The king of War นิยาย บท 231

“เจิ้ง เหม่ยหลิง ตอนเธอเรียนอยู่ในวิทยาลัยใครเป็นคนโอนเงินให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่า? ในตอนนี้เธอมาตอบแทนฉันแบบนี้เหรอ?”

ฉินซีโกรธขึ้นทันที ร้องไห้พร้อมตะโกนขึ้นมา

เจิ้ง เหม่ยหลิงช็อคไปนานแล้ว ตอนนี้นางพึ่งตื่นขึ้นเหมือนฝัน นางทั้งคลานทั้งกลิ้งไปที่ฉินซี “พี่สาว ฉันรู้ว่าผิดไปแล้ว ฉันมันไม่ใช่คน ฉันก็เป็นแค่สัตว์ ฉันขอโทษเธอ ครั้งนี้เธอยกโทษให้ฉัน ดีหรือไม่?"

"ไปให้พ้น!"

หัวใจของ ฉินซีถูกผู้หญิงคนนี้ทำร้ายมานานแล้ว และเธอก็ผลักเจิ้งเหม่ยหลิงออกไป

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับฉัน!” ฉินซีพูดอย่างเฉยเมย

หยางเฉินมีเจตนาฆ่าอย่างใหญ่หลวงต่อเจิ้งเหม่ยหลิง ถ้าหากคืนนี้ไม่ใช่เพราะมีเขา ฉินซีก็จะถูกทำลายโดยเจิ้งเหม่ยหลิงจริงๆ

ผู้หญิงแบบนี้ยกโทษให้ไม่ได้!

แต่อย่างไรก็ตาม เขาเข้าใจนิสัยของฉินซีเป็นอย่างดี เป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นด้วยกับเขาที่จะฆ่าเจิ้งเหม่ยหลิง

นั่นไง ฉินซีก็มองไปที่ หยานเฉินด้วยสีหน้าอ้อนวอน "สามี ปล่อยเธอไปเถอะ!"

ถึงแม้ว่าคำพูดของฉินซีนั้นจะโหดร้ายมาก แต่เมื่อให้เธอทำโทษเจิ้งเหม่ยหลิงจริงๆ ใจเธอก็ทำไม่ลง

หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย จ้องไปที่เจิ้ง เหม่ยหลิงอย่างขู่เข็ญและกล่าวว่า “เห็นแก่หน้าของเสี่ยวซี ข้าจะปล่อยเจ้าไป ถ้ายังมีครั้งหน้า เจ้าตายแน่!”

ดวงตาของหยางเฉินเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรง เจิ้งเหม่ยหลิงตกใจและหัวของเธอพยักจนสั่นเหมือนกลองเคลื่น “พี่เขย วางใจได้ ฉันจะไม่กล้าอีกแล้ว!”

"ไสหัวไป!"

หยางเฉินตะโกน เจิ้งเหม่ยหลิงจากคลานและกลิ้งออกไป

ทันใดนั้น ในห้องก็เหลือเพียงแค่เฉินอิงเหากับมู่เจิ้น

ดวงตาของมู่เจิ้นไม่แน่ไม่นอน และเขาก็แอบกังวลในใจ ทำไมพ่อของเขายังไม่มา

นี่คือมู่ตงเฟิง ผู้สอนมู่เจิ้นตั้งแต่ยังเด็ก

อย่าถือเอาศักดิ์ศรีอย่างจริงจัง ถ้าตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต แม้จะต้องคุกเข่าขอร้อง แล้วเป็นไรเล่า?

ขอแค่ยังมีชีวิตอยู่ ก็มีโอกาสที่จะแก้แค้นได้เสมอ

ตอนนี้เขาแค่รอ ตราบใดที่พ่อของเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ เขาจะไม่ปล่อยให้หยางเฉินและเฉียนเปียวไปอย่างแน่นอน

แม้ว่าเฉียนเปียวจะแข็งแกร่งมาก แต่บอดี้การ์ดที่ติดตามมู่ตงเฟิงนั้น เป็นบอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งที่สุดในตระกูลมู่

เฉินอิงเหาไม่มีใจที่อยากแก้แค้นใด ๆ ได้ ทันทีที่เฉียนเปียวปรากฏตัว เขาแค่อยากมีชีวิตอยู่รอดเท่านั้น

ทันใดนั้น ห้องที่อยู่ข้างๆ

"ปัง!"

จู่ๆ ประตูของห้องก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก แค่เห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่มีผมกระจัดกระจายก็วิ่งเข้ามา

"ใคร?"

เฉินซิงไห่โกรธจัด และตะโกนใส่ผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างรวดเร็ว: “คุณชายเจิ้นกับพี่เหา ที่อยู่ในห้องถัดไป กำลังจะถูกทุบตีจนตาย!”

"อะไรนะ?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ มู่ตงเฟิงและเฉินซิงไห่ต่างก็ยืนขึ้น ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

“ฉันเป็นเพื่อนของพี่ห่าว เจิ้ง เหม่ยหลิง สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง พวกคุณรีบไปช่วยคนเถอะ!”

เจิ้ง เหม่ยหลิงสีหน้ากังวล ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความดุร้าย

“กล้าลงมือกับคุณชายเจิ้น มองหาความตาย!”

เฉินซิงไห่แสดงท่าทางของเขาในทันที และเป็นคนแรกที่พาคนออกไปจากในห้อง

การแสดงออกของมู่ตงเฟิงมืดมนมาก ในเมืองเล็กๆที่โจวเฉิน แค่เวลาเพียงสั้นๆ ลูกชายของเขาก็ถูกเขาทุบตีสองครั้งแล้ว

นี่ไม่ใช่แค่การทุบตีลูกชายของเขาเท่านั้นแล้ว แต่คือการยั่วยุถึงตระกูลมู่ด้วย!

เมื่อมองไปที่พวกพี่ใหญ่ในห้อง พวกเขาทั้งหมดรีบไปที่ห้องข้างๆ เจิ้งเหม่ยหลิงยิ้มอย่างเคร่งขรึม: "ไอ้ขยะก็คือไอ้ขยะ คิดว่ามีปรมาจารย์อย่างเฉียวเปียวอยู่เคียงข้างเขา ก็จะปกป้องคุณได้แล้วเหรอ?"

เมื่อพูดจบ เธอก็เดินตามพี่ใหญ่เหล่านั้นไปยังห้องข้าง

เธอต้องการที่จะเห็นด้วยตาของเธอเองว่าหยานเฉินถูกฆ่าตาย และฉินซีถูกเขาพาตัวไป

อย่างไรก็ตาม ผลลัพธ์ของมันกลับทำให้เธอผิดหวัง