The king of War นิยาย บท 24

บทที่ 24 ท่านเข้าใจผิดแล้ว

บนใบหน้าของหยางเฉินเต็มไปด้วยความรักและความจริงใจ

การขอแต่งงานที่โรแมนติกขนาดนี้ คาดว่าหญิงสาวทั่วไปจะต้องตอบตกลงแน่ แต่ไม่ใช่กับคนตรงหน้าที่ไม่ถือเป็นหญิงสาวทั่วไป

ครู่ใหญ่ อารมณ์ของฉินซีจึงจะสงบลงได้ เธอมองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกหลากหลาย “ขอโทษนะ!”

ได้ยินสามคำนี้ สายตาของหยางเฉินก็ฉาบไปด้วยความผิดหวังวาบผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“ฉันเข้าใจแล้ว” หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น นาทีนี้ เขารู้สึกเพียงว่าหัวใจของเขากำลังหลั่งเลือด ต่อให้เป็นในสนามรบ กระสุนทะลุเข้ามาในอก ก็ไม่เจ็บปวดมากขนาดนี้

มองหยางเฉินที่มีท่าทางหดหู่ ในใจของฉินซีก็ทุกข์ใจเป็นอย่างมาก เธอเดินขึ้นหน้ามา โน้มตัวลงมาเล็กน้อย ประคองหยางเฉินที่กำลังคุกเข่าข้างหนึ่งให้ลุกขึ้นมา

“หยางเฉิน หวังว่านายจะเข้าใจ ที่ฉันยินดีจะอยู่กับนายไม่ใช่เพราะความรัก แต่เป็นเพราะลูกสาว” ฉินซีมองหยางเฉินด้วยสีหน้าอ่อนโยนแล้วพูดขึ้น

“ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถยอมรับนายได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าต่อไปจะเป็นไปไม่ได้นะ ฉันหวังว่านายจะให้เวลากับฉันได้ ได้ไหม?”

ครึ่งประโยคแรกของฉินซีทำให้หยางเฉินเจ็บปวดจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ แต่ครึ่งประโยคหลังนั้นทำให้หยางเฉินยินดีปรีดาขึ้นมาในฉับพลัน

“ได้!”

หยางเฉินพูดอย่างตื่นเต้น “ฉันรอได้ รอจนถึงวันที่เธอยินดีจะยอมรับฉัน”

ฉินซีผ่อนลมหายใจครั้งหนึ่งอย่างห้ามไม่อยู่ ในใจของเธอขัดแย้งกันเป็นอย่างมาก ตอนที่เห็นหยางเฉินคุกเข่าลงไปขอเธอแต่งงาน ใจของเธอละลายไปแล้ว แต่เหตุผลก็บอกกับเธอว่านี่เป็นเพียงแค่ความซาบซึ้งใจเท่านั้น ก่อนหน้านี้นอกจากหนึ่งคืนเมื่อห้าปีก่อนนั้นแล้ว พวกเขาก็ไม่มีพื้นฐานความรักใดใดโดยสิ้นเชิง

ในเวลาเดียวกัน ร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามกับโรงแรมสตาร์ไลท์

ซูเฉิงอู่ยืนอยู่หน้าบานหน้าต่างกระจกโปร่งใสขนาดใหญ่ สายตามองเห็นเหตุการณ์ครึกครื้นที่ประตูโรงแรมสตาร์ไลท์ฝั่งตรงข้าม ในใจรู้สึกปลงอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“ท่านประธานซูครับ พาคนมาแล้วครับ!” คนขับรถพูดจบก็จากไปอย่างเงียบ ๆ

ซูเฉิงอู่เพิ่งจะหันกลับมาก็มองเห็นหญิงวัยกลางคนนั่นเดินเข้ามาหาเขา ยื่นมือออกมาก่อนแล้วพูดว่า “สวัสดีค่ะคุณครอบครัวลูกเขย!”

“สวัสดีครับ!”

ซูเฉิงอู่ยิ้มพยักหน้าอย่างมีมารยาท จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้น “ท่านคือแม่ของคุณหนูฉิน คุณหญิงโจวใช่ไหมครับ?”

โจวยู่ชุ่ยลากฉินยีที่อยู่ข้าง ๆ มาทันที พูดอย่างร่าเริงว่า “ฉันคือโจวยู่ชุ่ย แม่ของเสี่ยวยี”

นี่เป็นครั้งแรกที่โจวยู่ชุ่ยได้เจอกับซูเฉิงอู่ตัวจริง นึกไม่ถึงว่าซูเฉิงอู่จะมีท่าทีเกรงอกเกรงใจแบบนี้ ตื่นเต้นจนหุบปากไม่ลงแล้ว

“คุณครอบครัวลูกเขย ต่อไปพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว อย่าเกรงอกเกรงใจกันขนาดนี้เลยค่ะ!” โจวยู่ชุ่ยพูดด้วยรอยยิ้ม

เมื่อกี้ตอนที่โดนเรียกว่าคุณครอบครัวลูกเขย ซูเฉิงอู่ยังนึกว่าตนฟังผิดไป แต่แล้วพอมาโดนเรียกอีกที เขาถึงจะยืนยันได้ว่าเขาไม่ได้ฟังผิดไป ถามด้วยความไม่แน่ใจว่า “คุณหญิงโจว ทำไมท่านถึงเรียกผมว่าคุณครอบครัวลูกเขยล่ะครับ?”

โจวยู่ชุ่ยยังคิดว่าซูเฉิงอู่รู้สึกว่าการเรียกว่าคุณครอบครัวลูกเขยนั้นเร็วเกินไป จึงดึงมือของฉินยีแล้วพูดว่า “รอเสี่ยวยีแต่งงานกับลูกชายของท่าน พวกเราไม่ใช่ครอบครัวที่จะดองกันหรอกหรือคะ? ถ้าหากท่านคิดว่าเรียกคุณครอบครัวลูกเขยตอนนี้ยังเร็วเกินไป ถ้าอย่างนั้นฉันจะเรียกท่านว่าท่านประธานซูแล้วกันนะคะ รอจัดงานแต่งงานให้พวกเขา...”

“เดี๋ยวก่อนนะครับ!”

ไม่รอจนโจวยู่ชุ่ยพูดจบ ซูเฉิงอู่รีบเบรกทันที พูดด้วยสีหน้าหาคำตอบไม่ได้ว่า “คุณหญิงโจว ท่านเข้าใจผิดอะไรไปหรือเปล่าครับ?”

“ไม่นะคะ! ท่านไม่ได้ไหว้วานให้คนเอาสินสอดมามอบให้เหรอคะ? ฉันกับเหล่าฉินปรึกษากันแล้ว พวกเราพอใจกับการแต่งงานนี้มาก” โจวยู่ชุ่ยพูดด้วยรอยยิ้ม

ตอนนี้ซูเฉิงอู่จึงนึกขึ้นได้ในทันที อธิบายโดยพลัน “คุณหญิงโจวครับ ท่านเข้าใจผิดจริง ๆ แล้วล่ะครับ สินสอดนั่นมอบให้กับฉินซีลูกสาวคนโตของท่านครับ”