The king of War นิยาย บท 206

เห็นท่าทางของหยางเฉินไม่เห็นตระกูลอวี๋เหวินอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย ภายในใจลั่วปิงเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ

นั่นเป็นตระกูลอวี๋เหวิน หนึ่งในแปดตระกูลแห่งเย็นตู ตระกูลที่ยืนอยู่ยอดสุดของจิ่วโจว

ตระกูลที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรเช่นนี้ คาดไม่ถึงหยางเฉินจะไม่สนใจสักนิด

ถ้าไม่ใช่ว่าเขารู้จักท่าทีการปฏิบัติตัวของหยางเฉินดี จะต้องคิดว่าหยางเฉินกำลังคุยโวโอ้อวดอยู่แน่

“ท่านประธานครับ ผมเลือกทางที่สอง ไปรับตำแหน่งที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปสาขาใหญ่! เพื่อกวาดล้างสิ่งกีดขวางให้ท่านครับ!”

ลั่วปิงพูดด้วยท่าทางแน่วแน่

มีคำพูดประโยคนั้นของหยางเฉิน ต่อให้เขาตายที่เย็นตู ก็ถือว่าคุ้มค่า

สำหรับเขานั้น นี่เป็นการพนันกล้าได้กล้าเสียครั้งหนึ่ง เอาชีวิตมาพนัน ถ้าเกิดชนะแล้ว สิ่งที่เขาได้รับไม่เพียงแค่ความมั่งคงร่ำรวย ยังมีอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่ไร้ที่เปรียบอีกด้วย

“ดี!”

หยางเฉินตัดสินใจท้ายสุดทันที “ฉันให้เวลานายครึ่งเดือน มอบหมายต้าเหอกรุ๊ปให้คนที่นายสามารถเชื่อถือได้ อีกครึ่งเดือน นายค่อยไปรับตำแหน่งที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปสาขาใหญ่!”

“อีกอย่าง ถึงตอนนั้นฉันจะส่งเฉียนเปียวไปเย็นตูด้วยกันกับนาย คอยคุ้มกันความปลอดภัยประจำตัวของนาย” หยางเฉินพูดขึ้นอีกโดยฉับพลัน

“ขอบคุณครับสำหรับความไว้ใจที่ท่านประธานมีให้ผมครับ และขอให้ท่านวางใจได้เลย ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังเด็ดขาด!”

ท่าทีที่ลั่วปิงมีต่อหยางเฉิน ยิ่งเพิ่มความเคารพนับถือมากกว่าเดิม

ในใจของเขาดีใจแทบบ้า ก่อนหน้านี้เฉียนเปียวตามอยู่ข้างกายเขา ช่วยเขาทำอะไรมากมาย ไม่อย่างนั้นต้าเหอกรุ๊ปไม่อาจมั่งคงมาได้ไวขนาดนี้

มีเฉียนเปียวอยู่ ต่อให้ที่เย็นตูสถานที่ซึ่งมีอันตรายอยู่ทั่วทุกหนแห่งแบบนั้น ชีวิตของเขาก็มีหลักประกันขึ้นมากเลย

“ก่อนอื่น ฉันจำเป็นต้องพูดเตือนไว้ก่อน ถ้าเกิดให้ฉันรู้ว่านายกล้าทรยศ ฉันจะทำให้นายเสียใจที่เกิดมาบนโลกใบนี้แน่”

ชั่วพริบตาเดียวลักษณะท่าทางบนตัวของหยางเฉินปลดปล่อยออกมา อุณหภูมิทั้งในห้องทำงานเหมือนว่าลดลงหลายองศาอย่างรวดเร็ว

ลั่วปิงตกใจจนตัวสั่นเทา ยืนตัวตรงดิ่ง “ไม่ว่าตอนนี้ผมจะพูดอย่างไร ล้วนเป็นคำไร้สาระ ผมจะใช้ความเป็นจริงมาบอกท่านเองครับ ชาตินี้ ผมขอติดตามเพียงแค่ท่านครับ!”

หยางเฉินยกข้อมือดูเวลาแล้ว จากนั้นลุกขึ้นบอกว่า “ฉันควรไปแล้ว ภายในครึ่งเดือน จัดการเรื่องของต้าเหอกรุ๊ปให้เรียบร้อย”

หยางเฉินเพิ่งเตรียมตัวออกไป ทันใดนั้นนึกขึ้นได้ว่าโฟล์คเภาตันคันนั้นของตนเองยังไม่ได้ซ่อม

“นายหาคน เอาโฟล์คเภาตันคันนั้นของฉันไปซ่อมที แล้วหารถที่พอใช้ได้มาให้ฉันคันหนึ่ง”

หยางเฉินทิ้งกุญแจรถของโฟล์คเภาตันให้ลั่วปิงไป

ลั่วปิงรีบหยิบกุญแจรถของอาวดี้a8ออกมาให้ทันที ยื่นด้วยสองมือไปให้หยางเฉิน “นี่คือรถของผมครับ ท่านขับไปก่อนได้เลย!”

หยางเฉินถือกุญแจรถไว้ หมุนตัวออกไป

ในขณะเดียวกัน ตระกูลโจว

หลังหยางเฉินและฉินต้าหย่งออกไป นายท่านตระกูลโจวก็ตักเตือนตำหนิโจวยู่ชุ่ยอย่างแรงไปสักยกหนึ่ง ความหมายดูเข้าข้างโจวอวี้เจี๋ยกับโจวอวี้หรง

มีนายท่านตระกูลโจวเป็นคนตัดสินใจอยู่ เงินที่โจวอวี้เจี๋ยและโจวอวี้หรงยืมไปจากโจวยู่ชุ่ยนั้นหมดเกลี้ยงไปแล้ว แม้กระทั่งคฤหาสน์สองหลังที่โจวยู่ชุ่ยเสียเงินสร้าง ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับโจวยู่ชุ่ยสักนิดเดียว

ถึงแม้โจวยู่ชุ่ยจะไม่ยินยอม แต่นายท่านตระกูลโจวเพิ่งโรคหืดกำเริบเมื่อสักครู่ จึงไม่กล้าไปกระตุ้นอารมณ์ของท่าน ทำได้เพียงอดกลั้นเรื่องนี้เอาไว้ในใจไปก่อนชั่วคราว

“คุณตาคะ คุณปู่หนูพาเจ้าบ้านเหมียวมาแล้วค่ะ!”

ในเวลานี้ เจิ้งเหม่ยหลิงวิ่งเข้าบ้านมาบอกทันใด

พอได้ยินดังนั้น คนตระกูลโจวล้วนตกใจกันหมด นายท่านตระกูลโจวรีบลุกขึ้นมา “ทุกคนไปต้อนรับที่ข้างนอกให้หมดเดี๋ยวนี้!”

คุณปู่ของเจิ้งเหม่ยหลิงชื่อเจิ้งเต๋อหัว เป็นผู้ก่อตั้งเต๋อหัวกรุ๊ป เพียงแต่ตอนนี้ปล่อยบริษัทให้บิดาของเจิ้งเหม่ยหลิงดูแล

ส่วนเจ้าบ้านเหมียวมีชื่อว่าเหมียวเจิ้งอวี่ เป็นผู้นำตระกูลชั้นสองของเมืองโจวเฉิง

สองคนนี้ตอนหนุ่มเคยเป็นทหาร ยังเป็นเพื่อนร่วมรบกันมา ในศึกสงครามครั้งหนึ่ง เจิ้งเต๋อหัวเคยช่วยชีวิตของเหมียวเจิ้งอวี่ไว้ หลายปีมาขนาดนี้แล้ว ความสัมพันธ์ของสองคนยังดีมากมาโดยตลอด

“ท่าน ยินดีด้วยๆ!”

“ท่านโจว ยินดีด้วยครับ!”