดในมือให้เสร็จสิ้น เขาก็จะหาสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จักเขา หรือไปตามท้องทุ่งไร่นาบ้านนอกที่ห่างไกลมาก ๆ ซื้อคฤหาสน์เกษตรกรขนาดใหญ่หน่อย สร้างบ้านทรงจีนสี่ประสานสักหลัง บริเวณคฤหาสน์ ปลูกผลหมากรากไม้ทำสวนผัก และพันธุ์ไม้ดอกต่าง ๆ ใช้ชีวิตปลีกวิเวกอยู่กับลูกเมียอย่างสงบสุข