The king of War นิยาย บท 216

เสียงของหานเฟยเฟยลดลง ทุกคนในเหตุการณ์ก็ตกใจ!

โดยเฉพาะเฉินอิงเหา ถ้าหากไม่ใช่ว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินมาทางเขาแล้ว เขาถึงกับสงสัยว่าตัวเองฟังผิดหรือเปล่า

เขาทายาทอย่างสง่าผ่าเผยในอนาคตของตระกูลเฉิน กลับถูกขับไล่ต่อหน้าสาธารณชน?

สิ่งที่สำคัญคือ ยังอยู่ในเมืองโจวเฉิง ถิ่นฐานของเขา

แต่คนที่จะขับไล่เขาออกไป ดันเป็นคุณหนูของตระกูลหาน เขาไม่กล้าขัดขืนแม้แต่น้อย

“คุณหานคุณจะขับไล่พวกเราไม่ได้! พี่เหาเป็นผู้นำในอนาคตของตระกูลเฉิน!”

หลังจากที่เจิ้งเหม่ยหลิงเฉื่อยชาอยู่ครู่หนึ่ง พูดเสียงดังกับหานเฟยเฟยอย่างรวดเร็ว

หานเฟยเฟยส่งเสียงเย็นชา: “แค่ตระกูลเฉิน ฉันหานเฟยเฟยไม่ได้ให้ความสำคัญ อย่าว่าแต่ลูกเศรษฐีไม่เอาไหนของตระกูลเฉิน ต่อให้เป็นผู้นำของตระกูลเฉินอยู่ที่นี่ ฉันก็จะให้เขาไสหัวออกไป เขาจะกล้าไม่ไสหัวออกไปเหรอ?”

หานเฟยเฟยในเวลานี้ เผด็จการไม่มีอะไรเทียบได้

ดูเหมือนอายุเพียงยี่สิบ แต่รัศมีกลับแข็งแกร่งมาก แม้แต่คนใหญ่คนโตบางคนของเมืองโจวเฉิง ก็สามารถเทียบได้

สีหน้าของเฉินอิงเหาดูไม่ดีอย่างสุดขีด

“คุณหาน…..”

เจิ้งเหม่ยหลิงยังต้องการที่จะโต้เถียงต่อไป ทันใดนั้นเฉินอิงเหาตวาดว่า: “หุบปากซะ!”

เจิ้งเหม่ยหลิงตกใจมาก หุบปากอย่างรวดเร็ว และมองไปที่เฉินอิงเหาอย่างน่ากลัว

สำหรับเธอแล้ว เฉินอิงเหาสำคัญมากกว่าหานเฟยเฟย เนื่องจากตระกูลเจิ้งก็อยู่ในเมืองโจวเฉิง เรื่องราวหลายอย่างก็ขึ้นอยู่กับอำนาจของตระกูลเฉิน ถ้าหากทำให้เฉินอิงเหาโกรธจริงๆ คนที่เดือดร้อนไม่เพียงแค่เธอ แต่เป็นทั้งตระกูลเจิ้ง

“คุณหานลาก่อน!”

แม้ว่าเฉินอิงเหาจะถูกขับไล่ออกไป ก็ไม่อยากจากไปด้วยความอับอาย แต่เขากลับบอกลากับหานเฟยเฟยที่ไล่เขาออกไป ต่อจากนั้นก็ออกไป

เจิ้งเหม่ยหลิงขณะที่จากไป จ้องมองหยางเฉินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยชั่วร้าย

ในความคิดของเธอ ทุกอย่างก็โทษหยางเฉิน ถ้าหากไม่ใช่หยางเฉิน เธอและเฉินอิงเหาจะถูกขับไล่ต่อหน้าสาธารณชนได้อย่างไร?

ตลอดทั้งเหตุการณ์สีหน้าของหยางเฉินก็ไร้อารมณ์ มองไปที่ฉากนี้อย่างสงบ ราวกับทุกอย่างไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

“แมลงวันถูกขับไล่ออกไปแล้ว ตอนนี้ นายอธิบายให้ฉันฟังหน่อยได้มั้ย?”

ทันใดนั้นหานเฟยเฟยก็มองไปทางหยางเฉินแล้วพูด

สายตาของทุกคนที่มองไปที่หยางเฉิน เต็มไปด้วยความเห็นใจ

ในความคิดของพวกเขา เฉินอิงเหาเพียงขอให้ตรวจสอบบัตรเชิญของหยางเฉิน ก็ทำให้หานเฟยเฟยโกรธแล้ว และถูกขับไล่ออกจากงานแสดงนิทรรศการโบราณวัตถุ แต่หยางเฉินบอกว่าไม้เกาหลังชิ้นนั้นเป็นของปลอมต่อหน้าสาธารณชน กลัวว่าจุดจบจะแย่กว่า

แต่ก็มีผู้คนมากมาย ก็โอบกอดเป้าหมายดูเหตุการณ์ ต้องการดูว่า หานเฟยเฟยจะจัดการกับหยางเฉินอย่างไร

สายตาของหยางเฉินจ้องมองไปที่ไม้เกาหลังในตู้กระจก ทันใดนั้นเอ่ยปากพูดว่า: “นี่เป็นหยกโบราณที่มีมลทินธาตุ หยกเก่าเท่านั้นที่สามารถสร้างมลทินธาตุได้ตามธรรมชาติได้ แต่ไม้เกาหลังชิ้นนี้ หยกเป็นของจริง มลทินธาตุกลับเป็นของปลอม!”

“หยกเป็นของจริง มลทินธาตุเป็นของปลอม? หมายความว่าอย่างไร?”

หานเฟยเฟยถึงกับด้วยความสงสัย กลับเหมือนนักเรียนถามคำถามอย่างถ่อมตน

คนอื่นต่างก็ดูประหลาดใจ หญิงสาวที่ขับไล่เฉินอิงเหาเมื่อกี้นี้ เทียบกับเธอในตอนนี้ แตกต่างกันราวกับเป็นคนละคน

ในหัวของผู้คนมากมายเกิดคำถามเล็กน้อย สองคนนี้ คงจะไม่ใช่ว่ารู้จักกันมานานแล้วหรือเปล่า?

“แม้ว่าหยกจะเป็นของจริง แต่เนื้อหยกกลับไม่ค่อยดีนัก”

หยางเฉินกลับไม่สนใจการเปลี่ยนแปลงสีหน้าท่าทางของผู้คน สายตาจับจ้องไม้เกาหลังสีแดงชิ้นนั้นอยู่เสมอ พูดต่อไปว่า: “ทำมลทินธาตุหยกโบราณปลอม โดยพื้นฐานใช้เนื้อหยกที่ต่ำกว่า ดังนั้นเนื้อหยกไม่บริสุทธิ์ สีไม่ถูกต้อง ดังนั้นพื้นผิวจึงหยาบเป็นพิเศษ และความมันวาวค่อนข้างหมองมัว”

“ไม้เกาหลังชิ้นนี้ก็เป็นแบบนั้น คุณดูสีของมัน ไม่ถูกต้องแม้แต่น้อย ความมันวาวนั้นหมองมัวเป็นอย่างมาก เพราะตัวของมันก็เป็นหยกโบราณชิ้นหนึ่ง มลทินธาตุก็ยังทำโดยคนโบราณ ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะแยกแยะ มลทินธาตุของหยกโบราณชนิดนี้ถูกมนุษย์ทำขึ้นมาก่อนที่ขุดขึ้นมา หายากเป็นอย่างมาก”

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน หานเฟยเฟยก็เดินไปที่หน้าตู้กระจก และจ้องมองไปที่ไม้เกาหลังอย่างจริงจัง

“สีดูจะไม่ค่อยถูกต้องจริงด้วย ความมันเงาก็หมองมัวเป็นอย่างมาก!”