The king of War นิยาย บท 1917

“คุณหยางข้างหน้าก็คือผาลุกไหม้ครับ” 

เฉินอู่ที่กำลังขับรถได้พูดออกมา

หยางเฉินที่กำลังหลับตาฝึกตนถึงได้ลืมตาขึ้น ระหว่างทางที่มา เขาก็ฝึกตนมาตลอดทาง

การมาเขาวมารครั้งนี้ ทำให้เขาได้รับรู้ว่า ในบรรดาคนที่อายุเท่ากัน แดนวิถีบู๊ถือว่าสูงมาก แต่มันก็ยังไม่พอ ถ้าเขาแข็งแกร่งพอ จะเกิดเรื่องแบบนี้กับหม่าชาวได้ยังไง?

มีเพียงเขาแข็งแกร่งมากพอ จึงจะสามารถหลีกเลี่ยงปัญหาได้

หยางเฉินพูดไปว่า “พาผมไปจุดที่หม่าชาวหายตัวไปก่อน” 

“ครับ!” 

เฉินอู่ตอบรับ

ในภูเขาวมาร ถูกแบ่งเป็นห้าเขตใหญ่ นอกจากเหนือใต้ออกตกสี่เขตแล้ว ยังมีเขตกลางของภูเขาวมาร

และห้ากองกำลังใหญ่ของภูเขาวมารได้แบ่งห้าเขตนี้ไปแล้ว อย่างสำนักบู๊ อยู่ทางเหนือของภูเขาวมาร ส่วนกามิ กาโสะก็อยู่ทางใต้

ทางตะวันออกในวันนี้ เป็นเขตปกครองของหนึ่งในห้ากองกำลังใหญ่อย่างสำนักมาร

หยางเฉินถามขึ้นมาว่า “พวกคุณแจ้งทางสำนักมารรึยัง?” 

ถึงเขาจะไม่ใช่คนในภูเขาวมาร แต่กฎของภูเขาวมาร จะมากจะน้อยเขาก็พอรู้บ้าง ห้าเขตใหญ่ของภูเขาวมาร ต่างมีกองกำลังชั้นแนวหน้าคอยปกครอง ถ้ากองกำลังไหนจะเขาไปเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ในเขตปกครองของกองกำลังอื่น ก็จำเป็นต้องแจ้งให้เจ้าของที่ทราบก่อน

เฉินอู่รีบตอบกลับมาว่า “แจ้งแล้วครับ คุณหยางไม่ต้องห่วง” 

หลังผ่านไปยี่สิบนาที เฉินอู่ก็จอดรถ แล้วพูดว่า “ตำแหน่งสุดท้ายก่อนคุณหม่าจะหายตัวไปคือที่นี่ครับ” 

หยางเฉินลงจากรถ แล้วเริ่มสังเกตการณ์ อาจเป็นเพราะดินที่นี่ไม่ค่อยดี มีพื้นขึ้นอยู่ไม่มาก มองไปก็โล่งกว้าง ไม่มีที่ไหนที่คนจะสามารถเข้าไปซ่อนตัวได้เลย

“ถึงเนี่ยชิวจะจับตัวหม่าชาวไป ก็ต้องเลือกสถานที่ที่หลบหนีง่ายๆ สิ? ทำไมถึงเป็นสถานที่ที่ไม่ได้เรื่องแบบนี้?” 

หยางเฉินพึมพำกับตัวเอง

เฉินอู่ยืนอยู่ข้างๆ จ้องมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง

ทั้งสองตรวจสอบไปรอบๆ แต่ถึงตรวจสอบไปทั่ว ก็ไม่พบร่องรอยของต่อสู้กับรอยเลือดแม้แต่น้อย

“อาจเป็นเพราะฝีมือของทั้งสองแตกต่างกันเกินไป เลยไม่ได้สร้างร่องรอยขอการต่อสู้ขึ้นมาแม้แต่น้อย” 

หยางเฉินพูดออกมาเบาๆ ว่า “อาจจะ หม่าชาวเป็นคนเลือกรับการผนึกที่นี่เอง เพื่อไม่ให้ถูกรบกวน”

“เพียงแต่ สิ่งที่หม่าชาวไม่มีทางนึกถึงก็คือ เนี่ยชิวกลับรู้เรื่องยามากมายที่หม่าชาวพกติดตัวมา ด้วยเหตุนี้เนี่ยชิวเลยแอบตัดการติดต่อกับแพลตฟอร์มของกามิ กาโสะ” 

“จากนั้น หม่าชาวที่ไม่รู้เรื่องก็ถูกเนี่ยชิวพาตัวไป จนถึงตอนนี้ หม่าชาวก็อาจจะยังไม่รู้ว่าตนได้ตกเป็นเป้าหมายของอีกฝ่ายแล้ว” 

เขารู้จักหม่าชาวดี ถ้าเกิดหม่าชาวรู้ว่าตัวเองรู้แผนของอีกฝ่าย ต่อให้สู้ไม่ได้ก็เลือดที่จะสู้ตาย แต่ที่แห่งนี้ ไม่มีร่องรอยของการต่อสู้แม้แต่น้อย ยืนยันได้อย่างเดียวว่า หม่าชาวได้ออกไปจากที่นี้กับเนี่ยชิวโดยไม่รู้ว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าของอีกฝ่าย

หยางเฉินวิเคราะห์ต่อว่า “เนี่ยชิวรู้ว่าทันทีที่ตัดการติดต่อกับทางแพลตฟอร์มของกามิ กาโสะ ไม่นานก็จะถูกตรวจพบ ถึงตอนนั้น กาม กาโสะต้องออกตามล่าเขาแน่นอน”

“กล้าล่วงเกินกามิ กาโสะในภูเขาวมาร ก็แสดงว่าเขาได้เตรียมการที่จะออกจากภูเขาวมารไว้แล้ว ดังนั้น หลังจากที่เขาปล้นยาจากหม่าชาวแล้ว ก็จะหาทางหลบหนีออกจากภูเขาวมาร” 

พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็หันไปถามเฉินอู่ว่า “ถ้าจะออกจากภูเขาวมาร จากตรงนี้ มีเส้นทางกี่เส้น?” 

เฉินอู่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ยื่นมือชี้ไปทางเขาลูกใหญ่ที่อยู่ทางตะวันออก แล้วพูดว่า “ถ้าอยากออกจากภูเขาวมารเร็วๆ ก็มีแต่ต้องข้ามเขาลูกนั้นไป ที่นี่เป็นเขตตะวันออก มีเพียงข้ามเขาลูกนั้นไป จึงจะเป็นเส้นทางที่ดีที่สุด” 

หยางเฉินมองไปทางที่เฉินอู่ชี้ แล้วสีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมา