The king of War นิยาย บท 1987

หม่าชาวไม่ได้ลังเลสักนิดเดียว เดินเข้าไปเข้าหน้าทันใด เหยียบเข้าในภัยพิบัติมารของหยางเฉินก้าวหนึ่ง

“ครื้น!”

สายฟ้าที่แสบตาเส้นหนึ่ง ตกลงใส่หม่าชาวโดยตรง

ซึ่งในเวลานี้ ไข่มุกที่ดำมืดอย่างยิ่งลูกหนึ่ง ลอยอยู่บนศีรษะของหม่าชาวแบบฉับพลัน

ภายในสายตาตื่นตกใจของทุกคน หลังจากสายฟ้าตกลงบนไข่มุก แล้วสลายหายไปในชั่วพริบตา

“เปรี้ยงๆๆ!”

ตามมาด้วย สายฟ้านับไม่ถ้วนตกลงมา ไม่มีอะไรเกิดคาด ทั้งหมดตกใส่บนไข่มุก จากนั้นหายไปแบบไร้ร่องรอย

"นี่......"

ผู้แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่ง ตื่นตกใจถึงขีดสุดตั้งแต่แรกแล้ว

แดนบูโดของหม่าชาวมีเพียงแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นห้า ไม่ว่าใครที่อยู่ตรงนั้น ล้วนฆ่าเขาทิ้งได้อย่างง่ายดาย ถ้าไม่มีการคุ้มกันของลี่เฉิน เดิมทีหม่าชาวก็ไม่มีทางยืนอยู่ที่นี่ได้ คงโดนออร่าบู๊อันยิ่งใหญ่ที่ระเบิดออกมาจากการต่อสู้ของผู้แข็งแกร่งฆ่าทิ้งในเสี้ยววินาทีไปนานแล้ว

ก็แค่คนอ่อนแอที่เหมือนมดเช่นนี้ คาดไม่ถึงเหยียบเข้าไปในภัยพิบัติมารแล้ว

เรื่องที่ทำให้คนตกใจมากที่สุดคือ ไข่มุกสีดำที่ลอยอยู่บนศีรษะของเขา สรุปเป็นสิ่งของอะไร ทำไมถึงสามารถดูดภัยพิบัติมารได้?

ทว่านี่เพียงแค่เริ่มต้น ตามมาด้วย สายฟ้าที่อยู่บนท้องฟ้าเหนือสำนักมารแน่นหนาเพิ่มขึ้น ก่อนจะตกลงมาไม่หยุด ทั้งหมดถูกไข่มุกสีดำที่อยู่บนศีรษะหม่าชาวอันนั้นดูดซับเอาไว้หมดแล้ว

“นี่คือของดีอะไรกัน? นึกไม่ถึงดูดภัยพิบัติมารเอาไว้ได้ด้วย!”

“พลังของภัยพิบัติมาร ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นยอด ล้วนยากจะรับไว้ ของดีชิ้นนี้ คาดไม่ถึงดูดภัยพิบัติมารได้มากขนาดนี้เลย ยังรักษาสภาพเดิมเอาไว้ได้อีก ต้องเป็นของล้ำค่าชั้นดีแน่นอน”

“ไข่มุกลูกนี้ผิวดำทั้งลูก ยังสามารถแบกรับพลังของภัยพิบัติมารได้อีก หรือว่า นี่เป็นของของอาถรรพ์คุ้มกันสำนักของสำนักมาร ไข่มุกมารนั่นเอง?”

......

ผู้แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่ง ต่างเอ่ยปากพูด มีคนเดาที่มาของไข่มุกลูกนี้ออกแล้ว ชั่วขณะนั้นพูดแบบร้องตกใจ

“ไม่ผิด จะต้องเป็นไข่มุกมารแน่เลย! ตอนนี้เจ้าเด็กนี่เป็นทายาทมารของสำนักมารแล้ว วิถีบู๊ของลี่เฉินก็ทะลุสู่แดนนภา ใกล้จะต้องไปจากโลกทั่วไป ต้องเป็นลี่เฉินเอาไข่มุกมารให้เขาแน่”

“เล่ากันว่า ไข่มุกมารครอบครองพลังกลืนกินที่ยิ่งใหญ่มากๆ แม้กระทั่งสามารถดูดภัยพิบัติสวรรค์ได้ จากนั้นเอาของคนอื่นมาเป็นของตนเอง เพียงแค่สิ่งที่ทำให้คนนึกไม่ถึงคือ ไข่มุกมารยังสามารถดูดพลังของภัยพิบัติมารได้ด้วย”

......

ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนตกใจค้างแล้ว

ไข่มุกมารในเวลานี้ ลอยอยู่บนศีรษะของหม่าชาว เสมือนเป็นของวิเศษกลืนฟ้าอันหนึ่ง ดูดภัยพิบัติมารอย่างบ้าคลั่ง

เดิมทีภัยพิบัติมารควรตกอยู่บนตัวหยางเฉิน ตอนนี้โดนไข่มุกมารดูดซับเอาไว้ทั้งหมด

ดวงตาแดงเข้มของหยางเฉิน ตกอยู่บนตัวของหม่าชาวในทันใด ในสายตาอันโหดร้าย เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นดุเดือด

“นายกำลังรนหาที่ตาย!”

เสียงที่เย็นเยือกสุดขีดเสียงหนึ่ง ดังขึ้นจากในปากของหยางเฉิน

หม่าชาวท่าทางไม่กลัว จ้องหยางเฉินไม่กะพริบแล้วบอกว่า “พี่เฉิน สิ่งที่ผมทำได้ มีเพียงพวกนี้แล้ว ถ้าผมตายไป อ้ายหลินกับเสี่ยวจิ้งอัน ก็ฝากให้พี่แล้วนะ!”

พูดจบ ออร่าบู๊บนตัวเขา เพิ่มขึ้นในชั่วพริบตา ขณะนั้นบรรลุถึงขั้นแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นยอดแล้ว

นี่เป็นความสามารถแกร่งสุดที่เขาฝืนระเบิดออกมาได้ ถึงแม้วัดกันกับเทพมารที่ความสามารถเทียบเท่าแดนนภาขั้นสองชั้นต้น ยังมีความแตกต่างมหาศาลอย่างมาก แต่เขายังคงไม่หวาดกลัวสักนิด จ้องหยางเฉินดวงตาไม่ขยับ กัดฟันแน่นพูดว่า “เทพมาร มารร้ายอย่างคุณนี้ ถ้าแน่จริง ก็ไสหัวออกมาจากร่างกายของพี่เฉินสิ!”

หยางเฉินหน้าเต็มไปด้วยแววของความโกรธเคือง เพราะภัยพิบัติมารโดนขัดจังหวะ การแสดงออกที่โกรธเคืองบนหน้าเขาจึงเปลี่ยนไปดุร้ายขึ้นมา

ถ้าไม่ใช่เมื่อสักครู่หม่าชาวขัดจังหวะภัยพิบัติมารแล้วละก็ ขอเพียงหลังเขาฝ่าฟันภัยพิบัติมารครั้งนี้ไปได้ ความแกร่งร่างกายของหยางเฉินจะเปลี่ยนไปยิ่งใหญ่กว่าเดิม ขณะเดียวกันก็สามารถแบกรับวิญญาณที่แกร่งกว่าเดิมของเขาได้

แต่ว่า ภัยพิบัติมารกลับถูกไข่มุกมารของหม่าชาวดูดไป ภัยพิบัติมารจึงขาดตอน ความแกร่งร่างกายของหยางเฉินไม่ได้บรรลุถึงความแกร่งที่แบกรับวิญญาณเทพมารไว้ได้ ดังนั้นวิญญาณของเทพมารจึงไม่มีทางประสานกันโดยสมบูรณ์กับร่างกายของหยางเฉิน