The king of War นิยาย บท 223

“พี่โดนไอ้เลวนี่หลอกแล้ว เมื่อกี้พี่ก็ได้ยินที่คุณชายเฟิ่งพูดแล้วนิ แหวนดวงดาวชมพูของจริง มูลค่าห้าร้อยล้าน คนจนๆ อย่างมันจะซื้อได้ยังไง”

เจิ้งเหม่ยหลิงพยายามพูดเกลี้ยกล่อมเต็มที่ “ถ้าให้ฉันพูด พี่ควรจะหย่ากับไอ้คนหลอกลวงคนนี้ตั้งนานแล้ว”

“ใช่ คุณฉิน ไอ้หมอนี่มันคนหลอกลวง คุณยอมใช้ชีวิตกับคนแบบนี้ไปตลอดชีวิตเหรอ”

“มันไม่ใช่แค่คนหลอกลวง แถมยังเป็นคนโง่ด้วย คิดไม่ถึงว่าจะเอาแหวนดวงดาวชมพู มาหลอกคุณ”

“ผมว่าคุณเหมาะสมกับพี่เหา อย่างกับกิ่งทองใบหยก พี่เหาเป็นผู้สืบตระกูลไฮโซในเมืองโจวเฉิงเชียวนะ ถ้าคุณได้อยู่กับเขา ต่อไปคุณจะได้เป็นคุณนายของผู้นำตระกูลเฉิน”

สุนัขรับใช้ของเฉินอิงเหา ให้ความร่วมมือกับเจิ้งเหม่ยหลิงเป็นอย่างดี พวกเขาดูถูกหยางเฉินจนไม่มีค่าอะไรเลย

ในที่สุดฉินซีก็เข้าใจ การเถียงกับคนพวกนี้ เหมือนสีซอให้ควายฟัง

หยางเฉินทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร เขากินดื่มอย่างสบายอกสบายใจ และคีบอาหารใส่ชามของฉินซีเรื่อยๆ

“คุณภรรยา อย่าพูดไร้สาระกับคนพวกนั้นเลย เหนื่อยมาทั้งวัน คงจะหิวแล้วใช่ไหม ทานสันในหมูผัดเปรี้ยวหวานที่คุณชอบนี่สิ” พูดพลางเขาก็คีบเนื้อใส่ชามของฉินซี

ฉินซีหงุดหงิดใจมาก อีกทั้งยังกลัวว่าหยางเฉินจะกังวล เธอยิ้มอย่างไม่ค่อยเต็มใจ “ขอบคุณนะ คุณสามี!”

ภายใต้สายตาของทุกคน สองสามีภรรยามีความสุข เหมือนอยู่กันแค่สองคน ทั้งสองไม่เห็นใครอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย

สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความตกตะลึง เฉินอิงเหาโกรธจนหน้าดำหน้าแดง เขาเหลือบมองเจิ้งเหม่ยหลิงด้วยสีหน้าที่น่ากลัว

เจิ้งเหม่ยหลิงใจกระตุกวูบ เธอรีบยิ้มและพูดประนีประนอม “เรามาดื่มเหล้ากันเถอะ!”

เธอพูดพลาง ถือแก้วเหล้าของตัวเอง เดินมาตรงหยางเฉิน และเอ่ยขึ้นว่า “หยางเฉิน ถึงฉันจะเกลียดนายมาก แต่พี่ฉันชอบนายมาก ฉันจึงต้องทำใจยอมรับนาย ฉันดื่มเหล้าแก้วนี้ให้นาย เป็นการไถ่โทษที่ไร้มารยาทกับนายเมื่อกี้!”

ราวกับเจิ้งเหม่ยหลิงเปลี่ยนไปเป็นคนละคน แน่นอนว่าหยางเฉินไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะไถ่โทษกับเขา

หยางเฉินมองเจิ้งเหม่ยหลิงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ซึ่งเธอก็มองเขาเหมือนกัน ผ่านไปครู่หนึ่ง หยางเฉินก็ยังไม่ยกแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นมา

“หยางเฉิน ฉันคารวะเหล้าให้นาย นายไม่แม้แต่จะยกแก้วเหล้าขึ้นมา ไม่ไว้หน้าฉันเลยสักนิด!”

เจิ้งเหม่ยหลิงหงุดหงิดเล็กน้อย แต่เพื่อจะใช้การคารวะเหล้า ซื้อใจหยางเฉิน เธอจึงสะกดกลั้นความโกรธเอาไว้ในใจ

หยางเฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “เธอบอกว่าจะดื่มเหล้าเป็นการไถ่โทษฉัน ทำไมฉันต้องดื่มเป็นเพื่อนเธอด้วยล่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจิ้งเหม่ยหลิงถึงกับเป็นใบ้ไปเลย

“โอเค ฉันดื่มเอง นายจะทำอะไรก็ตามใจ!”

เจิ้งเหม่ยหลิงกัดฟันพูด จากนั้นจึงดื่มเหล้ารวดเดียวจนหมดแก้ว

จากนั้นเธอก็เทเหล้าจนเต็ม และหันมายกแก้วให้หยางเฉิน “หยางเฉิน แก้วนี้ฉันดื่มคารวะให้นาย!”

เหมือนกับครั้งที่แล้ว หยางเฉินไม่ได้ยกแก้วขึ้นมา

“เมื่อกี้ฉันไถ่โทษให้นาย นายไม่รับก็ไม่เป็นไร ทำไมครั้งนี้ นายถึงไม่รับอีกล่ะ”

ความหงุดหงิดแฝงอยู่ในน้ำเสียงของเจิ้งเหม่ยหลิง

หยางเฉินยิ้มบางๆ “ไถ่โทษด้วยการดื่มแค่แก้วเดียวเหรอ”

เจิ้งเหม่ยหลิงโมโหจนแทบจะระเบิดออกมา แต่เมื่อคิดถึงงานที่เฉินอิงเหามอบหมายให้เธอ เธอจำเป็นต้องสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้

“งั้นนายจะให้ฉันดื่มกี่แก้ว” เจิ้งเหม่ยหลิงเอ่ยขึ้น

“ถ้าเป็นคนอื่น ดื่มไม่ถึง 7-8 แก้ว ฉันไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ หรอก แต่เห็นแก่ที่เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉินซี เธอต้องดื่มไถ่โทษสามแก้ว!” รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นตรงมุมปากของหยางเฉิน

ผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขาหงุดหงิดมานานแล้ว ในเมื่อเธอหาเรื่องเอง ก็อย่ามาโทษเขาแล้วกัน หยางเฉินคิดในใจ

เจิ้งเหม่ยหลิงดื่มต่ออีกสองแก้ว

สุดท้าย เธอเทเหล้าอีกแก้ว จากนั้นจึงยกขึ้นต่อหน้าหยางเฉิน “ครั้งนี้ นายคงจะไม่ปฏิเสธนะ”

ในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึง หยางเฉินยกแก้วชาขึ้น ต่อหน้าเจิ้งเหม่ยหลิง จากนั้นจึงดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว