The king of War นิยาย บท 2269

“ศิษย์น้องสาม เขาก็คือบูโดอัจฉริยะที่มาจากโลกมนุษย์คนนั้นที่ท่านว่าอย่างนั้นเหรอ?”

หลีหยวนชิงงมองไปทางเซี่ยวชิงหยุน มุมปากยกขึ้นเผยให้เห็นรัศมีความโค้งที่หยอกล้อ เอ่ยปากกล่าว

เซี่ยวชิงหยุนไม่ได้พูดจา เพียงแต่ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองหยางเฉิน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความซับซ้อน

ถึงแม้ว่าหยางเฉินในเวลานี้จะปลอมตัว แต่พวกเขายังสามารถเดาตัวตนของหยางเฉินออกได้อย่างง่ายดาย

“อะไรนะ? เขาก็คือหยางเฉิน?”

หลังจากที่เซี่ยโหวซางได้ยินบทสนทนาของคนทั้งสอง ใบหน้าเต็มไปด้วยเจตนาสังหารที่รุนแรง จ้องมองหยางเฉินอย่างเอาเป็นเอาตาย: “เจ้าหนุ่ม แกอยู่ที่คฤหัสถ์เจ้าเมืองจริงๆด้วย”

“ถ้าหากแกเลือกที่จะหลบหนีในเวลาแบบนี้ บางทีอาจจะยังมีชีวิตได้อีกสักสองสามชั่วโมง แต่ว่าแกอยากจะอยู่ที่คฤหัสถ์เจ้าเมือง ยังกล้าที่จะปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก ถ้าอย่างนั้นก็คือการรนหาที่ตาย”

เมื่อหยางเฉินเห็นว่าถูกจำตัวตนได้ เขาก็ไม่ปิดบังอีกต่อไป เปลี่ยนกลับเป็นโฉมหน้าเดิมของตนเองทันที

อะไรที่เป็นของเดิมล้วนดีอยู่แล้ว

อู๋จื่อจิ้งที่อยู่ด้านข้าง หลังจากที่เห็นหยางเฉินเปลี่ยนใบหน้ากลับมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง ในเวลาเดียวกันในใจก็เต็มไปด้วยความกังวล

อู๋จื่อจิ้งกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล: “คุณหยาง ทำไมคุณเปิดเผยตัวตนตัวเองแล้วละ?”

หยางเฉินหัวเราะเจื่อนๆ: “คุณคิดว่าต่อหน้าคนพวกนี้ ผมยังจะสามารถปิดบังไปได้นานอีกแค่ไหน?”

เมื่อได้ยินดังนั้น อู๋จื่อจิ้งก็สะอึกไปทันที

ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดสองสามคนของสำนักเทียนไห่ล้วนมากันหมดแล้ว อู่ชางกำลังประมือกับอู๋สงป้า และเซี่ยโหวซางผู้อาวุโสใหญ่ รวมถึงเซี่ยวชิงหยุนผู้อาวุโสสาม หลีหยวนชิงผู้อาวุโสสี่ล้วนมาหมดแล้ว ทั้งหมดต่างมาเพื่อเปิดศึก

อีกอย่าง หยางเฉินต่อหน้าต่อตาคนพวกนี้ คิดอยากจะหนีจริงๆ เกรงว่ายังไม่ทันจะพ้นคฤหัสถ์เจ้าเมือง ก็ถูกพบเข้าแล้ว

“แค่เศษสวะที่รังแกคนอ่อนแอกลุ่มหนึ่งเท่านั้น ถ้าหากไม่ใช่ว่าพวกแกได้ยึดครองโลกบู๊โบราณกลางที่เต็มเปี่ยมไปด้วยชี่ทิพย์ เกรงว่าพวกแกก็คงเป็นแค่ขยะเท่านั้น”

ดวงตาทั้งสองข้างของหยางเฉินเย็นชา ทันทีที่กวาดมองผู้อาวุโสสองสามคนของสำนักเทียนไห่ ก็กล่าวอย่างเยาะหยัน

เซี่ยโหวซางระเบิดโทสะทันที ทันทีที่ขยับเท้า ก็พุ่งตัวเข้าไปทางหยางเฉิน: “เจ้าหนุ่ม ความตายมาถึงตรงหน้าแก คาดไม่ถึงว่าแกยังจะกล้าพูดจาสามหาวอีก ดูฉันพรากชีวิตสุนัขของแก!”

สำหรับเซี่ยวชิงหยุนกับหลีหยวนชิงงสองคน เหมือนกับว่าไม่เป็นห่วงเซี่ยโหวซางเลยสักนิด เพียงแค่ยืนอยู่ที่เดิม ดูอยู่ข้างๆด้วยสายตาเย็นชา

เมื่ออู๋จื่อจิ้งเห็นดังนั้น ก็หน้าถอดสีทันที รีบตะโกนกล่าวเสียงดัง: “ผู้อาวุโสฉิน รีบช่วยคุณหยางดร็วเข้า!”

ทันทีที่เสียงพูดของเขาจบลง ผู้แข็งแกร่งในชุดสีดำคนหนึ่ง มาถึงราวกับเงา ขวางไว้ที่ด้านหน้าของหยางเฉิน เมื่อยกมือขึ้น ฝ่ามือก็โจมตีไปยังทิศทางของเซี่ยโหวซางทันที

แต่ในเวลานี้ หลีหยวนชิงงที่เดิมทีกำลังดูละครอยู่ เหมือนกับว่าในชั่วพริบตา ก็มาขวางไว้ที่ด้านหน้าของผู้อาวุโสฉิน โจมตีฝ่ามือออกไปทันที

“ผู้อาวุโสฉิน อาศัยแค่แก ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของฉัน”

หลีหยวนชิงงยกมุมปากขึ้นปรากฏให้เห็นรัศมีความโค้งของความโหดร้าย พละกำลังที่น่าหวาดกลัวกลุ่มหนึ่งปะทุออกมาจากบนกำปั้นของเขา ปล่อยออกมาด้วยความเร็วดุจสายฟ้า

“เปรี้ยง!”

วินาทีต่อมา หมัดทั้งสองปะทะเข้าด้วยกัน ออร่าที่น่าตกใจกลุ่มหนึ่ง ระเบิดออกมาจากตำแหน่งที่กำปั้นทั้งสองปะทะกัน แผ่กระจายออกไปทั่วทุกสารทิศ

แต่ผู้อาวุโสฉินและหลีหยวนชิงงต่างก็ยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้ร่นถอยได้ด้านหลังแม้แต่น้อย แต่ว่าพื้นดินที่ใต้ฝ่าเท้าของพวกเขา ได้เกิดรอยแตกร้าวแล้ว

“พรวด!”

ทันใดนั้น ผู้อาวุโสฉินก็กระอักเลือดออกมา ร่างกายโซซัดโซเซร่นถอยไปด้านหลังหลายก้าว สีหน้าซีดขาวเป็นอย่างยิ่ง

“ผู้อาวุโสฉิน!”

อู๋จื่อจิ้งหน้าถอดสีทันที

เขาคิดไม่ถึงว่า แม้แต่หมัดหนึ่งของหลีหยวนชิงงผู้อาวุโสฉินก็สกัดเอาไว้ไม่ได้ ได้รับบาดเจ็บสาหัส

“เศษสวะ!”

หลีหยวนชิงงหัวเราะอย่างดูแคลนกล่าว: “ถ้าหากไม่ใช่เจ้าสำนักมีคำสั่ง ฉันก็จะฆ่าล้างคฤหัสถ์เจ้าเมืองซะเดี๋ยวนี้!”

พูดไป ทันทีที่เท้าเขสขยับ ก็กลับไปที่ข้างกายของเซี่ยวชิงหยุน มองไปทางเซี่ยโหวซางกล่าว: “ผู้อาวุโสใหญ่ ท่านอยากฆ่าใคร เพียงแค่ลงมือ!”

“ข้าอยากจะดูว่า ก็แค่คฤหัสถ์เจ้าเมือง ยังมีใครที่จะขวางฉันได้!”