The king of War นิยาย บท 2268

คนที่มาไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นอู่ชาง เจ้าสำนักของสำนักเทียนไห่!

ในเวลานี้ อู่ชางใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองอู๋สงป้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ใบหน้าเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร

ในขณะที่อู๋สงป้าและอู่ชางปะทะกัน ถอยหลังออกไปพร้อมกันหลายเมตร

บนใบหน้าของอู๋สงป้า เต็มไปด้วยหนักแน่นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน หัวเราะอย่างเย้ยหยันทีหนึ่ง: “ผู้อาวุโสใหญ่ของสำนักเทียนไห่ถ่อมาถึงคฤหัสถ์เจ้าเมืองของฉันเพื่ออ้างบารมี ฉันยังลงมือไม่ได้อีก?”

“อู่ชาง ในฐานะที่นายเป็นเจ้าสำนักของสำนักเทียนไห่ ไม่ควบคุมผู้อาวุโสของสำนักเทียนไห่ กลับเป็นฝ่ายบุกมาที่คฤหัสถ์เจ้าเมืองของฉัน ลงมือกับฉัน นี่เป็นการจาบจ้วงเบื้องสูง โทษถึงตาย!”

อู่ชางจ้องมองอู๋สงป้าอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยดวงตาที่โกรธเคืองคู่นั้น กล่าวเสียงดัง: “แกเป็นใคร? มีสิทธิ์อะไรมากำหนดโทษฉัน?”

ทันทีที่เสียงของเขาจบลง ลมปราณที่น่าหวาดกลัวกลุ่มหนึ่ง ก็เอ่อล้นออกมาจากในร่างกายของเขา

“ตูมตูมตูม!”

พื้นดินรอบๆเขาแตกร้าวทันที รอยแยกขนาดเท่าแขนเป็นเส้นเส้น แผ่ขยายออกไปทั่วทุกสารทิศ

“โครมคราม!”

สิ่งก่อสร้างของคฤหัสถ์เจ้าเมือง ถล่มลงมาทีละตึกๆอย่างต่อเนื่อง

แต่ทว่าอู่ชางยังไม่มีเจตนาที่จะรามือ ออร่าทำลายล้างกลุ่มนั้นบนร่างกายของเขา ยังคงกำลังปะทุ

อู๋สงป้าระเบิดโทสะทันที กล่าวเสียงดัง: “อู่ชาง แกกล้าดียังไง!”

“ฮึ่!”

อู่ชางกล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน: “แกกล้าลงมือสังหารผู้อาวุโสใหญ่ของสำนักเทียนไห่ ก็ควรจะไตร่ตรองถึงผลที่ตามมา”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามาโทษว่าฉั้นไม่เกรงใจล่ะ!”

อู๋สงป้ากัดฟันกล่าว

ทันทีที่เสียงพูดของเขาจบลง ออร่าที่แข็งแกร่งไม้แพ้กันกลุ่มหนึ่ง ปะทุออกมาจากในร่างกายของเขา

“เปรี้ยง!”

เห็นเพียงแค่ร่างกายของเขากลายเป็นเศษเงากลุ่มหนึ่ง แล้วก็หายไปกับที่ในชั่วพริบตา

เหมือนกับในชั่วพริบตาเดียว ตอนนี้เขาได้ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของเซี่ยโหวซาง

เซี่ยโหวซางหน้าถอดสีไปทันที กล่าวตะโกน: “เจ้าสำนัก ช่วยผมด้วย!”

ขาข้างหนึ่งของอู๋สงป้าเหยียบอยู่บนหัวของเซี่ยโหวซาง เพียงแค่เขาออกแรง เซี่ยโหวซางก็จะตายไร้ที่ฝังทันที

อู่ชางพยายามข่มโทสะ เก็บออร่าที่ปลดปล่อยออกมากลับคืนไป สิ่งก่อสร้างอื่นภายในคฤหัสถ์เจ้าเมือง ถึงได้ไม่ถล่มลงมา

เขาจ้องมองอู๋สงป้าอย่างเอาเป็นเอาตายกล่าว: “พวกเราต่างฝ่ายต่างข่มขู่กันและกัน ก็ไม่มีความหมาย ในเมื่อมองหน้ากันไม่ติดแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็มาสู้ให้ตายกันข้างสักครั้งดีกว่า

อู๋สงป้ากล่าวอย่างโกรธแค้น: “แกทำลายสิ่งก่อสร้างของคฤหัสถ์เจ้าเมืองมากมายขนาดนั้น จะจบไปง่ายๆแบบนี้?”

ในระหว่างที่พูด เขาเพิ่มแรงที่เท้ามากขึ้นกว่าเดิม

“โอ๊ย......”

เซี่ยโหวซางส่งเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด กล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน: “เจ้าสำนัก ช่วยผมด้วย!”

หัวของเขาฝังลงไปบนพื้นแล้ว เพียงแค่อู๋สงป้าต้องการ ก็สามารถเหยียบหัวของเขาให้ระเบิดได้ทุกเวลา

ตอนที่เผชิญหน้ากับความกลัวตาย ทำให้เซี่ยโหวซางละทิ้งศักดิ์ศรีของตนเองไปจนหมดสิ้น กล่าวอ้อนวอนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด: “เจ้าเมืองอู๋ ท่านได้โปรดยกเท้าของท่านขึ้น ไว้ชีวิตผมสักครั้ง”

อู่ชางโมโหจนตัวสั่นระริก เขามาช่วยเซี่ยโหวซางที่คฤหัสถ์เจ้าเมืองด้วยตนเอง กลับคิดไม่ถึงว่าเซี่ยโหวซางจะไม่มีความหยิ่งในศักดิ์ศรีถึงขนาดนี้ คาดไม่ถึงว่าจะวิงวอนอู๋สงป้าต่อหน้าของเขา

อู่ชางกัดฟันกล่าว: “ถ้าหากแกฆ่าเขา ฉันจะทำลายคฤหัสถ์เจ้าเมืองของแกเสียก่อน!”

ถึงแม้ว่าอู๋สงป้าจะอยากฆ่าเซี่ยโหวซางมากขนาดไหน แต่ก็เข้าใจดีว่า ถ้าหากตนเองลงมือสังหารจริง อู่ชางจะทำลายคฤหัสถ์เจ้าเมืองทั้งหมดอย่างแน่นอน

ถึงมือของผู้แข็งแกร่งระดับเช่นพวกเขาแบบนี้ เพียงแค่ยกมือก็สามารถระเบิดพละกำลังที่ทรงพลังได้

อู่ชางสามารถทำลายคฤหัสถ์เจ้าเมืองได้ เขาก็สามารถทำลายสำนักเทียนไห่ได้เช่นเดียวกัน

“ฮึ่!”

อู๋สงป้าจ้องมองอู่ชางด้วยความเย็นชาแวบหนึ่ง จากนั้นก็กระโจนตัว ลอยขึ้นไปกลางท้องฟ้าสูง