The king of War นิยาย บท 236

“นายอยากจะกลับคำ?” ซูซานพูดอย่างโกรธเคือง

เฉินอิงจวิ้นหน้าตาหยอกเย้า “คนในเหตุการณ์ต่างรู้กันหมด ตั้งแต่เริ่มแรก ฉันพูดกับเธอแล้วว่าจะแข่งรถกัน ต่อให้มันเอาชนะเสือดำได้ แล้วสามารถอธิบายอะไรได้ล่ะ?”

“ทั้งที่นายบอกว่าขอเพียงคนที่ฉันหามาเอาชนะนายได้ จะถือว่านายแพ้! นี่นายเล่นแง่หน้าด้านๆ?” ซูซานรีบพูด

“เธอถามดูได้ มีใครเคยได้ยินฉันพูดประโยคนี้บ้าง?”

เฉินอิงจวิ้นพูดจาหน้าตาไร้ยางอาย

“คุณซูคนสวย คุณชายจวิ้นไม่เคยพูดประโยคนี้จริงๆ นะครับ”

“คุณชายจวิ้นเพียงพูดว่าเขาเตรียมคนไว้ เพื่อแข่งรถกับคนที่คุณเรียกมา”

“คนที่คุณชายจวิ้นเตรียมไว้คือสวีเทาเทพรถน้อย ในเมื่อคนของคุณมาแล้ว งั้นรีบแข่งกันดีกว่า! ถ้าไม่กล้าแข่ง ก็แค่ยอมแพ้ไป”

......

เวลานี้ ทุกคนล้วนเอนเอียงตามความหมายของเฉินอิงจวิ้น ช่วยพูดจาแทนเขา

สีหน้าซูซานดูแย่ถึงขีดสุด เบ้าตาแดงก่ำ เหมือนใกล้จะร้องไห้แล้ว

“หยางเฉิน เมื่อกี้ทั้งที่เขาไม่ได้พูดแบบนี้......”

ซูซานมองทางหยางเฉินด้วยท่าทางไม่ได้รับความเป็นธรรม

คำพูดของเธอยังไม่ทันจบ ก็ถูกหยางเฉินขัดจังหวะเสียก่อน “ไม่เป็นไร อย่าว่าแต่แข่งรถเลย ต่อให้แข่งรถถัง แข่งเครื่องบิน ผมก็กล้าแข่งกับพวกเขาทั้งนั้น!”

“ดี!”

หยางเฉินพึ่งพูดจบ เฉินอิงจวิ้นรีบบอกทันที “นี่เป็นแกที่รับปากเองนะ ไม่ใช่ว่าฉันบีบบังคับแก! ห้ามมากลับคำทีหลัง!”

“วางใจได้ ฉันหยางเฉินพูดคำไหนคำนั้นมาแต่ไหนแต่ไร รับผิดชอบต่อคำที่เคยพูด คงไม่เหมือนคุณชายตระกูลเฉินที่ยิ่งใหญ่อย่างแก พูดจาก็ไร้สาระ”

หยางเฉินพูดจาเยาะเย้ย

“หึๆ!”

ซูซานที่เมื่อสักครู่ยังอารมณ์ย่ำแย่มากๆ กลับมาตลกคำพูดประโยคนี้ของหยางเฉินเอาง่ายๆ

ผู้คนมากมายข้างกายของเฉินอิงจวิ้นต่างหัวเราะแบบช่วยไม่ได้จริงๆ เช่นกัน

เฉินอิงจวิ้นโมโหจนเกือบจะระเบิด “แกก็แค่เก่งแต่ปาก มีความสามารถชนะนักแข่งรถของฉันให้ได้ก่อน แล้วค่อยมาทำอวดดีใส่ฉัน!”

สวีเทาเดินออกมาแล้วเช่นกัน มองหยางเฉินแวบหนึ่งด้วยหน้าตาเย้ยหยัน จากนั้นพูดกับเฉินอิงจวิ้นว่า “คุณชายจวิ้นครับ นี่คือคู่แข่งที่คุณหามาให้ผม? เขาขับรถเป็นหรือเปล่า?”

เฉินอิงจวิ้นฉีกริมฝีปากขึ้น “นายไม่เคยได้ยินเหรอ? เมื่อกี้มันพูดมาแล้ว แม้แต่เครื่องบินรถถังยังกล้าแข่ง บุคคลที่เก่งกาจขนาดนี้ แค่ขับรถสำหรับมันนั้น น่าจะเป็นเรื่องขี้ปะติ๋วล่ะมั้ง?”

“ฮ่าๆ ก็ถูก เขาเป็นผู้ชายที่เคยขับเครื่องบินขับรถถัง ไม่แน่ว่าอาจจะยังเคยขับยานอวกาศด้วย ผมตกใจแทบตายเลย ต่อให้แข่งแพ้เขา ก็คงไม่ขายหน้าใคร ผมพูดถูกหรือเปล่าครับ? คุณชายจวิ้น ฮ่าๆ......”

สวีเทาให้ความร่วมมือกับเฉินอิงจวิ้น หัวเราะบ้าคลั่งเสียงดัง

คนอื่นๆ ต่างหัวเราะเสียงดังเช่นกัน ราวกับหยางเฉินกำลังพูดล้อเล่นจริงๆ

ทันใดนั้นซูซานเป็นกังวลขึ้นมาอยู่บ้าง มองหยางเฉินอยู่พลางพูดว่า “สวีเทามีฉายาของเทพรถน้อยอยู่ ในวงการแข่งรถใต้ดินของเมืองโจวเฉิง เขาก็คือราชา ว่ากันว่าอาจารย์ของเขาเป็นนักแข่งรถชื่อดังระดับนานาชาติ”

หยางเฉินหัวเราะอย่างเหยียดหยาม “แค่วางใจก็พอ ผมไม่แพ้หรอก!”

มองท่าทางที่มั่นใจของหยางเฉิน ซูซานกลับสบายใจอย่างมาก

“ได้ เดี๋ยวฉันนั่งไปข้างคนขับด้วย!” ซูซานพูดจาด้วยท่าทางแน่วแน่

“ตามใจคุณ!”

หยางเฉินหัวเราะแล้ว

ไม่นาน สองฝ่ายเตรียมพร้อมแข่งขัน การแข่งขันใกล้จะเริ่มต้นแล้ว

“ฉันบอกกติกาสักหน่อย ออกตัวจากตรงนี้ จากนั้นอ้อมถนนล้อมรอบภูเขารอบหนึ่งลงมา ใครกลับมาถึงตรงนี้ก่อน ถือว่าได้ชัยชนะไป”

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา บอกกติกาไปแบบง่ายดายมาก

“ได้!”

หยางเฉินพูดด้วยหน้าตาไร้อารมณ์

“ในเมื่อไม่มีข้อโต้แย้ง งั้นขึ้นรถเถอะ รอคำสั่งของฉัน!” คนผู้นั้นบอกมา

สวีเทามองรถของหยางเฉินทีหนึ่ง หัวเราะเยาะ “ฉันจะไม่รังแกนายแล้วกัน ขับรถอาวดี้R8คันนี้ ถึงแม้จะดีกว่ารถของนายอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่มีทางเลือกแล้ว ในที่นี้ของพวกเรา รถคันนี้ถือว่าเป็นรถที่แย่ที่สุดแล้ว แน่นอนว่าฉันต่อให้นายสิบวินาทีเลย!”

รถยนต์ราคาประมาณหนึ่งล้านคันหนึ่ง กับรถแข่งที่ราคาประมาณสองล้านคันหนึ่ง ไม่อยู่ในระดับเดียวกันโดยสิ้นเชิง

หยางเฉินกลับหัวเราะแบบไม่เป็นอะไร “แล้วแต่นาย!”

ไม่นาน รถทั้งสองคันวิ่งมาถึงจุดเริ่มต้น ชายหนุ่มก่อนหน้านี้คนนั้นที่อธิบายกติกาการแข่งขันทำหน้าที่เป็นกรรมการ

ในมือเขาถือธงแดงเล็กไว้อันหนึ่ง ยืนอยู่ระหว่างรถทั้งสองคัน และชั่วขณะที่เขาโบกธงแดงเล็กลง รถของหยางเฉินก็พุ่งออกไปดุจลูกธนูที่ยิงจากคันธนู เครื่องยนต์คำรามคลุ้มคลั่ง พุ่งออกไปทางด้านหน้าแล้ว

เดิมทีสวีเทาบอกว่าจะต่อให้หยางเฉินสิบวินาที ตอนที่มองเห็นการออกตัวของหยางเฉิน สีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ในชั่วพริบตาเดียว “เชี้ย! เป็นยอดฝีมือนี่!”