The king of War นิยาย บท 2101

ผู้แข็งแกร่งอีกห้าคนที่ยังมีชีวิตอยู่ตกตะลึงตาค้างไปทันทีเมื่อเห็นเจ้านายของพวกเขาคุกเข่าลงบนพื้นและอ้อนวอน

แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็คุกเข่าลงบนพื้นและขอร้องด้วยเช่นกัน

ต้องรู้ด้วยว่า ครั้งนี้ที่พวกเขาผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นสองชั้นยอดและผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นสองชั้นปลายทั้งห้าคนมาที่นี่ แค่ในเวลาเพียงไม่กี่นาที ผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นสองชั้นปลายสามคนและผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นสองชั้นยอดสองคนได้ตายไปแล้ว

ในช่วงเวลาสั้น ๆ แค่นี้กลับสูญเสียผู้แข็งแกร่งไปครึ่งหนึ่ง แต่หยางเฉินยังคงอยู่ในสภาพที่มีประสิทธิภาพในการต่อสู้อย่างบ้าคลั่ง ต่อให้พวกเขาจะทำงานร่วมกันต่อไปก็มีแต่ตายเท่านั้น

ดวงตาของหยางเฉินฉายแววจิตสังหาร และไม่ได้คิดอยากฆ่าคนเหล่านี้น้อยลง

"ในเมื่อมาแล้ว อย่างนั้นก็อยู่ที่นี่ตลอดไปเถอะ!"

เมื่อคำพูดของหยางเฉินจบลง ความกดดันพลังบู๊ที่ทรงพลังกว่าเดิมก็ปกคลุมโรงแรมจงโจวทั้งหมด

กลุ่มนักบูโดโลกบู๊โบราณล่างพวกนั้น ต่างมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

“เขาต้องการจะฆ่าพวกเรา พวกเรามาร่วมมือกันเถอะ อย่าได้ยั้งมือไว้ทั้งสิ้น!”

ผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นสองชั้นยอดคำรามและพุ่งตรงไปที่หยางเฉิน

เขารู้สึกถึงจิตสังหารที่รุนแรงจากหยางเฉินแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะขอร้อง หยางเฉินก็จะไม่มีวันปล่อยพวกเขาไป

ก่อนหน้าวันนี้ ผู้คนในโลกบู๊โบราณล่างต่างไม่รู้ว่าหยางเฉินก็มีพลังการต่อสู้เทียบได้กับแดนนภาขั้นสามชั้นต้น อีกทั้งทุกคนในโลกบู๊โบราณล่างต่างเชื่อว่าหยางเฉินเป็นเพียงมดตุ่นในโลกมนุษย์ที่ถูกจิตวิญญาณเทพมารครอบครองร่างกายไว้ก็เท่านั้นเอง

จนกระทั่งวันนี้ พวกเขาต้องตกใจเมื่อพบว่าความแข็งแกร่งของหยางเฉินไม่ได้มีแค่นั้น

ร่างที่แม้แต่จิตวิญญาณเทพมารยังสนใจ แล้วจะเป็นคนธรรมดาได้ยังไง?

หยางเฉินซึ่งถือกระบี่โอรสสวรรค์ดูดุดันกว่าปกติ เขาพุ่งเข้าไปในกลุ่มของผู้แข็งแกร่งตระกูลบู๊โบราณ ราวกับหมาป่าเข้าไปในฝูงแกะ

ในขณะเดียวกันที่ชั้นล่างของโรงแรมจงโจว

“จิตสังหารอันรุนแรงอย่างมาก หรือว่าการต่อสู้ครั้งสุดท้ายเริ่มแล้ว?”

"ฉันรู้สึกได้ว่ามีผู้แข็งแกร่งถูกฆ่าตายทีละคน"

"บนดาดฟ้าของโรงแรมจงโจว มีเพียงผู้อาวุโสสี่ของสมาคมผู้อาวุโสและผู้แข็งแกร่งจากตระกูลบู๊โบราณ ตอนนี้มีผู้แข็งแกร่งตายไปทีละคน แบบนั้นก็แปลว่า เป็นผู้อาวุโสสี่ที่ฆ่าผู้แข็งแกร่งจากตระกูลบู๊โบราณ?”

หลายคนในจงโจวกำลังพูดถึงเรื่องนี้ เมื่อบางคนรู้สึกว่ามีผู้แข็งแกร่งบนดาดฟ้าถูกฆ่าตายทีละคน ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นและกระตือรือร้น

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า จะต้องเป็นผู้อาวุโสสี่ที่กำลังฆ่าผู้แข็งแกร่งจากโลกบู๊โบราณล่างแน่ เมื่อกี้นี้ ลมปราณบูโดอันทรงพลังอย่างมากปะทุออกมาจากดาดฟ้าของอาคาร เดิมฉันยังคงกังวลเกี่ยวกับผู้อาวุโสสี่ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าความกังวลทั้งหมดจะไม่จำเป็น"

“ถ้าฉันเดาม่ผิด ยังมีผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นสองชั้นยอดจากตระกูลบู๊โบราณอยู่บนดาดฟ้าด้วยใช่ไหม? แต่ตอนนี้ ผู้แข็งแกร่งากตระกูลบู๊โบราณกำลังถูกฆ่าตายไปทีละคน นั่นหมายความว่าพลังการต่อสู้ของผู้อาวุโสสี่นั้นเหนือกว่าผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นสองชั้นยอดงั้นหรือ?”

เมื่อมีคนพูดถึงเรื่องนี้ ความกระตือรือร้นในสายตาของผู้คนในจงโจวก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น

“ว่ากันว่าผู้อาวุโสสี่ยังเด็กมากและยังอายุไม่ถึง 30 ปี ต่อให้เป็นโลกบู๊โบราณล่าง ยังไม่มีบูโดอัจฉริยะคนไหนที่มีประสิทธิภาพในการต่อสู้เทียบเท่ากับาผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นสามชั้นยอดใช่ไหม?”

"ใครบอกว่าโลกมนุษย์ล้วนเป็นมดตุ่นทั้งหมด แม้ว่าเราจะเป็นนักบูโดในโลกมนุษย์ แต่ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าโลกบู๊โบราณล่าง ผู้อาวุโสสี่ของเราคือความภาคภูมิใจของนักบูโด!"

ในขณะนี้ นักบูโดทุกคนในโลกมนุษย์กำลังโห่ร้อง

ท่ามกลางฝูงชน เหอหยวนหงเศรษฐีผู้ร่ำรวยที่สุดในจงโจวจูงมือหลานสาวของเขาอย่างตื่นเต้นและพูดว่า "เสี่ยวอี้ ไม่ว่าจะยังไง หลานต้องพยายามผูกมิตรกับผู้อาวุโสสี่ให้ได้! ขอแค่หลานสามารถเป็นผู้หญิงของผู้อาวุโสสี่ได้ ตระกูลเหอจะยืนยาวร้อยปี!"

ตอนนี้ ตราบใดที่เธอสามารถเชิญหยางเฉินไปที่บ้านตระกูลกู้ได้ เธอก็จะได้วิลล่าชั้นยอดทั้งหลัง

"คุณปู่ เขาเป็นเพียงชายหนุ่มที่มาจงโจวเพื่อท่องเที่ยว คุณเชิญเขามาตระกูลกู้ก็ถือเป็นเกียรติไปถึงบรรพบุรุษของเขาแล้ว....."

ใบหน้าของ กู้ซือซือ งงงวย ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอก็เห็นคิ้วของ กู้ไท่ชู ขมวดขึ้นก่อนจะตะโกนทันทีว่า "หุบปาก!"

หลังจากดุ กู้ซือซือ แล้ว กู้ไท่ชู ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เรื่องเชิญชายหนุ่มคนนั้น ให้เซี่ยหลิน รับผิดชอบแล้วกัน ส่วนเธอ อย่าได้ยื่นมือเข้าไปยุ่ง"

กู้ซือซือ ตกใจไปอย่างสมบูรณ์ เธอไม่เคยคิดว่าแค่พูดถึงหยางเฉินไปลอยๆ ไม่กี่คำ กลับทำให้คุณปู่ที่รักเอ็นดูเธอดุตนแบบนี้ แถมยังไม่ให้เธอเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการเชิญหยางเฉินแล้วด้วย

หรือกล่าวคือวิลล่า เขตวิลล่ามิดเดิลที่หนึ่ง ที่ กู้ไท่ชู เพิ่งรับปากไปนั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธออีก

เพียงเพราะสิ่งที่เธอพูดถึงหยางเฉิน

“คุณปู่ หนู...”

ดวงตาของ กู้ซือซือ เป็นสีแดง ก่อนที่จะพูดจบ กู้ไท่ชู ก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ซือซือ ไม่ใช่ว่าปู่เข้มงวดกับเธอมากเกินไป แต่เรื่องนี้สำคัญมาก มันอาจเป็นโอกาสมากพวกเราตระกูลกู้จะได้ก้าวไปสู่อีกระดับหนึ่งในจงโจว!"

หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่เซี่ยหลินอีกครั้งและพูดด้วยสายตาอ่อนโยนว่า: "เสี่ยวหลินปู่ฝากเรื่องนี้ไว้กับหลานแล้ว ขอแค่หลานสามารถเชิญเขามาที่ตระกูลกู้ของเราได้สำเร็จ นอกเหนือจากเขตวิลล่ามิดเดิลที่หนึ่งแล้ว หลานจะขออะไรก็ได้ ขอแค่บอกปู่มา ถ้าปู่ทำได้ จะต้องรับปากแน่!"

“นอกจากนี้ หากหลานสามารถเป็นแฟนของชายหนุ่มคนนั้นได้ แม้ว่าหลานจะอยากได้รับมรดกทั้งหมดของตระกูลกู้ปู่ก็รับปากให้ได้!”

หลังจากได้ยินคำพูดของ กู้ไท่ชู เซี่ยหลินและ กู้ซือซือ ก็ตะลึงอึ้งไปกับที่ ชายหนุ่มผู้นั้นมีค่าควรแก่การผูกมิตรกับตระกูลกู้ขนาดนี้เลยหรือ?

กู้ซือซือ ไม่พอใจ แต่ก็ยังถาม "คุณปู่ หนูอยากรู้ว่าชายหนุ่มที่ชื่อหยางเฉิน เป็นใครกันแน่? ควรค่าหรือกับการที่คุณปู่ต้องลงทุนขนาดนี้เพื่อเกลี้ยกล่อมเขา?"