The king of War นิยาย บท 1994

ฟังคำพูดของหยางเฉินแล้ว ชั่วขณะนั้นเทพมารเงียบงัน ผ่านไปสักพักหนึ่ง เขาถึงค่อยๆ พูดว่า “ฉันเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวของสนามรบยุคดึกดำบรรพ์!”

หยางเฉินทำหน้าตกใจ เทพมารบอกไปแล้ว ที่นี่เป็นสนามรบยุคดึกดำบรรพ์ สามารถถูกเรียกว่ายุคดึกดำบรรพ์ พอจะอธิบายความยาวนานของช่วงเวลาได้ คาดไม่ถึงเทพมารบอกว่า เขาเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวของสนามรบยุคดึกดำบรรพ์ หรือจะบอกว่า เขามีชีวิตรอดอยู่บนโลกมานานหลายปีมากแล้วเหรอ?

“ตอนนี้ฉันมอบอำนาจควบคุมร่างกายให้นาย ได้รับการยอมรับจากกระดูกของเทพมารสมัยดึกดำบรรพ์หรือไม่ ก็อาศัยตัวนายเองแล้ว นายไปเถอะ!”

เทพมารพูดจบ จึงถอยออกจากอำนาจควบคุมของร่างกาย หยางเฉินรับรู้ถึงความสัมพันธ์กับร่างกายตนเองทันที ชั่วขณะนั้นดีใจยกใหญ่

หยางเฉินพูดอย่างประหลาดใจว่า “ผมมีความรู้สึกแล้ว!”

เขาลองฝึกฝนดูหน่อย ร่างกายที่เดิมทีไม่มีทางฝึกฝน สามารถฝึกฝนได้อีกครั้ง ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยความรู้สึกของพลัง ทำให้เขาประหลาดใจมากๆ

เทพมารพูดด้วยเสียงเย็นชา “ฉันใช้วิชาลับ ทำให้วิญญาณกับร่างกายของนายสร้างความสัมพันธ์ใหม่อีกครั้ง เวลามีจำกัด ได้แค่ทำต่อได้ในเวลาของธูปหนึ่งดอก ในเวลาของธูปหนึ่งดอกนี้ ถ้านายยังไม่ได้รับการยินยอมของเทพมารยุคดึกดำบรรพ์ วันหลังนายก็เป็นคนพิการคนหนึ่งแล้ว!”

ฟังคำพูดของเทพมารแล้ว หยางเฉินลนลานขึ้นในชั่วพริบตา เดิมคิดว่าตนเองหายแล้ว นึกไม่ถึงเป็นฝีมือของเทพมาร ถึงทำให้เขาฟื้นฟูความสัมพันธ์ของวิญญาณกับร่างกายได้ชั่วคราว

เขารีบถามทันทีว่า “ท่านผู้อาวุโสครับ ผมต้องทำยังไง? ถึงจะได้การยอมรับของเทพมารยุคดึกดำบรรพ์ครับ?”

เทพมารพูดอย่างรำคาญมาก “ฉันจะรู้ได้ยังไง?”

หยางเฉินถามอีกว่า “ไม่ใช่ท่านบอกเองเหรอครับว่าอยากพาผมมาเปลี่ยนกระดูกของเทพมารยุคดึกดำบรรพ์? ท่านไม่บอกวิธีการ ผมคงเปลี่ยนกระดูกเองไม่ได้มั้งครับ?”

เทพมารไม่ตอบคำถาม

หยางเฉินถามอีก “ใช่แล้ว เมื่อกี้ท่านบอกว่า ที่นี่เป็นสนามรบสมัยดึกดำบรรพ์ อดีตเคยปะทุสงครามเทพขึ้น มีเผ่ามารกับเผ่าเทพ และมีผู้แข็งแกร่งสูงศักดิ์ของเผ่ามนุษย์ด้วย ทำไมผมได้เพียงเปลี่ยนกระดูกของเทพมารละครับ? หรือว่าเปลี่ยนกระดูกเทพ? หรือว่าเป็นกระดูกเผ่ามนุษย์สูงศักดิ์ไม่ได้เหรอ?”

เทพมารยังคงเงียบงัน

หยางเฉินถามต่อไปว่า “ยังมีอีก เมื่อกี้ท่านบอกว่า ท่านเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวที่สนามรบยุคดึกดำบรรพ์ นี่มันเกี่ยวข้องอะไรกับที่ท่านเปิดแท่นอาถรรพ์ออกได้อย่างง่ายดาย ส่วนผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นเก้าชั้นยอดไม่อาจเปิดแท่นอาถรรพ์ออกได้กันครับ? เป็นเพราะท่านรู้ว่าแท่นอาถรรพ์อันนี้เปิดออกยังไงเหรอ?”

เทพมารโมโหแล้ว ตำหนิไป “หุบปาก! มีเพียงเวลาธูปดอกเดียว ถ้านายมัวพูดมากเสียเวลาต่อไปอีก ฉันแนะนำว่านายล้มเลิกการร่วมมือระหว่างพวกเราลงซะ”

หยางเฉินถึงเงียบลงมา

มองกระดูกมากมายเต็มพื้นที่อยู่ เขามึนงงไปบ้าง เทพมารพาเขามาเปลี่ยนกระดูกของเทพมาร ปัจจุบันนี้กลับไม่สนใจไยดี ให้หยางเฉินคิดหาวิธีเอาเอง

หยางเฉินมาถึงด้านหน้ากระดูกที่อยู่ใกล้เขามากที่สุด บนกระดูก มีดาบอาถรรพ์เป็นประกายสีทองเสียบอยู่ เขาโค้งตัวแบบสุภาพมากต่อกระดูก จากนั้นเอ่ยปากบอกว่า “ท่านผู้อาวุโสครับ ต่อไปนี้ถ้ามีตรงไหนที่ล่วงเกิน ยังขออภัยด้วยนะครับ!”

พูดจบ เขากุมมือทั้งสองข้างไว้ที่ดาบอาถรรพ์บนกระดูกอย่างแน่น จากนั้นดึงออกอย่างแรง คาดไม่ถึงดึงดาบยาวออกมาได้แล้ว

และชั่วขณะที่ดาบยาวดึงออกจากกระดูก กระดูกสลายหายไปในชั่วพริบตา กลายเป็นฝุ่นผงส่วนหนึ่งของที่นี่

ชั่วขณะหนึ่งหยางเฉินมึนงง เดิมเขาคิดว่าหลังดึงดาบยาวออก อยากนำคนคนนี้ไปฝัง กลับนึกไม่ถึงว่า ชั่วขณะที่ดึงดาบอาถรรพ์ออกจากกระดูก กระดูกก็สลายหายไปแล้ว

เทพมารที่กำลังอยู่ในร่างหยางเฉิน หลังมองเห็นหยางเฉินดึงดาบยาวออก ตกใจอย่างมาก

เทพมารถามแบบอดไม่ได้ “นายดึงดาบยาวออกมาได้ยังไง?”

หยางเฉินตอบตามจริง “ผมออกแรงเบาๆ ก็ดึงดาบยาวออกมาได้แล้วครับ ง่ายดายมากเลย! เพียงแต่ เจตนาเดิมของผมไม่อยากทำลายกระดูก แต่คิดว่าจะนำเขาไปฝัง กลับนึกไม่ถึงว่า กระดูกของเขาจะสลายหายไปทันที”

เทพมารอดกลั้นความรู้สึกตื่นเต้นไว้ รีบพูดเร่งว่า “เร็ว! ทำต่อไป! ดึงของอาถรรพ์ทั้งหมดออกมา!”

หยางเฉินไม่เข้าใจเอามากๆ เอ่ยปากพูดว่า “ท่านผู้อาวุโสครับ พอแค่นี้ดีกว่าครับ!”

กระดูกเหล่านี้เหลืออยู่ที่เดิม ยังถือว่ามีอยู่ แต่ถ้าเกิดหายไป ก็ถือว่าหายไปจากบนโลกนี้โดยสมบูรณ์แล้ว