The king of War นิยาย บท 234

“โอ๊ะ ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมคนสวยถึงมาอยู่ข้างนอกคนเดียวล่ะ?”

เจิ้งเหม่ยหลิงพึ่งพูดจบ ชายหนุ่มท่าทางอันธพาลหลายคนล้อมรอบหล่อนเอาไว้ตรงกลางโดยฉับพลัน

“พวกแกอยากเอาอะไร?”

เจิ้งเหม่ยหลิงเห็นสถานการณ์แล้ว ชั่วขณะนั้นตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน หน้าตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“เธอถามว่าพวกฉันอยากเอาอะไร?”

ชายหนุ่มคนหนึ่งยิ้มกริ่มถามไป คำว่า“เอา”ยังจงใจใช้เสียงเน้นหนักด้วย

เจิ้งเหม่ยหลิงได้กลิ่นเหล้าที่เข้มข้นจากบนตัวของหลายคนนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นพวกขี้เหล้าที่พึ่งดื่มกันหนักออกมาจากโรงแรม

“คนสวย ในเมื่อมาคนเดียว งั้นไปเที่ยวกับพวกเราเถอะ!”

คนคนหนึ่งกำลังพูด พร้อมทั้งคว้าแขนของหล่อนเอาไว้แล้ว

ส่วนแขนอีกข้างของหล่อนก็ถูกอีกคนคว้าไว้

หลายคนบังคับลากตัวหล่อนขึ้นไปบนรถจี๊ปThe Herdsmanสีดำคันหนึ่ง จากนั้นขับรถออกไป

ระหว่างทางเจิ้งเหม่ยหลิงพยายามดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ร้องตะโกนเสียงดัง แต่ว่าไม่มีประโยชน์สักนิดเดียว

อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา ใต้สะพานข้ามถนนในย่านชานเมือง บริเวณลานจอดรถร้างแห่งหนึ่ง

บนตัวเจิ้งเหม่ยหลิงไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นเดียว นอนบนพื้นหนาวเหน็บ บนเนื้อตัวยังมีรอยช้ำวงใหญ่

หางตาของหล่อนมีน้ำตาไหลออกมาสองสาย ชายหนุ่มห้าคนเมื่อสักครู่นี้ บีบบังคับพาหล่อนมายังที่แห่งนี้ และฝืนใจให้ทำเรื่องบางอย่างออกมา

ฉากที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ เสมือนเป็นฝันร้าย

ในสายตาของหล่อนเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่เย็นยะเยือก

“หยางเฉิน ฉินซี โทษพวกแก ฉันจะทำให้พวกแกได้ชดใช้อย่างทุกข์ทรมานแน่!” ทันใดนั้นหล่อนพูดแบบหน้าตาดุร้าย

หลังจากพูดจบ หล่อนลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เดินขากะเผลกทีละก้าวออกไป

ในเวลาเดียวกัน หยางเฉินขับรถพาฉินซีมาส่งที่ตระกูลโจว

“ที่รัก!”

หยางเฉินกำลังเตรียมจะกลับไป ทว่าฉินซีกลับเรียกเอาไว้กะทันหัน

พอหยางเฉินหันหน้ามา ฉินซีก็กระโจนเข้ามาในอ้อมอกของเขาแล้ว จากนั้นจูบที่ริมฝีปากของเขาเบาๆ ไปทีหนึ่ง

รอตอนที่หยางเฉินได้สติกลับมา ฉินซีก็วิ่งเขินอายออกไปเรียบร้อย

หน้าตาหยางเฉินเต็มไปด้วยอาการตกตะลึง นี่คือตนเองถูกฉินซีขโมยจูบแล้ว?

“หึๆ!”

เขาหัวเราะแบบได้ใจ เลียริมฝีปากไป ท่าทางขบคิด ทันใดนั้นตะโกนถามภาพเบื้องหลังของฉินซีที่เดินออกไปว่า “ที่รัก คุณใช้ลิปสติกยี่ห้ออะไร?”

“หา?”

ชั่วขณะหนึ่งฉินซีไม่ได้ตอบสนองกลับมา

จากนั้นได้ยินหยางเฉินพูดอีกว่า “รสชาติของลิปสติกไม่เลวเลย!”

ฉินซีที่กำลังวิ่งอยู่ เท้าถึงกับซวนเซ เกือบสะดุดล้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยอาการเขินจนโมโห วิ่งออกไปโดยไม่หันหน้ากลับมา

จนกระทั่งมองเห็นฉินซีเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลโจว หยางเฉินถึงหมุนตัวกลับไป

ระหว่างทางที่กลับโรงแรม หยางเฉินฮัมเพลงมาตลอดทาง อารมณ์ดีเอามากๆ

ถึงแม้ว่าจะเจอเรื่องราวที่ทำให้คนรู้สึกหงุดหงิดใจบางอย่าง แต่ว่าผลสุดท้ายอย่างไรก็ยังเจอเรื่องดี

เที่ยวเล่นเป็นเพื่อนฉินซีมาทั้งบ่าย ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว

เรื่องราวที่เกิดในร้านอาหารเมื่อสักครู่ และบวกกับความสัมพันธ์ของสองคนที่ลึกซึ้งขึ้น

แม้กระทั่งก่อนที่จะออกมา ฉินซียังเข้ามาจูบตนเองก่อนเองด้วย

หยางเฉินรู้สึกเป็นครั้งแรกว่าชีวิตช่างงดงามอย่างคาดไม่ถึงเช่นนี้

รถอาวดี้A8สีดำแล่นอย่างรวดเร็วมาตลอดทาง กำลังมุ่งตรงไปยังโรงแรม

ยังไม่ทันถึงโรงแรม ก็ได้รับโทรศัพท์จากซูซาน

“หยางเฉิน คุณกลับโรงแรมแล้วหรือยัง?”

เสียงของซูซานลอยออกมาจากลำโพง

“ใกล้ถึงแล้ว มีอะไรเหรอ?” หยางเฉินถาม

ในน้ำเสียงของซูซานมีการอ้อนวอนระดับหนึ่ง “คุณมาที่ภูเขาห้าธาตุ ช่วยฉันสักเรื่องก่อนได้มั้ย?”

“คุณเจอปัญหาอะไรแล้วหรือเปล่า?” หยางเฉินขมวดคิ้วถาม

จากในลำโพง เขาได้ยินเสียงเครื่องยนต์คำรามมากมาย โดยรอบเหมือนว่ามีรถแข่งอยู่มาก

ซูซานตอบว่า “เฉินอิงจวิ้นที่หมั้นหมายกับฉัน คุณน่าจะยังจำได้ใช่มั้ย? เขาบอกว่าจะตกลงกับฉันให้เรียบร้อย เลยชวนฉันมาที่ภูเขาห้าธาตุ ฉันคนเดียวรู้สึกกลัวอยู่บ้าง ที่เมืองโจวเฉิงก็ไม่มีเพื่อนคนอื่นด้วย เลยทำได้เพียงโทรหาคุณ”