The king of War นิยาย บท 2067

ได้ยินที่หยางเฉินพูดมา หลิ่วหรูเอียนถึงกับอึ้งเงียบ

ก็เป็นอย่างที่หยางเฉินว่า หล่อนกับฉีอิงเว่ยต่างก็เป็นจอมคนบูโดชั้นยอดในโลกบู๊โบราณล่าง ย่อมแน่นอนต้องรู้ว่าฉีอิงเว่ยเป็นคนแบบไหน ถ้าวันนี้หยางเฉินปล่อยฉีอิงเว่ยไป วันข้างหน้าฉีอิงเว่ยจะต้องกลับไปแก้แค้นแน่นอน

ตู้จ้งถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ไม่ได้พูดปรามอะไร

ในขณะนั้น อานุภาพมารที่ใหญ่มากกระแสหนึ่ง แผ่กระจายออกมาจากตัวของหม่าชาว ตรงเข้าครอบคลุมฉีอิงเว่ยกับฉีอิงเสว่ไว้

ทั้งสองคนได้สัมผัสถึงพลังกดดันที่มาจากหม่าชาว สีหน้าต่างก็ซีดเผือดลง พวกเขารู้สึกการหายใจเริ่มมีอาการติดขัด

หม่าชาวเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “พี่เฉิน ผมลงมือเอง！”

หยางเฉินไม่ได้ตอบรับในทันทีนั้น หันกลับมองไปที่ฉีอิงเว่ย มองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไร

ไม่มีคำสั่งจากหยางเฉิน หม่าชาวก็ไม่ลงมือทำอะไรลงไปอย่างบุ่มบ่าม

เห็นหม่าชาวถึงขนาดต้องดูหยางเฉินเป็นผู้ชี้นำ พวกหลิ่วหรูเอียนก็รู้สึกตื่นผวาอยู่ในใจ

ถึงแม้พวกเขารับรู้อยู่ว่า พลังฝีมือที่หยางเฉินแสดงออกมาก่อนหน้านี้ ก็คือฝีมือระดับเดียวกับพวกเขา แต่นั่นก็เป็นแค่เพียงการคาดเดา ยังไงก็ยังมีข้อน่าสงสัยอยู่

แท้จริงแล้ววิญญาณเทพมารที่อยู่ในตัวของหยางเฉิน ถ้าเกิดว่าวิญญาณเทพมารนั้นบาดเจ็บสาหัสอยู่ แล้วไม่สามารถสำแดงพลังฝีมืออย่างต็มร้อยได้หละ？

แน่นอน ทั้งนั้นและทั้งนี้ล้วนเป็นเรื่องของการคาดเดา

แต่พลังการต่อสู้ที่หม่าชาวสำแดงออกเมื่อครู่นี้ นั่นแหละเป็นพลังฝีมือแท้จริงของเขาแน่ ๆ

หม่าชาวเก่งกาจถึงขนาดนี้แล้ว ยังกลับต้องฟังคำสั่งของหยางเฉิน มันเป็นเรื่องเหนือความคาดคิดเลยทีเดียว

ในใจของฉีอิงเว่ยกับฉีอิงเสว่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ผู้แข็งแกร่งระดับแดนนภาขั้นสองชั้นต้นสองคน อีกเจ็ดผู้แข็งแกร่งระดับแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นยอด ยังตายหมด

ไม่มีผู้อารักขาพวกนี้มาคอยปกป้อง พวกเขาอยู่ต่อหน้าหยางเฉินกับหม่าชาว ก็เป็นเหมือนแค่มดปลวก

หลังจากอึ้งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ สายตาที่หนาวเยือกของหยางเฉินก็มองมาที่ตัวฉีอิงเว่ย พูดเสียงเย็นชาว่า “บอกเหตุผลที่ทำให้ข้าเห็นสมควรปล่อยเจ้าไปสักอย่างซิ”

เขาได้คิดคำนวณชัดเจนแล้ว การจะฆ่าฉีอิงเว่ยกับฉีอิงเสว่ทิ้งนั้น เป็นเรื่องที่ไม่ควรจะใช่

เขากับหม่าชาวออกพ้นจากที่นี่ไปนั้นได้อยู่ แต่สำนักบู๊ไปไหนไม่ได้

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ก็จำต้องหาวิถีทางหักมุมสักอย่าง อย่างน้อยต้องเป็นหลักประกันไม่ให้สำนักบู๊ต้องถูกกดดัน

ฉีอิงเว่ยกับฉีอิงเสว่รู้สึกดีใจขึ้นมาในทันที คำพูดนี้ของหยางเฉิน เป็นนัยที่เปิดมา ว่าจะปล่อยพวกเขาไปได้

“แกคิดจะเอาอะไร？”

ฉีอิงเว่ยกัดฟันถาม

เป็นถึงจอมคนบูโดชั้นยอดในโลกบู๊โบราณล่าง ทายาทสืบทอดของบ้านตระกูลฉีในอนาคต กลับถูกเจ้าเด็กหนุ่มโลกมนุษย์บีบบังคับ สำหรับเขาแล้ว เป็นเรื่องอัปยศอย่างมหันต์

แต่ทำยังไงได้ ขณะนี้ที่นี่ เขาหมดปัญญา ได้แต่โอนอ่อนผ่อนตามหยางเฉินทั้งหมด

แววตาหยางเฉินทอประกายหนาวเฉียบ กระแสกดดันมหาศาลระเบิดออกจากตัวของเขา ตรงเข้าครอบงำฉีอิงเว่ย

“ปึง！”

เข่าทั้งคู่ของฉีอิงเว่ยเหมือนได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง ทรุดคุกเข่าลงกับพื้นในทันที

ตามมากับเสียงดังลั่นของเข่ากระแทกพื้น ผิวพื้นตรงจุดนั้นยุบลงเห็นเป็นหลุมรอยของหัวเข่าทั้งสองข้าง

“พี่ (ชาย) ！”

สีหน้าฉีอิงเสว่เปลี่ยนไปในฉับพลัน ตะโกนลั่นออกไป

ตาทั้งคู่ของฉีอิงเว่ยแดงก่ำ ความเจ็บปวดของผู้แข็งแกร่งที่ต้องคุกเข่า จ้องหน้าหยางเฉินด้วยสีหน้าโหดดุ กัดฟันพูดว่า “แกจะเอาอะไรกันแน่？”

พวกหลิ่วหรูเอียนต่างพากันตะลึงงง ไม่เห็นว่าหยางเฉินลงมือ แต่กลับทำเอาฉีอิงเว่ยทรุดคุกเข่าลงกับพื้นได้

พวกเขาให้รู้สึกสัมผัสถึง ความกดอากาศรอบข้าง ดูเหมือนเพิ่มหนักขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ

เมื่อครู่ก่อนนี้ที่หยางเฉินสังหารสองผู้พิทักษ์แดนนภาขั้นสองของบ้านตระกูลฉี ตอนที่ฝ่ายตรงข้ามโจมตีใส่เขานั้น ก็โดนเอาแรงหนักขนาดเท่าทวีคูณนี้จนถึงตาย

พลังฝีมือฉีอิงเว่ยก็แค่เพียงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ไหนเลยจะทานพลังแรงอัดอย่างหนักที่หยางเฉินปล่อยออกมาได้

หยางเฉินมองไปที่ฉีอิงเว่ยอย่างหนาวเยือกพูดว่า “ข้าถามแกอีกครั้ง จะเอาอะไรมาแลกกับชีวิตของแก ไม่ใช่ให้ข้าบอกแกว่าอยากได้อะไร”

ตัวเขาเองก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรของโลกบู๊โบราณล่างมากนัก และก็ไม่รู้ได้ว่าไอ้เจ้าคุณชายใหญ่สายตระกูลบูโดฉีอิงเว่ยคนนี้ จะมีของอะไรแบบไหน