The king of War นิยาย บท 2070

เยี่ยนตู ท่าอากาศยานนานาชาติ เครื่องบินลำหนึ่งที่มาจากสมรภูมินอกแดน ค่อย ๆ ร่อนลงสู่สนามบิน

ไม่นานนัก สองเงาร่างชายหนุ่ม หน้าคนหลังคน เดินตามกันลงจากเครื่องบิน

“ในที่สุดก็กลับมาแล้ว！”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าสุดปลื้ม

การไปภูเขามารสมรภูมินอกแดนเที่ยวนี้ เดิมคิดว่าจะกลับมาได้ไม่นานนัก ไม่คิดว่าต้องเสียเวลาไปถึงหลายเดือนกว่าจะได้กลับมา

เฝิงเสียวหว่านกับอ้ายหลินให้พวกหล่อนอยู่ที่สำนักบู๊ เวลานี้ที่แดนเหนือในภูเขามาร มีจอมคนบูโด หลิ่วหรูเอียนกับพวกที่มาจากโลกบู๊โบราณล่างอยู่ เมื่อเทียบกันแล้ว สำนักบู๊กลับจะมีความปลอดภัยมาก ๆ

หยางเฉินกับหม่าชาวยังมีงานอื่นที่ต้องทำ ถ้าจะพาพวกเฝิงเสียวหว่านไปด้วยกลับจะกลายเป็นภาระเพิ่ม

จู่ ๆ หยางเฉินก็ถามขึ้นมาว่า “ร่างกายของเจ้าไม่มีปัญหาใช่ไหม？”

หม่าชาวส่ายหน้า “ก่อนหน้านี้อยู่ที่สำนักบู๊ เทพบู๊แทบจะเอาพลังจิตสำนึกเกือบครึ่งมาสยบพลังสายมังกรที่อยูู่ในตัวข้า ในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้คงยังไม่มีปัญหาอะไร”

“ไม่เพียงเท่านี้ หลังจากสายมังกรได้ถูกพลังจิตสำนึกของเทพบู๊สยบไว้แล้ว พลังสายมังกรที่ปล่อยออกมาในแต่ละวันก็ลงตัวพอดีกับที่ข้าต้องใช้ในการฝึกวิชา พร้อมกันกับพลังจิตสำนึกของเทพบู๊ที่จะสูญเสียไปไม่หยุด การปล่อยพลังสายมังกรออกมาก็ยิ่งมากขึ้นตาม แต่ก็ไม่เป็นไร ให้ถึงเวลานั้นแล้ว ความต้องการในการใช้กับแดนบูโดของข้าก็จะตามไปได้ให้พอดีกับพลังที่สายมังกรปล่อยออกมา”

ฟังตามที่หม่าชาวพูดมา สีหน้าหยางเฉินรู้สึกเคร่งเครียดอยู่บ้าง

เขาก็มีความเชื่ออยู่ ด้วยพรสวรรค์บูโดของหม่าชาว การฝึกวิชาไปได้รวดเร็วมาก ในตัวมีสายมังกรอยู่ทั้งเส้น พูดได้ว่า ตัวเขาในตอนนี้ได้มีคลังวิเศษใส่วัตถุดิบที่ใช้ในการฝึกวิชาเคลื่อนที่ติดอยู่กับตัว

แต่ทว่า สายมังกรนั้นเป็นของที่ขนาดคนระดับผู้ใหญ่ในวงการบู๊โบราณยังจ้องจะตะครุบเอาให้ได้กันอยู่ แค่เพียงอาศัยพลังจิตสำนึกของเทพบู๊ จะสามารถสยบให้อยู่ได้จริงหรือ？

แต่ที่ยืนยันได้แน่นอนคือ ในระยะเวลาสั้น ๆ นี้ สายมังกรจะไม่มีผลในการทำร้ายหม่าชาวได้ ตรงกันข้ามกลับจะช่วยการฝึกวิชาให้หม่าชาวเร่งรัดได้เร็วขึ้น

จู่ ๆ หยางเฉินก็พูดขึ้นมาว่า “เรื่องที่ในตัวเจ้ามีสายมังกรอยู่นี้ จะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าข่าวนี้เกิดรั่วไหลออกไป กลัวว่าจะไปดึงพวกผู้อาวุโสระดับสุดยอดในโลกบู๊โบราณบนออกมา”

หม่าชาวผงกหัว “พี่เฉิน วางใจเถอะ ข้าจะไม่บอกใครเด็ดขาด”

“ดี！”

ขณะที่คุยกัน ทั้งสองก็ได้ออกมานอกเขตสนามบินแล้ว

“ท่านประธาน！”

ทั้งสองเพิ่งเดินออกพ้นสนามบิน เงาร่างชายกลางคนคนหนึ่ง ถลาเข้ามาต้อนรับด้วยใบหน้าที่เต็มด้วยความตื้นตัน

“ประธานลั่ว ลำบากหน่อยนะ！”

หยางเฉินพอเห็นลั่วปิง พูดขอบคุณไปด้วยใจจริง

เขาถึงแม้จะเป็นเพียงประธานกรรมการเยี่ยนเฉินกรุ๊ป แต่เรื่องทั้งหมดของในเครือ ล้วนได้ถูกจัดการโดยลั่วปิงทั้งหมด ทั้งยังจัดการให้ไปได้เป็นอย่างดี เยี่ยนเฉินกรุ๊ปในเวลานี้ ได้ขึ้นไปอยู่ในระดับท้อปร้อยของโลกแล้ว

ง่าย ๆ เพียงคำเดียวว่าลำบากหน่อยนะ สองตาของลั่วปิงก็แฉะชื้นขึ้นมาทันที สามารถให้หยางเฉินยอมรับ ให้แค่เพียงคำพูดเดียวนี้ สำหรับเขาแล้ว เป็นสิ่งที่สุดเหลือจะพอ

ลั่วปิงพูดขึ้นว่า “ท่านประธาน ที่ยอดเมฆาผมสั่งคนทำความสะอาดไว้ทุกวัน ท่านกลับมาก็เข้าไปอยู่ได้เลย ให้ผมไปส่งท่านเดี๋ยวนี้ก่อนเลยไหม？”

หยางเฉินส่ายหน้า เอ่ยปากพูดว่า “ไปส่งข้าที่ศูนย์กลุ่มผู้อาวุโสจิ่วโจว

ก่อน”

พอได้ยินดังนั้น ลั่วปิงตกตะลึงขึ้นมาทันที

ศูนย์กลุ่มผู้อาวุโสจิ่วโจว นั่นมันศูนย์กลางควบคุมกลุ่มอิทธิพลของทั้งจิ่วโจว มีผู้อาวุโสสามท่าน ควบคุมดูแลเรื่องทั้งจิ่วโจว

หยางเฉินกลับต้องการจะไปศูนย์กลุ่มผู้อาวุโส แต่ลั่วปิงก็ได้แต่ประหลาดใจ ไม่ได้ซักถามอะไรมาก ขึ้นขับรถด้วยตัวเอง พาหยางเฉินกับหม่าชาวมุ่งหน้าสู่ศูนย์กลุ่มผู้อาวุโสจิ่วโจว

หยางเฉินถามขึ้นมาในทันใด “เวลานี้ในเยี่ยนเฉิงกรุ๊ปมีปัญหาอะไรที่เจ้าไม่สามารถจัดการได้บ้าง？”

ลั่งปิงรีบพูดว่า “เวลานี้เยี่ยนเฉิงกรุ๊ปก้าวขึ้นไปอยู่ในอันดับหนึ่งในร้อยของโลกแล้ว ปัญหาที่เกิดเฉพาะหน้า ผมก็ใช้ความสามารถรับมือเองได้ ท่านประธานวางใจได้เต็มที่ครับ”

“ใกล้ ๆ นี้ ผมได้เตรียมจะรับซื้อกิจการอยู่หลายองค์กร ถ้าซื้อได้สำเร็จ อันดับหนึ่งในร้อยของโลกของเยี่ยนเฉิงกรุ๊ปก็จะต้องมีการขยับเลื่อนขึ้นอีกเป็นแน่”