The king of War นิยาย บท 232

มู่ตงเฟิงหน้าตาเต็มไปด้วยความดุร้าย กัดฟันแน่นพูดไปว่า “ไอ้หนุ่ม บางทีนายอาจจะยังไม่รู้จักสถานะฉันชัดเจนดี ฉันชื่อมู่ตงเฟิง เป็นผู้นำของตระกูลมู่แห่งเมืองเอก ถ้าตอนนี้นายปล่อยลูกชายฉันไป ฉันสามารถทำเป็นเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นได้”

หยางเฉินมองเขาด้วยหน้าตาไร้อารมณ์แวบหนึ่ง เอ่ยอย่างเย็นชา “ถ้าการข่มขู่คือท่าทีขอร้องคนอื่นของคุณ งั้นชีวิตลูกชายคุณ ผมไม่สนแล้ว!”

หยางเฉินไม่ใช่คนที่กำเริบเสิบสานโอหังอวดดี และไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผลด้วย

ทุกอย่างในวันนี้ เจิ้งเหม่ยหลิงต่างหากที่เป็นตัวการในการก่อกรรมทำชั่ว ตามมานั้นคือเฉินอิงเหา สุดท้ายถึงเป็นมู่เจิ้น

ทว่ามู่ตงเฟิงนั้น กลับแข็งกร้าวเช่นนี้ ทั้งที่ลูกชายของเขาโดนหยางเฉินเหยียบไว้ใต้เท้า เขากลับมาข่มขู่ครั้งแล้วครั้งเล่า นี่ทำให้หยางเฉินไม่ปลื้มเอามากๆ

เขาไม่พอใจ งั้นมู่เจิ้นคงถูกลิขิตมาให้ต้องชดใช้อย่างสาสมระดับหนึ่ง

“ที่รัก ถ้าไม่อย่างนั้นปล่อยไปดีกว่ามั้ง?”

ทันใดนั้นฉินซีพูดเสียงเบาๆ

ถึงแม้เธอจะรู้ว่าหยางเฉินเก่งกาจมาก และเชื่อว่าคนเหล่านี้ล้วนไม่ใช่คู่แข่งของหยางเฉิน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เจอเหตุการณ์แบบนี้เข้า เธอจึงยังหวาดกลัวอย่างมาก

หยางเฉินยิ้มอ่อนโยน “ที่รัก คุณไม่ได้บอกว่าอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผมเหรอ? ถึงแม้ผมจะบอกคุณไปมากมาย แต่ยังมีอีกมากที่คุณไม่รู้ เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ต่อไปคงต้องเจออีกแน่นอน คุณต้องค่อยๆ ปรับตัว ถึงจะสามารถเข้าใจผมได้อย่างแท้จริง!”

ไม่ใช่ว่าหยางเฉินเข้าไปหาเรื่องคนอื่นก่อน แต่เป็นคนอื่นอยากหาเรื่องเขา

สถานการณ์ในเวลานี้ สำหรับหยางเฉินแล้ว นี่เป็นเพียงเรื่องวุ่นวายเล็กน้อย ถ้าต่อไปเจอเรื่องราวที่ใหญ่โตกว่านี้ หากฉินซีไม่เตรียมใจให้พร้อมเอาไว้ จะสามารถยอมรับได้อย่างไรกัน?

ฉินซีสั่นไปทั้งตัว มองหยางเฉินด้วยหน้าตาตกใจ ขณะเดียวกันในใจมีความรู้สึกอบอุ่นเกิดขึ้น

หยางเฉินยินยอมให้เธอเผชิญหน้ากับเรื่องราวแบบนี้ หมายความว่าเขาไม่อยากปิดบังสิ่งใดต่อตนเองอีก

ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ เบื้องหลังล้วนไม่ธรรมดา

แต่พอหยางเฉินพูดจาสั้นๆ ไม่กี่ประโยค กลับทำให้พวกเขารู้สึกถึงความกดดันที่ไร้ขอบเขต

“มู่เจิ้น ขอโทษสิ!”

มู่ตงเฟิงจ้องมองหยางเฉินอยู่ตั้งนาน ทันใดนั้นตะโกนเสียงทุ้มออกมา

เขาเป็นคนที่กำเริบเสิบสานและโอหัง แม้แต่ลูกชายที่อบรมสั่งสอนออกมายังเป็นเช่นนี้ แต่กลับไม่ใช่คนที่ไร้สมอง มิฉะนั้นเขาคงไม่อาศัยอำนาจของตระกูลหาน จนทำให้ตระกูลมู่ก้าวขึ้นมาถึงตำแหน่งในปัจจุบันได้

เดิมทีคิดว่าหยางเฉินเป็นแค่คุณชายตระกูลร่ำรวยที่พอมีเบื้องหลังบ้างคนหนึ่ง ตอนนี้ดูแล้ว เกรงว่าคงไม่ได้ธรรมดาขนาดนั้น

เขาได้แต่ยอมแพ้ไปก่อนชั่วคราว จากนั้นค่อยตรวจสอบเบื้องหลังของหยางเฉินอีกที หากหยางเฉินมีเบื้องหลังยิ่งใหญ่ เขาจะไปขอขมาถึงที่ด้วยตนเอง แต่ถ้าเป็นเพียงพวกกระจอกคนหนึ่ง เขาจะสังหารทิ้งอย่างไม่ลังเลสักนิด

นี่คือสไตล์การทำงานของมู่ตงเฟิง ปรับตัวได้ทุกสถานการณ์

มู่เจิ้นเจ็บปวดถึงขีดสุดไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้ได้ยินว่ามู่ตงเฟิงให้เขาขอโทษ ในใจเต็มไปด้วยความอัดอั้น แต่กลับต้องทำตามคำสั่ง “คุณชายหยาง ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว ขอให้ท่านปล่อยผมไปสักครั้งด้วยเถอะครับ!”

ทั้งหมดตกตะลึง

ใครก็นึกไม่ถึงทั้งนั้น มู่ตงเฟิงให้ลูกชายของตนเองกล่าวขอโทษ

หยางเฉินหน้าตาไร้อารมณ์ ก้มหน้ามองมู่เจิ้นที่โดนเขาเหยียบไว้ใต้เท้า จากนั้นค่อยๆ เอ่ยปากบอก “ในเมื่อรู้ว่าผิดแล้ว งั้นวันหลังก็สงบเสงี่ยมหน่อย!”

“ครับ คุณชายหยางพูดถูกครับ!” มู่เจิ้นรีบพูดทันที

“ถ้าฉันจำไม่ผิด เมื่อกี้เป็นนายอยากให้คนมาจัดการฉัน?” หยางเฉินถามขึ้นกะทันหันอีกที

มู่เจิ้นใกล้จะร้องไห้แล้ว รีบบอกว่า “คุณชายหยางครับ ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ นั่นแค่คำพูดล้อเล่นเท่านั้นเอง ต่อให้ผมกล้าบ้าบิ่นมากแค่ไหน ก็ไม่กล้าแล้วครับ!”

“กึก!”

เขาพึ่งพูดจบ หยางเฉินก็เหยียบบนแขนของเขาอย่างแรง เสียงกระดูกหักชัดแจ๋วดังขึ้นมา

“อ๊าก......”

ตามมาด้วยเสียงร้องคำรามอันแสนปวดร้าวที่เปล่งออกมาจากในลำคอลึกของมู่เจิ้น ดังสนั่นทั้งห้อง

“นายอยากทำให้แขนขาฉันพิการ ฉันจะหักแขนนายแค่ข้างเดียว ถ้ามีครั้งต่อไปอีก ฆ่าสถานเดียว!”

หยางเฉินพูดออกไปจบ จับมือของฉินซีไว้ ค่อยๆ เดินไปทางด้านหน้าประตู

เฉียนเปียวเดินตามหลังไปติดๆ กุมมีดที่แหลมคมเอาไว้ในมือแน่น เตรียมพร้อมลงมือทุกเวลา

หน้าตามู่ตงเฟิงโกรธเคืองเต็มที่ จ้องหยางเฉินตาไม่กะพริบ