The king of War นิยาย บท 237

“เอี๊ยด”

เสียงรถออดี้ A8 เหยียบเบรกอย่างกะทันหัน จนรถหยุดลงอย่างรวดเร็ว

เห็นเพียงเงาดำ เงาหนึ่ง ลงจากรถอย่างช้าๆ

“เขาเป็นใคร”

ซูซานเห็นคนนั้นเช่นกัน สีหน้าของเธอดูตึงเครียด

หยางเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เฉินอิงจวิ้นให้เขาแข่งรถกับสวีเทา เขาเดาได้เลยว่า การแข่งขันบนถนนที่อยู่บนภูเขาอันเคี้ยวคด เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายอย่างแน่นอน

เป็นไปตามที่คาดไว้ ทำไมหยางเฉินจะไม่รู้ล่ะว่า การแข่งขันในคืนนี้ เป็นแผนที่เฉินอิงจวิ้นกับหยวนเซ่าจัดฉากขึ้น

ซูซานก็แค่คนที่โดนหลอกใช้เท่านั้น รวมไปถึงเสือดำที่โดนเขาถีบกระเด็นเมื่อครั้งก่อน ยังมีสวีเทาที่จะแข่งรถกับเขาอีกด้วย คนพวกนี้ก็แค่หมากตัวหนึ่ง

เป้าหมายที่แท้จริงของอีกฝ่าย คือตัวเขา

“หยางเฉิน ในมือของเขามีมีด!”

เงานั่นค่อยๆ คืบคลานมาใกล้พวกเขาขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดซูซานก็เห็นอย่างชัดเจน ในมือของคนนั้น มีมีดยาวเล่มหนึ่ง ส่วนคมของมีด สว่างวาบขึ้นมา

ตอนนี้ คนนั้นกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขาทีละก้าว

ขณะเดียวกัน สวีเทาก็ขึ้นไปข้างบนยอดเขา เมื่อเขาเห็นรถของหยางเฉินถูกขวางเอาไว้ เขารู้ทันทีว่าต้องเป็นฝีมือของเฉินอิงจวิ้น

“ฮ่าๆ ไอ้เด็กน้อย กล้าเป็นศัตรูกับคุณชายจวิ้น รนหาที่ตายชัดๆ กลัวว่าแกจะลงจากเขาไปไม่ได้อีกแล้วน่ะสิ!”

สวีเทาหัวเราะเสียงดัง เขาเหยียบคันเร่ง จนรถออดี้ R8 สีดำ หายวับไปราวกับแสงเฟลชสีดำอย่างไรอย่างนั้น

ซูซานกัดริมฝีปากแน่น ตอนนี้พวกเขาโดนขวางทางไว้ ไม่มีทางที่จะชนะสวีเทาได้เลย

“หยางเฉิน นายจะทำอะไรน่ะ”

เมื่อเห็นหยางเฉินลงรถ ซูซานรีบรั้งเขาเอาไว้ จากนั้นจึงถามขึ้น

หยางเฉินพูดเสียงทุ้ม “คุณรอผมอยู่ในรถ!”

เมื่อพูดจบ เขาจึงเดินลงจากรถ

คนชุดดำสวมหน้ากากรูปปีศาจ พร้อมมีดยาวในมือ

หยางเฉินสัมผัสได้ถึงความอาฆาตอย่างรุนแรง ที่โถมเข้ามาจากตัวของชายคนนั้น

คนที่ผ่านการสู้รบมานานอย่างเขา รู้ดีที่สุดว่าคนแข็งแกร่งคือคนแบบไหน

เพียงแค่สัมผัสอำนาจที่แผ่ออกมาจากตัวของคนชุดดำ ก็สามารถเดาได้ถึงพละกำลังของเขาแล้ว น่าจะพอๆ กับเฉียนเปียว

แววตาของหยางเฉินเคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ เขามองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา “แกคือคนที่เฉินอิงจวิ้น ส่งมาฆ่าฉันงั้นหรือ”

“สวบ!”

เขาเพิ่งพูดจบ คนชุดดำก็พุ่งเข้ามาหาเขาทันที มีดยาวในมือ ปะทะกับลม จนเกิดเสียง

ลำแสงเย็นยะเยือกสว่างวาบ พุ่งมายังหยางเฉิน

คนที่อยู่ในรถอย่างซูซาน เห็นภาพนั้น เธอตกใจจนหน้าซีดและอุทานออกมาว่า “ระวัง!”

ในขณะเดียวกัน หยางเฉินขยับเท้าเบาๆ ลำตัวของเขาเคลื่อนไหว ปลายมีดพาดผ่านจมูกของเขา

อีกนิดเดียว มีดของคนชุดดำ เกือบเฉือนจมูกของหยางเฉิน

“พลั่ก!”

ขณะที่หยางเฉินเคลื่อนตัวหลบ เขาใช้เท้าเตะข้อมือของคนชุดดำ

พละกำลังอันมหาศาล ทำให้คนชุดดำรู้สึกชาไปทั้งแขน มีดยาวในมือกระเด็นออกไป

“เคร้ง!”

มีดใหญ่ตกลงบนพื้น

คนชุดดำตกใจจนหน้าซีด ขณะที่เขากำลังจะเข้าไปหยิบมีด หยางเฉินรีบพุ่งเข้าไป ใช้เท้าเหยียบลงบนมีดใหญ่

“ทายาทแห่งมีดทรราชงั้นหรือ”

หยางเฉินถามอย่างประหลาดใจ

คนชุดดำสั่นไปทั้งตัว เขามองหยางเฉินอย่างตกใจและหวาดกลัว “นายเป็นใคร”

สิ่งที่เหนือความคาดหมายของหยางเฉินก็คือ อีกฝ่ายเป็นผู้หญิง

“ทายาทที่แข็งแกร่งแห่งชายแดนเหนือที่ยิ่งใหญ่ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นสุนัขรับใช้ของคนอื่น มีดนี้ไม่เหมาะสมกับคนอย่างเธอ!”

หยางเฉินมีสีหน้าเฉยชา เขาเก็บมีดขึ้นมา

“เอามีดคืนมาให้ฉัน!”

คนชุดดำกัดฟันพูด และพุ่งเข้ามาอีกครั้ง

“ไสหัวไป!”

หยางเฉินแผดเสียงออกมา เขาถีบลงไปที่หน้าอกของคนชุดดำ อย่างไร้ความปรานี เธอกระอักเลือดออกมา และกระเด็นไปกว่าสิบเมตร จากนั้นจึงกระแทกลงกับพื้น

“เห็นแก่ที่เธอเป็นทายาทแห่งมีดทรราช วันนี้ฉันจะไว้ชีวิตเธอ! ถ้าฉันเห็นเธอทำเรื่องที่ทำให้มีดเสื่อมเสียชื่อเสียงอีกครั้ง ฉันไม่ปรานีเธอแน่!”

อำนาจอันแกร่งกล้า แผ่ออกจากตัวของหยางเฉิน

หยางเฉินมองเธอด้วยสายตาเย็นชา และถือมีดออกไป