The king of War นิยาย บท 1993

ฟังคำพูดของเทพมารแล้ว หยางเฉินก็ไม่รีบร้อน ถ้าเป็นร่างกายไหนสักร่างล้วนพอที่จะแบกรับวิญญาณของเทพมารไหว เทพมารคงจะไม่รอจนถึงวันนี้เพิ่งมาเข้าสิงอยู่บนตัวของเขาหรอก

หยางเฉินหัวเราะสนุกสนานแล้วบอกว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็เชิญท่านผู้อาวุโสออกไปเถอะครับ ไปหาคนอื่นสิงร่างแทน!”

เทพมารพูดจาอย่างโกรธเคือง “ไอ้เจ้าคนไม่รู้ดีชั่ว นายน่าจะรู้ว่า ฉันยอมสิงอยู่ในร่างนาย เป็นเกียรติของนายมากแค่ไหน? นายยังกล้าไล่ฉันออกไปอีก?”

หยางเฉินรีบพูดทันที “ท่านผู้อาวุโสอย่าเพิ่งโกรธครับ นี่ผมไม่ใช่เพราะหวังดีกับท่านเหรอครับ?”

เทพมารไม่เข้าใจ “เพราะหวังดีกับฉัน?”

หยางเฉินตอบว่า “ใช่ครับ! ท่านก็รู้นี่ครับ ผมในตอนนี้ สถานการณ์อันตรายเป็นพิเศษ พันธมิตรพิทักษ์ก็จ้องผมเอาไว้อยู่ ตระกูลเจียงโลกบู๊โบราณก็จ้องผมเอาไว้เหมือนกัน อยู่ที่โลกยังดี แต่ถ้าเกิดแดนบูโดของผมเข้าสู่แดนนภาแล้ว หลังจากไปโลกบู๊โบราณ พวกเขาจะต้องไม่ปล่อยผมไปง่ายๆ แน่นอน”

“วิญญาณของท่านอยู่ในร่างผม มีแต่จะนำอันตรายมากมายมาให้ท่าน แต่ถ้าท่านสิงในร่างของคนอื่น ขอเพียงหลบไว้ไม่ปรากฏตัว ต่อให้เป็นพันธมิตรพิทักษ์ ก็ไม่รู้ว่าท่านอยู่ที่ไหน ด้วยฝีมือของท่าน กลัวว่าใช้เวลาไม่นานนัก คงสามารถกลับไปขั้นสูงสุดได้ใหม่ ถึงตอนนั้น ปรากฏตัวอย่างเปิดเผยต่อสาธารณชน ยังมีใครกล้าประสงค์ร้ายต่อท่านอีกครับ?”

“ดังนั้น ผมถึงให้ท่านไปหาร่างกายคนอื่นสิง ล้วนเพราะหวังดีต่อท่านนะครับ โดยเฉพาะพันธมิตรพิทักษ์รู้ว่าท่านอยู่ในร่างผมแล้ว จะส่งผู้แข็งแกร่งแดนนภาที่ความสามารถแกร่งกว่ามาหาท่าน ถึงตอนนั้นท่านจะอันตรายเอานะครับ”

ฟังคำพูดของหยางเฉินแล้ว เทพมารโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

เทพมารพูดอย่างโมโห “พวกต่ำต้อยของโลกบู๊โบราณกระจอกๆ กล้าแตะต้องฉัน? รอฉันไปถึงขั้นสูงสุดใหม่อีกรอบ จะต้องไปโลกบู๊โบราณด้วยตัวเองสักเที่ยว!”

พูดจบ ก็หัวเราะเยาะอีก “ไอ้หนุ่ม นายอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ นายจงใจใช้วิธียั่วยุให้ฮึมเหิมมากระตุ้นฉัน ความจริง นายรู้สภาพตอนนี้ของนายดี ถ้าเกิดฉันไปจากนาย รอตอนที่ผู้แข็งแกร่งแดนนภาของพันธมิตรพิทักษ์มาหานาย นายก็ตายแน่”

“นอกจากนั้นแล้ว ยังมีร่างกายของนายในตอนนี้ที่ไม่มีความสามารถหายเองได้ คงอีกไม่นานมากนัก ร่างกายก็จะแตกสลาย เหลือเพียงรูปแบบวิญญาณที่อ่อนแอ”

“ดังนั้นนายจึงกระหายอยากได้กระดูกของเทพมาร มาเปลี่ยนไปแข็งแกร่งกว่าเดิม!”

หยางเฉินหัวเราะแบบกระอักกระอ่วนพอสมควร นี่ถึงตอบสนองกลับมาได้ฉับพลัน ตนเองไม่ได้พูดอะไร มีเพียงแค่ความคิดอันหนึ่ง เทพมารกลับรู้หมดเลย

เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่เสียแรงที่เป็นท่านผู้อาวุโสเทพมาร แผนชั้นต่ำของผม ถูกท่านมองออกในแวบเดียวแล้ว ผมรับปากข้อเสนอก่อนหน้านี้ของท่านผู้อาวุโสครับ ภายในหนึ่งปี ยินยอมให้วิญญาณของท่านสิงอยู่ในร่างของผม และอนุญาตให้ท่านยืมร่างกายของผมใช้ครับ”

เทพมารบอกว่า “ดี! ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นตอนนี้นายก็เลิกต่อต้านซะ ฉันจะพานายไปเลือกกระดูกของเทพมาร!”

หยางเฉินมึนงงครู่หนึ่ง เลือกกระดูกของเทพมาร?

หรือว่า มีกระดูกของเทพมารมากมาย ล้วนสามารถให้ตนเองมาเลือกได้?

ไม่ได้เกิดจริงขนาดนี้หรอกมั้ง?

แต่ว่าเขาในตอนนี้ ใช้การไม่ได้ถึงที่สุดแล้ว เดิมทีไม่มีทางบังคับร่างกายนี้ จึงรีบเลิกต่อต้านทันที

ไม่นาน เขาก็รู้สึกว่าตนเองถูกพลังอันยิ่งใหญ่ส่วนหนึ่งกำราบไว้ ตนเองสูญเสียการควบคุมต่อร่างกายไปโดยสิ้นเชิง ราวกับวิญญาณถูกกรงขังควบคุมไว้แล้ว ส่วนร่างกายของตนเอง กลับขยับไปฉับพลันแล้ว

ความรู้สึกแบบนี้มหัศจรรย์มาก เหมือนกับว่าตนเองมองการเคลื่อนไหวของตนเอง

นี่ยังไม่เหมือนกับตอนที่เทพมารเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งพันธมิตรก่อนหน้านี้ ตอนนั้น เขาต่อต้านอยู่ตลอด ดังนั้นจึงยังไม่มีความรู้สึกรุนแรงแบบตอนนี้

ทันใดนั้นเขากลัวอยู่บ้าง ตนเองรับปากให้เทพมารสิงอยู่ในร่างของตนเอง จะเป็นกับดักอันหนึ่งของเทพมารหรือไม่? ถ้าเทพมารคุมขังวิญญาณของเขาขึ้นมา แล้วไม่ให้เขากลับร่างกายของตนเองอีกล่ะ?

ในเวลานี้เอง เทพมารควบคุมร่างกายของเขาไว้ มาถึงด้านหน้าแท่นอาถรรพ์แล้ว ทันใดนั้น พลังอันน่าสะพรึงกลัวส่วนหนึ่ง ระเบิดออกจากในร่างกายเขา

เขาตบบนแท่นอาถรรพ์ทีหนึ่งอย่างแรง

ทันใดนั้น แท่นอาถรรพ์ราวกับโดนกระแทกอย่างรุนแรง เสียงดัง“ครื้น” แท่นอาถรรพ์เคลื่อนย้ายตำแหน่งอย่างคาดไม่ถึง

สิ่งที่ทำให้หยางเฉินตกใจคือ ตรงตำแหน่งที่แท่นอาถรรพ์อยู่เมื่อสักครู่ ปรากฏปากปล่องอันหนึ่งออกมา

ในปากปล่อง ดำมืดไปหมด ความรู้สึกเย็นเฉียบน่าขนลุก โจมตีมาจากในปากปล่อง