The king of War นิยาย บท 2177

จงโจว ตระกูลเหอ บ้านหลังที่สอง ห้องนอนเซี่ยเหอ

“บูม!”

ประตูห้องถูกถีบออกอย่างกะทันหัน และเหอสงรีบวิ่งเข้ามาด้วยความโกรธ

“คุณลุงรอง!”

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่ดุร้ายของเหอสง เซี่ยเหอรู้สึกประหลาดใจ โดยคิดว่าเธอทำให้เหอสงขุ่นเคืองใจตรงไหน

เหอสงพูดด้วยความโกรธ “เหอจื้อไอ้สารเลวนั่น บอกพ่อของเขาว่า เขาต้องการให้เธอไปปรนนิบัติเจียงเจี้ยนของตระกูลบู๊โบราณเจียง”

“อะไรนะ?”

สีหน้าของเผวี่ยเหอปลี่ยนไปอย่างมาก กัดริมฝีปากสีแดงของเธอไว้แน่น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธและความเกลียดชัง

การตายของแม่เธอ ก็ทำให้เธอเกลียดตระกูลเจียงอยู่แล้ว ไม่คาดคิดว่าตระกูลเหอยังคงพยายามใช้เธอเพื่อแลกกับผลประโยชน์

เซี่ยเหอดวงตาแดงก่ำมองไปที่เหอสงและพูดว่า “คุณลุงรอง แม้ฉันต้องตาย ก็ไม่ยอมไปปรนนิบัติรับใช้คนของตระกูลบู๊โบราณ”

สีหน้าเหอสงก็เต็มไปด้วยความโกรธเช่นกัน หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง แววตาของเขาก็ฉายแววหนักแน่น เขามองไปที่เซี่ยเหอและพูดว่า “ฉันจะให้คนส่งเธอไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ จากนี้ไป ห้ามกลับมาที่บ้านตระกูลเหออีก”

เซี่ยเหอรู้สึกประหลาด คิดไม่ถึงมาก่อน เหอสงจะให้คนส่งเธอไปจากที่นี่

ในช่วงเวลานี้ เธอถูกกักบริเวณที่บ้านตระกูลเหอมาตลอด แม้ว่าครั้งก่อนเหอสงจะเคยบอกเธอว่าให้เธอไปจากที่นี่ได้ แต่เธอก็รู้ว่า ถ้าเธอไปจากที่นี่ จะทำให้เหอสงได้รับความเดือดร้อนมากมาย

ยิ่งกว่านั้นในตอนนี้ เหอหยวนหงได้ตัดสินใจส่งตัวเองไปปรนนิบัติทายาทของตระกูลบู๊โบราณเจียง หากในเวลานี้คนของเหอสงได้ส่งตัวเธอไปจากที่นี่ เหอสงก็หลีกหนีความผิดไม่ได้

เซี่ยเหอถามว่า “ถ้าฉันไปแล้ว จุดจบของคุณลุงรองจะต้องแย่มากใช่ไหม?”

เหอสงขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันเป็นนายคนที่สองของตระกูลเหอ ต่อให้ปล่อยเธอไป ใครจะกล้าแตะต้องฉัน? แม้ว่าปู่ของเธอจะโกรธ ก็จะไม่ทำอะไรฉันหรอก”

“แต่เธอสิ ถ้าไม่ไปจากที่นี่ เกรงว่าจะต้องตายที่นี่”

เขารู้ดีว่า หากเซี่ยเหอถูกส่งตัวไปปรนนิบัติเจียงเจี้ยนจริงๆ หากแม้ต้องตายเซี่ยเหอก็จะไม่ยอมจำนนต่อเจียงเจี้ยนแน่นอน

เมื่อเห็นว่าเซี่ยเหอยังคงลังเลอยู่ เหอสงก็กังวลทันที และพูดอย่างโกรธๆ “เธอยังคิดอะไรอยู่? ถ้ายังไม่รีบไป ก็จะออกไปไม่ได้จริงๆ!”

ในที่สุดเซี่ยเหอก็ตัดสินใจได้ ดวงตาแดงก่ำมองไปที่เหอสงและพูดว่า “คุณลุงรอง พระคุณของท่าน ฉันจะจดจำไปตลอดชีวิต!”

เหอสงพยักหน้า “คนขับรถของฉันอยู่ที่ประตูแล้ว เธอรีบไปขึ้นรถ!”

เซี่ยเหอก็มองไปที่เหอสงด้วยแววตาลึกซึ้งอีกครั้ง จากนั้นก็หันหลังและจากไป

ทันทีที่เธอขึ้นรถ เหอสงก็พูดขึ้นทันที “หากวันหนึ่ง ตระกูลเหอกำลังจะล่มสลาย ฉันหวังว่า เธอจะสามารถช่วยตระกูลเหอได้ ตระกูลเหอไม่จำเป็นจะต้องฟื้นสภาพความรุ่งโรจน์เหมือนเดิม ขอเพียงในจงโจวยังมีตระกูลเหอ ก็เพียงพอแล้ว”

ครั้งที่แล้วเขาก็เคยถามเซี่ยเหอ ถ้าวันหนึ่ง ตระกูลเหอกำลังจะล่มสลาย เซี่ยเหอจะช่วยตระกูลเหอได้ไหม ในตอนนั้นเซี่ยเหอไม่ได้ตอบคำถามของเขา

วันนี้ เขาขอให้เซี่ยเหอช่วยเหลือตระกูลเหออีกครั้ง

ภาพของแม่เธอที่ฆ่าตัวตายด้วยการโขกหัวกับก้อนหินก็ปรากฏขึ้นในสมอง และความเกลียดชังต่อตระกูลเหอก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อเธอนึกถึงเหอสง มีเพียงลุงคนนี้คนเดียวในตระกูลเหอที่ใจดีกับเธอ จนเธอทนไม่ได้ที่จะปฏิเสธ

“ไม่เป็นไร ฉันแค่พูดเล่นๆ ถ้าเธอไม่เต็มใจ ก็……”

เมื่อเห็นว่าเซี่ยเหอไม่ได้พูดอะไร เหอสงก็ยิ้มอย่างขมขื่น และในขณะที่เขากำลังจะพูดว่าช่างมันเถอะ ก็ได้ยินเซี่ยเหอพูดว่า “คุณลุงรอง ฉันรับปากค่ะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ความเศร้าโศกของเหอสงก็หายไปทันที และก็พูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้างั้นลุงรองก็ขอขอบใจล่วงหน้านะ!”

เมื่อเห็นรถค่อยๆออกไป เหอสงก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ไม่ว่ายังไง เธอก็เป็นทายาทคนเดียวของน้องสาม สิ่งที่ฉันทำได้ ก็มีแค่นี้แหละ หวังว่าเธอจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับฉันในวันนี้”

ดวงตาของเหอสงแดงก่ำ มองไปรอบๆ ส่ายหัว ได้แต่ถอนหายใจอย่างต่อเนื่อง

เขาทราบดีว่าสมาคมผู้อาวุโสต่อต้านตระกูลบู๊โบราณ และยังรู้ถึงการต่อสู้ลับๆระหว่างสมาคมผู้อาวุโสและตระกูลบู๊โบราณ

ตระกูลบู๊โบราณต้องการเข้าสู่โลกมนุษย์ และเป็นผู้นำในการควบคุมโลกใหม่

แต่สมาคมผู้อาวุโส ได้ขัดขวางมาตลอด และพยายามอย่างหนักเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของผู้คนในโลกมนุษย์