The king of War นิยาย บท 2244

ในเวลานี้เอง ดวงตาทั้งสองข้างของหยางเฉินเบิกกว้าง

ใบหน้าของหลิวชิ่งเต็มไปด้วยความตื่นตะลึงทันที เหมือบกันเขาได้เห็นแสงสีม่วงปรากฏขึ้นแวบหนึ่งจากในตาของหยางเฉิน

หยางเฉินมองหลิวชิ่งด้วยความเรียบเฉยแวบหนึ่ง กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย: “ดูเหมือนว่า ท่านอาจารย์ของคุณไม่ได้ตั้งใจจะพบผมแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นผมเองก็ไม่มีความจำเป็นต้องรอต่อไปแล้ว”

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืนทันที ก้าวเท้ากำลังจะออกไปจากเรือนที่พัก

หลังจากที่หลิวชิ่งเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่งถึงได้สติกลับคืนมา ร้อนใจขึ้นมาทันที รีบก้าวมาข้างหน้ากล่าว: “คุณหยาง ท่านอาจารย์ของผมไม่คิดที่จะพบคุณได้อย่างไรกันละครับ? เขาจะต้องถูกเรื่องที่ค่อนข้างสำคัญมากหน่วงเหนี่ยวอยู่แน่นอน”

หยางเฉินไม่ได้พูดจา เดินออกไปนอกเรือนที่พักทันที

เขารอมาเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว แต่ว่าอีกฝ่ายยังคงไม่มีเจตนาออกมาเช่นเดิม

ถ้าหากอีกฝ่ายถูกธุระอะไรบางอย่างหน่วงเหนี่ยวไว้จริง ถ้าอย่างนั้นยังพอมีเหตุผลที่ให้อภัยได้ แต่เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า อีกฝ่ายอยู่ในห้อง กลับไม่ออกมาพบหน้าสักที เห็นได้ชัดว่าไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาเช่นกัน

ก็ถูก ถึงอย่างไรเขาก็เป็นเพียงตัวละครตัวเล็กๆที่มาจากโลกมนุษย์คนหนึ่ง อีกฝ่ายเป็นถึงผู้อาวุโสของสำนักชั้นยอดของโลกบู๊โบราณกลาง ตำแหน่งสูงอำนาจมาก ลูกศิษย์ที่อยู่เบื้องล่าง ล้วนมีแต่ผู้แข็งแกร่งของแดนนภาขั้นห้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขา

ในขณะที่เขากำลังเดินออกจากเรือนที่พัก เหอตงเฉิงหัวหน้าของนักบูโดกลุ่มหนึ่ง สายตามองไปบนตัวของหยางเฉินอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ศิษย์พี่ห้า เป็นไอ้สารเลวคนนี้ ที่ทำลายจุดตันเถียนของผม!”

เมื่อเห็นหยางเฉิน ช่าวเหยียนยื่นนิ้วมือออกไป กล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดุร้าย: “ศิษย์พี่ห้า คุณอย่าฆ่าเขาจนตาย เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายเอาไว้ให้ผม ผมจะสับเขาให้แหลกเป็นหมื่นๆชิ้นด้วยตัวเอง!”

เหอตงเฉิงหรี่ตาจ้องมองหยางเฉิน กล่าวเสียงเย็นชา: “เจ้าหนุ่ม แกบังอาจมาก อยู่ที่สำนักเทียนไห่ก็กล้าลงมือทำลายศิษย์น้องของฉัน”

สายตาของหยางเฉินกวาดมองทุกคน สุดท้ายมองไปยังบนตัวของเหอตงเฉิง กล่าวเรียบๆ: “คนได้ถูกผมทำลายไปแล้ว นายจะทำไม?”

ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน นักบูโดของสำนักเทียนไห่ทั้งหมดต่างอึ้งไป ทำลายลูกศิษย์ของสำนักเทียนไห่ที่สำนักเทียนไห่ นึกไม่ถึงว่ายังจะกล้าพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำอีก?

“เจ้าหนุ่ม แกบังอาจมาก ทำลายจุดตันเถียนของศิษย์น้องเซ้า นึกไม่ถึงว่ายังจะกล้าโอหังแบบนี้ ไม่รู้ที่ตายจริงๆ!”

“ศิษย์พี่ห้า ทำลายจุดตันเถียนของเจ้าหมอนี่ก่อน จากนั้นก็ค่อยๆทรมานเขา ทำให้เขาเจ็บปวดจนตาย!”

“ลิงที่มาจากโลกมนุษย์ตัวหนึ่ง นึกไม่ถึงว่ากล้าทำตัวโอหังในอาณาเขตของพวกเรา ก็คงจะเป็นเพราะเบื่อชีวิตแล้วละมั้ง”

......

นักบูโดที่อยู่ข้างกายของเหอตงเฉิง พากันชี้นิ้วไปที่หยางเฉินตะโกนขึ้นมาด้วยความโมโห แทบอยากจะลงมือฆ่าหยางเฉินซะตอนนี้เลย

หยางเฉินยืนอยู่ที่เดิม บนใบหน้าไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่มองไปทางเหอตงเฉิงอย่างเรียบเฉย

เขารู้สึกได้แล้วว่า เหอตงเฉิงก็คือคนที่แข็งแกร่งที่สุดคนหนึ่งในคนเหล่านั้น

เพียงแต่ พละกำลังของอีกฝ่ายก็เป็นแค่แดนนภาขั้นสี่ชั้นปลายเท่านั้น เขาไม่ได้เห็นอยู่ในสายตาสักนิด

ในเวลานี้เอง ทันใดนั้นเหอตงเฉิงก็เอ่ยปากพูดออกมา: “เจ้าหนุ่ม คุกเข่าลงไปฆ่าตัวตายซะ ฉันสามารถเหลือศพที่สมบูรณ์ไว้ให้แกได้!”

หยางเฉินมองอีกฝ่ายด้วยความเหยียดหยามแวบหนึ่ง: “พูดไร้สาระให้มันน้อยๆหน่อย คนฉันก็ทำลายไปแล้ว อยากจะลงมือ ก็รีบเข้ามา! แต่ว่า ฉันขอเตือนพวกนายด้วยความหวังดี ทางที่ดีควรลงมือพร้อมกัน อย่างพวกแกคงจะยืนหยัดได้เพียงแค่ครู่เดียว”

ทันทีที่คำพูดนี้พูดออกไป ทุกคนต่างก็โมโห!

หลังจากที่เหอตงเฉิงอึ้งไปครู่หนึ่ง ก็ได้สติกลับคืนมา ทันใดนั้นใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ จ้องหยางเฉินเขม็งกล่าว: “เจ้าหนุ่ม แกบ้ามาก บ้าเสียยิ่งกว่าจอมคนบูโดชั้นยอดเหล่านั้นที่ฉันเคยเจอมามากมาย ก็ไม่รู้พละกำลังของแก จะสามารถต้านทานความบ้าระห่ำของฉันได้ไหม”

พูดจบ เขากล่าวสั่งคนข้างกายของเขา: “หลิ่วเฉียง แกไปฆ่าเจ้าหมอนี่ซะ!”

“ครับ ศิษย์พี่!”

นักบูโดแดนนภาขั้นสี่ชั้นต้นที่อยู่ข้างกายเขาคนหนึ่ง เดินออกมา จ้องมองไปทางหยางเฉินด้วยใบหน้าที่เย็นชา

ช่าวเหยียนร้อนใจทันที รีบกล่าว: “ศิษย์พี่ห้า เจ้าหมอนี่พิลึกพิลั่นมาก หลิ่วเฉียงคนเดียว เกรงว่าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน”

ความสามารถของเขาก็คือนักบูโดแดนนภาขั้นสามชั้นยอด ทันทีที่ถูกหยางเฉินทำลายจุดตันเถียน จากจุดนี้สามารถเห็นได้ว่า พละกำลังของหยางเฉิน อย่างน้อยคือแดนนภาขั้นสี่ชั้นต้น

แต่หลิ่วเฉียงเป็นแค่นักบูโดแดนนภาขั้นสี่ชั้นต้น อยากจะจัดการหยางเฉินได้อย่างง่ายดาย เกรงว่าจะไม่ง่ายดายขนาดนั้น

“ช่าวเหยียน ตัวแกเองเป็นสวะ เห็นฉันเป็นสวะเหมือนกันกับแกจริงๆงั้นเหรอ?”