The king of War นิยาย บท 210

หยางเฉินไม่ใช่ไม่เคยเห็นโลกกว้างมาก่อน ปีนั้นตอนที่กำลังสู้รบที่ชายแดนเหนือ ก็เคยไปมาหลายที่ เคยเห็นสาวสวยมาหลายหลาก

แต่ซูซานไม่เหมือนกัน นอกจากรูปลักษณ์ที่ดีมากแล้ว รูปร่างก็ยังดีที่สุดอีกด้วย

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของภรรยาตัวเอง

“จู่ๆฉันก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอตัวกลับโรงแรมก่อนแล้ว”

เมื่อนึกถึงว่าซูซานเป็นเพื่อนสนิทของฉินซี หยางเฉินค่อนข้างรู้สึกผิด ฉินซีไม่อยู่ เขากลับตามซูซาน มาว่ายน้ำ

แม้ว่าจะเป็นเรื่องปกติ แต่ที่นี่มีเพียงพวกเขาสองคน ที่สำคัญหญิงสาวคนนี้ยังใส่น้อยขนาดนี้

หลังจากที่หยางเฉินพูดจบ ก็หันหลังจากไปอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

“หยางเฉิน เดี๋ยวก่อน…..โอ๊ย…..”

ทันใดนั้นซูซานก็กรีดร้อง

หยางเฉินหยุดฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว หันหน้ามองเห็นซูซานที่ล้มนั่งอยู่บนพื้น บนใบหน้ายังเจ็บปวดเล็กน้อย และนวดเท้าของตัวเอง

“เธอเป็นยังไงบ้าง?”

หยางเฉินรีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ซูซานดูเจ็บปวด ขณะที่นวดข้อเท้าไปด้วย ก็พูดไปด้วย: “ดูเหมือนว่า ฉันจะเท้าแพลง หยางเฉิน นายช่วยประคองฉันกลับไปที่ห้องได้มั้ย?”

“ได้!”

หยางเฉินรีบประคองซูซานอย่างรวดเร็ว

“โอ๊ย…..เจ็บ…...”

หยางเฉินเพิ่งประคองเธอขึ้น เธอก็ร้องอีก ร่างกายก็เอนไปที่บนตัวของหยางเฉิน ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือว่าไม่ได้ตั้งใจกันแน่ มือทั้งสองของเธอกอดหยางเฉินไว้

หยางเฉินใส่แค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว ซูซานก็ใส่บิกินีอีก ในเวลานี้ซูซานกำลังกอดหยางเฉิน ทั้งสองแนบชิดกันอยู่ด้วยกันอย่างสมบูรณ์

เมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิที่บนผิวของซูซานส่งผ่านมา ชั่วขณะนั้น หยางเฉินค่อนข้างจิตใจเตลิดเปิดเปิง

แต่ก็เพียงชั่วขณะ หยางเฉินก็ฟื้นคืนความสงบ

“เธอนั่งลงก่อน ฉันดูให้เธอ!”

หยางเฉินก็ผลักซูซานออกอย่างไม่เหลือเยื่อใย และประคองเธอนั่งลงบนพื้น

ในแววตาของซูซานค่อนข้างผิดหวัง แต่บนใบหน้านั้นยังคงดูเจ็บปวด: “หยางเฉิน ข้อเท้าของฉันไม่หักใช่มั้ย? รู้สึกเจ็บมาก เดินไม่ได้แล้ว”

หยางเฉินไม่ได้สนใจ สายตาจ้องมองไปที่ข้อเท้าของซูซานโดยตลอด นอกจากแดงเล็กน้อย ไม่มีอาการผิดปกติใด

ดูเหมือนว่าจะเท้าแพลงจริงๆ แต่อาการบาดเจ็บนั้นไม่ร้ายแรง และไม่ถึงขนาดเดินไม่ได้

“วางใจได้ เท้าของเธอไม่เป็นไร ก็แค่เท้าแพลงเล็กน้อย”

หยางเฉินลุกขึ้นแล้วพูดว่า:“เธอรออยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะไปเอายามาให้เธอ”

ไม่รอให้ซูซานพูด หยางเฉินก็จากไปแล้ว

มองดูแผ่นหลังของหยางเฉินที่จากไป ดวงตาของซูซานก็แดงเล็กน้อย ก็กัดริมฝีปากแดงแน่น: “ทำไม ไม่ใช่ฉันที่เจอนายก่อน?”

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่หน้าประตูตระกูลซู เกือบจะโดนรถชน หยางเฉินเป็นเหมือนพระเจ้าที่ลงมายังโลก กอดเธอไว้แล้วหลบออกไป และหยางเฉินก็ได้ฝังลึกอยู่ในใจของเธอแล้ว

ทุกวันนี้ เธอนึกถึงฉากที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งก่อนทุกวัน รู้สึกเพ้อฝันอยู่เสมอ เธอชอบอ้อมกอดของหยางเฉินมาก

แต่ทุกครั้งที่คิดถึงสิ่งเหล่านี้ เธอก็จะคิดถึงฉินซีอีก

เธอชอบหยางเฉิน แต่ไม่มีความปลอมปะปนอยู่ ระหว่างความเป็นเพื่อนสนิทกับฉินซีแม้แต่น้อย จนกระทั่งหยางเฉินปรากฏตัว ซึ่งทำให้เธอค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก

เธอต้องการเป็นคนเริ่มติดต่อกับหยางเฉินก่อนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งที่เกิดความคิดแบบนี้ แล้วก็เป็นเพราะเสียดายความเป็นเพื่อนสนิท ทำได้หักห้ามหัวใจของตัวเองไว้

วันนี้พบกับฆาตกรระหว่างทาง เธอไม่สามารถหลุดพ้นจากรถของอีกฝ่ายได้ เธอถึงกับเตรียมพร้อมที่จะถูกฆ่าด้วยซ้ำ

แต่ในเวลานี้ หยางเฉินดันปรากฏตัว แล้วก็ช่วยเธออีกครั้ง

ดังนั้นตอนแรก เธอสอบถามโรงแรมที่หยางเฉินพักอยู่ แล้วก็จงใจพบเจอหยางเฉินที่โรงแรม และจากนั้นก็จองห้องพักของตัวเองอยู่ข้างๆหยางเฉิน

แม้แต่การโทรศัพท์ ก็ยังใช้การร่วมลงทุนที่สำคัญทำให้ฉินต้าหย่งออกจากเมืองโจวเฉิง เพียงเพื่อให้ได้โอกาสอยู่ร่วมกันกับหยางเฉินตามลำพัง