The king of War นิยาย บท 2030

ความแข็งแกร่งของลี่เฉิน ทำให้ทาคาโอะสิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง

เขารู้ว่าลี่เฉินแข็งแกร่งอย่างมาก แต่ว่าสำหรับพลังของตัวเอง เขามั่นใจมากกว่า

เดิมทีคิดว่าหลังจากที่ตัวเองทะลุทะลวงเข้าสู่แดนนภา ก็สามารถต่อสู้กับลี่เฉินได้แล้ว กลับคิดไม่ถึงเลยว่า ความแตกต่างของตัวเองกับลี่เฉินจะมากเพียงนี้

ไม่พอใจ!

ภายในใจของทาคาโอะไม่พอใจอย่างมาก มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น พูดด้วยความดุร้าย : “ลี่เฉิน ฉันไม่พอใจ! ฉันในตอนนี้ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแกจริงๆ แต่ว่านี่สามารถบ่งบอกอะไรได้?”

“ถ้าหากให้โอกาสฉันอีกสิบปี ไม่! เพียงแค่หนึ่งปี ฉันสามารถแซงแกได้อย่างแน่นอน!”

ลี่เฉินจ้องทาคาโอะแน่น ในดวงตาราวกับว่าไม่มีความรู้สึก

เดิมทีทาคาโอะเป็นหนึ่งในสี่ยอดขุนพลมารของเขา ถ้าหากมีความภักดีต่อสำนักมารมาโดยตลอด ก็ไม่มีทางเกิดเรื่องในวันนี้ขึ้น

เงียบเป็นเวลานาน ลี่เฉินเปิดปากพูดทันที : “ทาคาโอะ แกต้องรู้ว่า ทำไมฉันจะไม่เคยพิจารณาถึงการส่งมอบตำแหน่งทายาทมารให้แก?”

ทาคาโอะตะลึงสักพัก พร้อมกับพูดด้วยความโกรธ : “เพราะว่าแกเอาแต่ดูถูกฉันตลอดเวลา แกคิดว่าฉันไม่มีคุณสมบัติ! ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉันแข็งแกร่งด้วยตัวเอง แกก็ไม่มีทางให้ฉันกลายเป็นสี่ยอดขุนพลมารของสำนักมาร”

ลี่เฉินเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ในเวลานี้มารแดงอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธ : “ทาคาโอะ แกไร้สาระ! ท่านเจ้าสำนักจะดูถูกแกได้ยังไง? ในสายตาของเขา พวกเราล้วนแล้วเหมือนกัน เพียงแต่แกทรยศสำนักมาร”

ทาคาโอะพูดด้วยความโกรธ : “ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าดูถูกฉัน ทำไมตอนที่ฉันมีพลังแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดก็เป็นผู้แข็งแกร่งที่ติดอันดับหนึ่งในสิบของภูเขามาร เขาล้วนแล้วไม่เคยพิจารณาให้ฉันกลายเป็นทายาทมารของสำนักมาร? กลับยอมให้มดแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นห้ากลายเป็นทายาทมาร?”

ดวงตาทั้งคู่ของมารแดงแดงก่ำ พูดด้วยความโกรธอย่างมาก : “แกแม่งเป็นคนโง่จริงๆ! ความแข็งแกร่งของแกมาถึงจุดสูงสุดใต้แดนนภาแล้ว ต่อให้แกกลายเป็นทายาทมารของสำนักมารจริงๆ แกสามารถอยู่ในสำนักมารได้นานแค่ไหน?”

“สำหรับนักบูโดคนใดคนหนึ่งในโลกมนุษย์แล้ว คนไหนบ้างที่ไม่อยากทะลุทะลวงถึงแดนนภา? ฉันขอถามแกคำถามเดียว ภายใต้ทายาทมารกับทะลุสู่แดนนภาสองตัวเลือก แกเลือกอันไหน?”

ได้ยินคำพูดของมารแดง การแสดงออกบนใบหน้าของทาคาโอะแข็งทื่อทันที

มารแดงพูดด้วยความโกรธต่อ : “ถ้าหากแกกลายเป็นทายาทมารแล้ว สืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักของสำนักมารต่อ แล้วจะยังไง? ในสายตาของโลกบู๊โบราณ เพียงแค่เจ้าสำนักของสำนักมาร ไม่ใช่อะไรเลย! ท่านเจ้าสำนักไม่อยากทำให้การฝึกฝนของพวกเราล่าช้า เขายอมประหยัดทรัพยากรการฝึกฝนของตัวเอง มาให้พวกเราฝึกฝน ก็เพื่อต้องการให้พวกเราทะลุทะลวงสู่แดนนภาเร็วๆไม่ใช่เหรอ?”

“คาดไม่ถึงว่าแกเพื่อตำแหน่งเจ้าสำนักของสำนักมารในโลกมนุษย์ ต้องการทรยศต่อสำนักมาร แกรู้สึกผิดต่อท่านเจ้าสำนักที่ปลูกฝังแกบ้างไหม?”

“ทาคาโอะ แกเป็นคนล้มเหลวคนหนึ่งอย่างสมบูรณ์ วันนี้ฉันพ่ายแพ้อยู่ในมือของแก ถูกแกทำลายลิขิตสวรรค์ ทำลายชีวิตวิถีบู๊ แต่ว่า แกเทียบกับฉันไม่ได้!”

อารมณ์ของมารแดงตื่นเต้นอย่างมาก ราวกับว่าคำรามออกมา

มู่ชิงและเหมิงคุนทั้งสองคน ดวงตาทั้งคู่ก็แดงก่ำเช่นกัน แต่ละคนจ้องมองทาคาโอะด้วยความโกรธ

ทาคาโอะมีรูปลักษณ์ที่ราวกับวิญญาณที่หลงทาง มองลี่เฉินและถาม : “สิ่งที่มารแดงพูด ทั้งหมดเป็นเรื่องจริงเหรอ?”

ลี่เฉินไม่พูดอะไร ช่วงเวลาที่มองทาคาโอะ เต็มไปด้วยความสับสน

ไม่ว่ายังไง เขาล้วนแล้วเฝ้าดูการเติบโตของทาคาโอะ ตอนนี้ทรยศสำนักมาร ทำเรื่องผิดต่อสำนักมารมากขนาดนี้ ต่อให้ลี่เฉินไม่อยากจะฆ่าเขา ก็ต้องฆ่าสถานเดียว

ไม่อย่างนั้น เขาไม่มีวิธีที่จะอธิบายให้กับลูกศิษย์ของสำนักมารที่ถูกทาคาโอะฆ่าและได้รับบาดเจ็บ

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า.....”

จู่ๆทาคาโอะก็มองขึ้นฟ้าแล้วหัวเราะ หัวเราะไปเรื่อยๆ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขา

“กบในกะลา! กบในกะลา! ฉันก็คือกบในกะลาตัวหนึ่ง!”

ทาคาโอะพูดเสียงดัง : “วิสัยทัศน์ของฉันเล็กอย่างมาก เพียงเพื่อตำแหน่งเจ้าสำนักของสำนักมารในโลกมนุษย์ คาดไม่ถึงว่าจะทำเรื่องที่ผิดต่อสำนักมารที่มอบให้ฉันทุกสิ่ง ฉันก็คือเดรัชฉานคนหนึ่ง!”

ในที่สุดเขาก็ตื่นแล้ว

ภายในสี่ยอดขุนพลมารของสำนักมาร พรสวรรค์ด้านบูโดของเขาแย่ที่สุด กระทั่งแม้แต่ผู้แข็งแกร่งมากมายในสำนักมาร ล้วนแล้วเทียบไม่ได้

เพื่อให้แข็งแกร่งขึ้น เขาฝึกฝนอย่างบ้าคลั่ง ก็เพื่อจะมีสักวันหนึ่ง สามารถกลายเป็นทายาทมารของสำนักมาร กลายเป็นเจ้าสำนักของสำนักมารที่มีแต่คนเคารพนับถือ

แต่กลับลืมความตั้งใจเดิมของการฝึกวิถีบู๊