The king of War นิยาย บท 217

หานเฟยเฟยขอโทษอย่างนอบน้อมขนาดนี้ แม้แต่หยางเฉินก็แทบไม่อยากจะเชื่อ

หรือว่าเพราะเขาบอกว่าไม้เกาหลังหยกที่เปลี่ยนเป็นสีเหลือง ไม่ใช่ของแท้

“คุณหาน อย่างเกรงอกเกรงใจขนาดนั้นสิ!”

หยางเฉินเอ่ยขึ้น จากนั้นจึงถามว่า “คุณหาน รู้จักผมหรือเปล่า”

เริ่มแรก หานเฟยเฟยดูไม่ชอบหน้าเขามาก ต่อมาถึงเธอจะไม่ชอบหน้าเขาเหมือนเดิม แต่ก็ยังมีความเกรงใจเขาอยู่ไม่น้อย

เฉินอิงเหากับเจิ้งเหม่ยหลิง แค่แนะนำให้เธอตรวจสอบหนังสือเชิญของเขา แต่ทว่าหานเฟยเฟยกลับไล่สองคนนั้นออกไปต่อหน้าคนจำนวนมาก

ส่วนเขา แค่บอกว่าวัตถุโบราณ ในนิทรรศการวัตถุโบราณของตระกูลหาน เป็นของจริงหรือของปลอม

ถ้าเรื่องนี้แดงออกไป จะเกิดผลกระทบต่อชื่อเสียงของตระกูลหาน ไม่น้อยเลยทีเดียว

แต่ถึงอย่างนั้น หานเฟยเฟยกลับไม่ไล่เขาไป แต่กลับขอโทษเขาด้วยซ้ำ

ทั้งหมดนี่ทำให้หยางเฉินรู้สึกสงสัยว่าหานเฟยเฟยรู้จักเขาหรือเปล่า

ความสงสัยของหยางเฉิน เหมือนกับความสงสัยของคนจำนวนมากเช่นกัน

ท่ามกลางสายตาสงสัยของทุกคน หานเฟยเฟยยิ้มบางๆ “เราเคยเจอกันครั้งแรก!”

พูดจบ เธอก็หันหลังเดินไปที่ประตูนิทรรศการ จู่ๆ เธอหันกลับมายิ้มให้หยางเฉิน “เราจะได้เจอกันอีก!”

ครั้งนี้ เธอเดินออกจากนิทรรศการ โดยไม่หันกลับมาอีก

หลงเหลือเพียงหยางเฉินที่มีสีหน้าสับสน กับผู้คนที่เต็มไปด้วยความสงสัย

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เฉินอิงเหากับเจิ้งเหม่ยหลิงโดนไล่ ทั้งสองก็ออกมาทันที

“พี่เหา โทษไอ้เลวหยางเฉินเลย ไม่งั้นเราคงไม่ขายหน้าขนาดนี้หรอก!”

เจิ้งเหม่ยหลิงพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด

เฉินอิงเหาไม่พูดอะไร ใบหน้าของเขาเย็นชา แต่ทว่าในใจกำลังวางแผนว่าจะจัดการกับหยางเฉินอย่างไร

ถึงแม้เขาไม่กล้าทำอะไรหานเฟยเฟย แต่จัดการกับลูกเขยที่แต่งเข้ามาอยู่ในตระกูลเล็กๆ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เหลือบ่ากว่าแรง

“พี่เหา คืนนี้ฉันจะเลี้ยงข้าวเอง เราค่อยหาคนมาอีกครั้งหนึ่ง แค่พี่เหาคอยบงการ ไม่ต้องลงมือเองหรอก มีคนมากมายที่จะลงมือแทนพี่”

เจิ้งเหม่ยหลิงพูดด้วยสีหน้าร้ายกาจ

เฉินอิงเหาหันไปมองเจิ้งเหม่ยหลิง “อย่าลืมเรื่องที่เธอรับปากฉัน แค่เอาผู้หญิงคนนั้นมาอยู่บนเตียงฉัน คฤหาสน์หลังที่อยู่โรสการ์เด้นวิลล่าเขต จะเป็นของเธอ!”

“พี่เหาวางใจได้เลย เรื่องที่ฉันรับปากพี่ ฉันทำได้อย่างแน่นอน รอดูคืนนี้เลย!” สีหน้าของเจิ้งเหม่ยหลิงเต็มไปด้วยความร้ายกาจ

ชั้นบนสุดที่ห้องราชาของร้านอาหารเป่ยหยวนชุนในเมืองโจวเฉิง

หน้าโต๊ะอาหารขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ มีคนแก่หัวหงอกเพียงสามคนนั่งอยู่ ถึงอายุมากแล้ว แต่ก็ยังดูอ่อนวัย แก้วเหล้าขาวสีใสวางอยู่ตรงหน้าทุกคน

ในห้องอาหารสุดหรู กลับมีเหล้าขาวเอ้อร์กัวโถวราคาถูก วางอยู่บนโต๊ะสองสามขวด ไม่เหมาะกับประตูห้องอาหารสักนิด ที่หน้าห้องอาหารยังมีชายร่างกายกำยำ ยืนเฝ้าอยู่อีกด้วย

เห็นเช่นนี้ รู้ได้เลยว่าคนแก่สามคนไม่ใช่คนธรรมดา