The king of War นิยาย บท 209

ในขณะนี้ รถRolls-Royce Motor Carsสีดำอีกคันหนึ่ง ก็จอดอยู่ที่ข้างทาง

ชายชราผมขาวสองคน ก็รีบลงจากรถ

“เจ้าบ้านหาน คุณล่วงหน้ามาก่อนแล้ว ทำไมไม่บอกไม่กล่าวกัน?”

ชายชราทั้งสองคนดูตื่นเต้น มองไปที่ชายชราคนนั้นที่เพิ่งได้รับการช่วยเหลือจากหยางเฉินแล้วพูด

“ก็เป็นสหายร่วมรบเก่ากันแล้ว ทำไมยังห่างเหินกันขนาดนี้? เหมือนกับเมื่อก่อน เรียกฉันว่าเซี่ยวเทียนก็พอ!”

เจ้าบ้านหานจงใจพูดด้วยหน้าบอกบุญไม่รับ แต่เมื่อเห็นสหายร่วมรบเก่าสองคน บนใบหน้าก็ตื่นเต้น และยังไม่สามารถปกปิดได้

“ฮ่าๆ ในเมื่อคุณพูดแบบนี้แล้ว งั้นการเคารพเทียบไม่ได้กับทำตามคำสั่ง ฉันก็จะขอให้เรียกคุณว่าหัวหน้าหน่วยแล้วกัน”

ชายชราสองคนหัวเราะและกล่าว

“เฟยเฟย มานี่เร็ว เรียกปู่เหมียว”

ทันใดนั้นเจ้าบ้านหานก็พูดกับเด็กสาว

หานเฟยเฟยยิ้มสวยงาม: “สวัสดีค่ะคุณปู่เหมียว!”

“ถ้าหากฉันจำไม่ผิด เขาเป็นทหารของคุณ ปีนั้นยังเคยช่วยชีวิตคุณไว้ใช่มั้ย?”

เจ้าบ้านหานก็มองไปที่ชายชราหนึ่งในสองคนและพูด

ชายชราที่นามสกุลเหมียนรีบพูดว่า: “เซี่ยวเทียน ความจำของคุณยังดีมาก เขาก็คือทหารที่เคยช่วยฉันในปีนั้น ชื่อว่าเจิ้งเต๋อหัว”

ชายชราที่นามสกุลเหมียนก็เหมียนเจิ้งอวี่ที่เพิ่งออกจากตระกูลโจวด้วยความโกรธ

เมื่อก่อนพวกเขาเป็นทหาร เจ้าบ้านหานเคยเป็นหัวหน้าหน่วยของเหมียนเจิ้งอวี่

“สวัสดีค่ะคุณปู่เจิ้ง!”

ไม่รอให้เจ้าบ้านหานสั่ง หานเฟยเฟยก็เป็นคนทักทายเจิ้งเต๋อหัวก่อน

“สวัสดีๆ!”

เจิ้งเต๋อหัวรู้สึกได้รับความโปรดปรานอย่างไม่คาดฝัน ไม่คาดคิดว่าเจ้าบ้านหานจะเรียบง่ายเป็นกันเองขนาดนี้ หลังจากที่ทักทายหานเฟยเฟยเสร็จ ก็รีบพูดกับเจ้าบ้านหานอีกว่า: “เจ้าบ้านหาน สวัสดีครับ!”

“ฮ่าๆ สวัสดี!”

เจ้าบ้านหานหัวเราะแล้วพูด

หลังจากที่หลายคนจากไป ผู้ชมที่มุงดูเหล่านั้น ก็แตกตื่นกันทันที

“บัดซบ! ชายชราสองคนที่มาทีหลัง คนหนึ่งคือเจ้าบ้านเหมียว อีกคนหนึ่งคือประธานของเจิ้งเหอกรุ๊ป”

“โอ้พระเจ้า! แม้แต่คนยิ่งใหญ่ที่มีฐานะแบบนี้ ก็ปฏิบัติต่อชายชราอย่างระมัดระวัง ชายชราที่นามสกุลหานคนนั้น มีฐานะเป็นอะไร?”

“หมายเลขป้ายทะเบียนที่มารับชายชราที่นามสกุลหานคือเจียงA นั่นเป็นรถของเมืองโจวเฉิง ยังสามารถทำให้เหมียนเจิ้งอวี่ปฏิบัติอย่างเคารพขนาดนี้ ฐานะคงจะไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน”

“เหมียนเจิ้งอวี่เรียกเขาว่าเจ้าบ้านหาน หรือว่า เขาเป็นมหาเศรษฐีชั้นนำของเมืองเอก ผู้นำของตระกูลหาน หานเซี่ยวเทียนเหรอ?”

……

ผู้คนที่มุงดูทุกคน ใบหน้าของแต่ละคนก็เต็มไปด้วยความตกใจ แต่ก็เสียใจมากกว่า

พวกเขากลับคิดว่าหานเซี่ยวเทียนเป็นมิจฉาชีพ ถ้าหากเมื่อกี้นี้พวกเขาลงมือช่วยเหลือก่อน ไม่เพียงสามารถได้รับของขวัญขอบคุณสิบล้าน ยังสามารถได้รับความโปรดปรานจากผู้นำของมหาเศรษฐีชั้นนำของเมืองเอก

จนถึงขณะนี้ พวกเขาถึงได้รู้ว่า อะไรเรียกว่าคนดีมักได้รับผลตอบแทนที่ดี

และในเวลานี้ หยางเฉินกลับไปถึงที่โรงแรมแล้ว กำลังจะไปหาฉินต้าหย่ง ทันใดนั้นเสียงแปลกใจดังขึ้นที่ข้างหลัง: “หยางเฉิน!”

“ซูซาน เธอก็พักอยู่ที่โรงแรมนี้ด้วยเหรอ?”

เมื่อเห็นซูซานที่เพิ่งเจอกันตอนเช้า หยางเฉินค่อนข้างประหลาดใจ

สายตาของซูซานมาพร้อมกับประหลาดใจเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด ในมือยังกระเป๋าเดินทางไว้ใบหนึ่ง และพูดด้วยรอยยิ้ม: “ใช่สิ เมื่อคืนฉันก็จองโรงแรมแห่งนี้ไว้ทางออนไลน์”

“ฉันช่วยเธอ!”

หยางเฉินไม่ได้สงสัยอะไร

โรงแรมแห่งนี้เดิมทีก็เป็นโรงแรมชั้นนำในเมืองโจวเฉิง ด้วยฐานะของซูซาน เข้าพักอยู่ที่นี่ก็ไม่น่าแปลก

“ใช่แล้ว นายพักอยู่ห้องไหนเหรอ?”ทันใดนั้นก็ซูซานถามขึ้น

“8005!”