The king of War นิยาย บท 2242

จอมคนของสำนักเทียนไห่ทั้งหมด ต่างก็โมโหเดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง นึกไม่ถึงว่าหยางเฉินจะกล้าในอาณาเขตของพวกเขา ลงมือทำลายจุดตันเถียนของช่าวเหยียน

ช่าวเหยียนใบหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย กัดฟันกล่าว: “แกกล้าทำลายจุดตันเถียนของฉัน ฉันจะต้องทำให้แกมีชีวิตอยู่เหมือนตายทั้งเป็น!”

“เจ้าหนุ่ม แกกล้าหาญมากนัก นึกไม่ถึงว่าจะลงมือที่นี่”

“กล้าทำร้ายคนต่อหน้าท่านรองเจ้าสำนัก แกตายแน่!”

......

บรรดาจอมคนข้างกายของอู่หยางผิง ต่างก็โมโหเดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง

หยางเฉินถูกทุกคนโอบล้อมอยู่ตรงกลาง บนใบหน้าไม่มีความตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย หรี่ตาจ้องมองไปยังทิศทางของช่าวเหยียน กล่าวเสียงเย็นชา: “ทำลายจุดตันเถียนนับอะไร? ฉันยังกล้าฆ่าแกอีกด้วย เชื่อไหม?”

ในเวลานี้ ทั่วทั้งตัวของช่าวเหยียนหนาวเย็นเข้ากระดูก รู้สึกแค่เหมือนกับตนเองถูกอสูรร้ายบุพกาลตัวหนึ่งจ้องมองอยู่ สีหน้าซีดขาวทันที

เมื่อเห็นว่าช่าวเหยียนไม่พูดจา สายของหยางเฉินก็จดจ้องไปที่บนตัวของอู่หยางผิง กล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย: “ท่านในฐานะเป็นท่านรองเจ้าสำนัก ต้อนรับแขกผู้มาเยือนแบบนี้เหรอ? หรือจะบอกว่า นี่คือประเพณีการต้องรับของสำนักเทียนไห่?”

อู่หยางผิงจ้องมองท่าทีที่สุขุมของหยางเฉิน ภายในใจมีความตื่นตระหนกอย่างประหลาด

ถีบครั้งเดียวก็สามารถทำลายจุดตันเถียนของช่าวเหยียน ต้องไม่ใช่บุคคลธรรมดาอย่างแน่นอน

อู่หยางผิงถามกลับ: “แกกล้าลงมือที่สำนักเทียนไห่ นับว่าเป็นแขกงั้นเหรอ?”

หยางเฉินหัวเราะเยาะทีหนึ่ง: “ดูเหมือนว่า ท่านรองเจ้าสำนักก็อยากจะลองชิมรสชาติของการถูกทำลายจุดตันเถียนเช่นกัน”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของอู่หยางผิงก็เปลี่ยนไปอย่างรุนแรง

ทันใดนั้นเขาก็มีความรู้สึกบางอย่าง ว่าเจ้าหมอนี่ที่มาจากโลกมนุษย์ ก็คือคนบ้าคนหนึ่ง กล้าที่จะลงมือทำลายเขาจริงๆ

“แกกล้าลงมือก็ลองดู?”

“แกนี่มันอวดดีจริงๆ อยู่ที่สำนักเทียนไห่กล้าข่มขู่ท่านรองเจ้าสำนักของพวกเรา?”

“ท่านรองเจ้าสำนักของพวกเราเป็นจอมคนบูโดอันดับหนึ่งของสำนักเทียนไห่ ต่อให้อยู่ที่ทั่วทั้งโลกบู๊โบราณกลาง นั่นก็คือจอมคนบูโดชั้นยอด แกเป็นลิงที่มาจากโลกมนุษย์ จะเข้าใจอะไร?”

.....

ทุกคนที่อยู่ข้างกายของอู่หยางผิงต่างพากันโห่ร้องขึ้นมาด้วยความโมโห

ยังมีคนพูดกับอู่หยางผิงอีกด้วยว่า: “ท่านรองเจ้าสำนัก เจ้าหมอนี่นึกไม่ถึงว่าจะกล้ายั่วยุท่าน ไม่ได้เห็นท่านอยู่ในสายตาเลยสักนิด ท่านจะต้องสั่งสอนมันให้ดีดีนะครับ ทำให้มันรู้ว่าอะไรคือฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ”

“ถูกต้อง ท่านรองเจ้าสำนัก ท่านลงมือเอง ทำให้มันเข้าใจ บูโดอัจฉริยะของโลกมนุษย์ อยู่ต่อหน้าท่าน ก็คือมด”

......

เมื่อได้ยินคำพูดของคนข้างกาย สีหน้าของอู่หยางผิงก็ดูไม่ได้อย่างสุดขีด

แทบอยากจะตบหน้าไอ้พวกโง่พวกนี้สักสองสามฉาด

ไม่เห็นหยางเฉินถีบทีเดียวก็ทำลายจุดตันเถียนของช่าวเหยียนได้หรือไง?

หลิวชิ่งที่อยู่ด้านข้าง ในเวลานี้ก็ร้อนใจเช่นกัน รีบกล่าว: “ท่านรองเจ้าสำนัก คุณหยางเป็นแขกคนสำคัญที่ท่านอาจารย์ของผมเชิญมาจริงๆ ยังไงก็ขอให้ท่านรองเจ้าสำนักเห็นแก่หน้าของท่านอาจารย์ของผมด้วย ให้คุณหยางไปกับผมเถอะครับ!”

ตอนนี้เขากลัวว่าระหว่างทั้งสองฝ่ายจะเกิดความขัดแย้งที่รุนแรงมากกว่าเดิม

จุดตันเถียนของช่าวเหยียนถูกทำลาย ก็หนักหนาสาหัสมากแล้ว ถ้าหากให้หยางเฉินทำลายจุดตันเถียนของอู่หยางผิงไปอีกคน ถ้าอย่างนั้นก็คงจะจบเห่แล้วจริงๆ

ไม่เพียงแค่เขาต้องได้รับผลกระทบไปด้วย แม้แต่ท่านอาจารย์ของเขาก็ยากที่จะหลีกหนีความผิด

อย่างไรก็ตาม หยางเฉินเป็นคนที่เขาพากลับมาจากโลกมนุษย์

หยางเฉินจ้องอู่หยางผิงด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก ในดวงตามีแสงแห่งความเย็นยะเยือกเปล่งประกายระยิบระยับ

เขาไม่อยากจะก่อเรื่อง แต่ถ้าหากอีกฝ่ายยืนกรานที่จะมีเรื่อง เขาเองก็ไม่กลัวเช่นกัน

อย่างมากก็แค่ลงมือตีกันครั้งใหญ่ จากนั้นก็หนีออกจากสำนักเทียนไห่

“หุบปากให้หมด!”

ในเวลานี้เอง อู่หยางผิงตะโกนกล่าวด้วยความโมโห

ทุกคนถึงได้พากันหุบปาก อู่หยางผิงกระแอม มองไปทางหยางเฉินกล่าว: “ฉันคิดว่าที่หลิวชิ่งพูดมาไม่ผิด ในเมื่อนายเป็นแขกคนสำคัญที่ผู้อาวุโสสามเชิญมา แน่นอนว่าฉันจะไม่ทำให้นายลำบากใจอีก”

“สำนักเทียนไห่ เป็นสถานที่ที่หนึ่งที่พูดกันด้วยเหตุผล!”

“หลิวชิ่ง นายพาเขาไปเถอะ!”

เมื่อได้ยินคำพูดของอู่หยางผิง ลูกศิษย์ทุกคนของสำนักเทียนไห่ ต่างก็ตกตะลึงไปทั้งหมด

แม้แต่ตัวของหลิวชิ่งเอง ต่างก็นิ่งอึ้งอยู่กับที่ อู่หยางผิงให้เขาพาหยางเฉินไป?