The king of War นิยาย บท 2106

จงโจว เมืองจิ่วโจว

นี่คือเมืองศูนย์รวมการท่องเที่ยวอาหารเสื้อผ้า และยังมีร้านค้าหรูหราติดอันดับโลกมากมาย

"นี่คือเมืองจิ่วโจวภายใต้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปใช่ไหม?”

เซี่ยเหอมองไปที่หยางเฉินซึ่งอยู่ข้างๆ และถามด้วยรอยยิ้ม

หยางเฉินพยักหน้าและพูดอย่างมีสีหน้าอารมณ์ "ในตอนแรกที่:black"ประธานลั่ว พูดถึงแนวคิดของเมืองจิ่วโจวให้ฉันฟัง ฉันก็รู้สึกตื่นเต้นมาก เดิมทีเขาวางแผนที่จะสร้างเมืองจิ่วโจวในเมืองใหญ่ทุกเมืองในจิ่วโจวภายในห้าปี แต่คิดไม่ถึงว่า แค่เวลาเพียงสองปีกว่าโครงการเมืองจิ่วโจวก็แล้วเสร็จ”

สำหรับเยี่ยนเฉินกรุ๊ปในปัจจุบัน เมืองจิ่วโจวเป็นโครงการที่ทำกำไรได้มากที่สุด

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ลั่วปิงใช้เงินจำนวนมากเพื่อสร้างเมืองจิ่วโจวที่สมบูรณ์แบบ

ในที่สุดเมืองจิ่วโจวก็เสร็จสมบูรณ์และได้กลายเป็นอาคารสำคัญในเมืองใหญ่ทุกแห่ง รายได้ค่าเช่าต่อปีเป็นตัวเลขที่น่าทึ่ง

ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น หลังจากนี้ ผลกำไรของเมืองจิ่วโจวก็จะยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ

หยางเฉินและเซี่ยเหอกำลังเดินเล่นในเมืองจิ่วโจว เพลิดเพลินกับทิวทัศน์ที่สวยงามทุกรูปแบบ พวกเขาเป็นเหมือนคู่รักที่กำลังมีความรัก

เซี่ยเหอเคยเป็นดาราดัง แม้ว่าเธอจะลาวงการไปแล้ว แต่เธอก็ยังคงเป็นดาราหญิงยอดนิยม หากไม่ปกปิดให้ดี แฟนๆ ก็อาจจำเธอได้

“หยางเฉิน ฉันอยากกินไอศกรีม!”

ในเวลานี้ เซี่ยเหอก็ชี้ไปที่ร้านไอศกรีมที่อยู่ไม่ไกลและพูดอย่างคาดหวัง

มันเป็นร้านไอศกรีมที่มีสไตล์แปลกใหม่ ที่หน้าร้าน มีบริกรต่างชาติในมือถือช้อนยาวและกำลังแกล้งแหย่เด็กคนหนึ่ง

เมื่อมือของเด็กยื่นออกไปจับไอศกรีม บริกรต่างชาติเก็บช้อนยาวกลับมาและไอศกรีมก็ถูกดึงกลับไปเพื่อแกล้งเขา

หน้าร้านไอศกรีมก็มีนักท่องเที่ยวมุงดูกิจกรรมกันแน่นขนัด

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่คาดหวังของเซี่ยเหอ หยางเฉินก็ยิ้มจากนั้นก็เดินไปและยืนเข้าแถวเป็นเวลานานก่อนจะถึงตาของหยางเฉิน

ขณะที่บริกรต่างชาติกำลังจะแหย่เล่นกับหยางเฉิน หยางเฉินกลับเร็วกว่า อีกฝ่ายยังไม่ทันได้เอาช้อนยาวคืน ไอศกรีมก็อยู่ในมือของหยางเฉินแล้ว

เด็กๆ ที่อยู่รอบๆ ส่งเสียงเชียร์อย่างตื่นเต้น หยางเฉินเป็นลูกค้าคนแรกที่สามารถจับไอศกรีมได้สำเร็จ

ชายต่างชาติยกนิ้วให้หยางเฉิน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร

"ให้เธอ!"

หยางเฉินมาหาเซี่ยเหอพร้อมกับไอศกรีมและส่งให้เขา

ใบหน้าเล็ก ๆ ที่บอบบางของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยความสุข เธอรับไอศกรีมขึ้นมากัดคำใหญ่แล้วพูดด้วยท่าทางเพลิดเพลิน "ฉันไม่ได้กินไอศกรีมมานานแล้ว ฉันเป็นดารามาหลายปี อันนั้นอันนี้ก็กินไม่ได้ ในที่สุดก็ไม่ได้มีภาระทางจิตใจหนักหนาขนาดนั้นและกินอะไรก็ได้ที่ฉันต้องการได้แล้ว"

หยางเฉินเองก็ถือไอศกรีมไว้ในมือด้วย หลังจากที่เขากัดไปคำเล็กๆ เซี่ยเหอก็คว้ามือของเขาเอาไว้ จากนั้นภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของเขา เซี่ยเหอก็กัดคำใหญ่ลงไปที่เดียวกับที่หยางเฉินเพิ่งกิน

เมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของเซี่ยเหอ มุมปากที่เปรอะด้วยไอศกรีม ในใจของหยางเฉินก็ยิ้มอย่างขมขื่น เขาจะไม่เข้าใจจิตใจของ เซี่ยเหอได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม ในใจของเขามีเพียงฉินซี ชั่วชีวิตนี้ เขาได้แต่คิดค้างเซี่ยเหอแล้ว

“ฉันแค่อยากจะชิมรสไอศกรีมของคุณ คุณไม่รังเกียจที่ฉันกินไอศกรีมของคุณใช่ไหม?”

ในไม่ช้าใบหน้าของเซี่ยเหอก็กลับมาเป็นปกติและยิ้มให้หยางเฉิน

หยางเฉินส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า "พวกเราเป็นเพื่อนกัน ฉันย่อมจะไม่รังเกียจเธออยู่แล้ว"