The king of War นิยาย บท 254

“คุณหาน ขอโทษค่ะ ฉันมันเป็นยัยหน้าโง่มาโดยตลอด คุณช่วยยกโทษให้ฉันด้วยนะคะ!”

เจิ้งเหม่ยหลิงตกใจจนต้องรีบขอโทษ

หานเฟยเฟยมองเธออย่างไม่ชอบใจ จากนั้นก็หันไปมองเจิ้งเต๋อหัว แล้วค่อยๆ พูดออกมาว่า “ผู้นำเจิ้ง ฉันมาถึงที่เมืองโจวเฉิงยังไม่ถึงสองวัน ก็เจอหน้าหลานสาวคุณไปสองครั้งแล้ว ทุกครั้งที่เจอ พฤติกรรมของเธอนั้นมันก็น่ารำคาญมากพูดจาก็ไม่มีความเกรงใจกันเลย ถ้าอยู่ที่เมืองเอกละก็ เธอคงได้ตายไปหลายรอบแล้ว”

หานเฟยเฟยนั้นพูดออกมาอย่างไม่ไว้หน้า พูดจาด้อยค่าเจิ้งเหม่ยหลิงจนไม่เหลือค่าอะไรเลย

เจิ้งเต๋อหัวนั้นเหงื่อเย็นไหลเต็มหน้าผาก เขาจึงรีบพูดไปว่า “ครับ สิ่งที่คุณหานสั่งสอนมามันถูกต้องแล้ว หลังจากที่กลับไป ผมจะสั่งสอนเธอให้เป็นอย่างดีเลยครับ!”

ตั้งแต่ต้นจนจบ หานเซี่ยวเทียนก็ไม่ได้พูดอะไรเลย เป็นการแสดงออกว่าเขานั้นเห็นด้วยกับสิ่งที่หานเฟยเฟยทำ

ห้องจัดเลี้ยงที่แสนกว้างใหญ่ แขกที่มาเป็นร้อย ตอนนี้ทุกคนต่างตกอยู่ในความหวาดกลัว ไม่มีใครกล้าส่งเสียงพูดออกมาเลยสักคน

ส่วนเฉินซิงไห่กับพวกเศรษฐีของเมืองโจวเฉิงนั้น ตอนนี้ต่างพากันทำหน้าตื่นเต้น ได้แต่ยืนมองอยู่ข้างๆ

“พี่หยางคะ นี่เป็นลูกสาวของคุณใช่มั้ยคะ? เธอสวยจังเลย เหมือนตุ๊กตาเซรามิกเลย”

หานเฟยเฟยที่เพิ่งทำตัวทรงอำนาจเมื่อกี้ ตอนนี้ก็เหมือนได้เปลี่ยนเป็นคนละคน เธอเดินเข้ามาอย่างเป็นกันเอง แล้วหยิกแก้มเสี้ยวเสี้ยวไปทีหนึ่ง

ส่วนเสี้ยวเสี้ยวเองก็รู้สึกสนใจในตัวหานเฟยเฟยเหมือนกัน เธอจ้องมองหานเฟยเฟยด้วยดวงตาคู่โตที่เป็นประกายจากนั้นก็พูดไปว่า “สวัสดีค่ะพี่สาว หนูชื่อเสี้ยวเสี้ยว พี่สวยมากเลยค่ะ!”

พอได้ยินเสี้ยวเสี้ยวเรียกตัวเองว่าพี่สาว หานเฟยเฟยก็ทำหน้าเซอร์ไพรส์ จากนั้นเธอก็ยิ้มออกมาอย่างสดใส “สวัสดีจ้ะเสี้ยวเสี้ยว หนูน่ารักมากเลย!”

“หยางเฉิน วันนี้เป็นวันแต่งงานของญาติเธอเหรอ?”

หานเซี่ยวเทียนมองไปรอบๆ แล้วหันไปถามหยางเฉิน

“เจ้าบ้านหานสวัสดีครับ ผมคือคุณตาของหยางเฉิน โจวเหลียงซานครับ วันนี้เป็นวันมงคลของหลานชายคนโตของผมครับ”

ไม่รอให้หยางเฉินได้ตอบ นายท่านตระกูลโจวก็ได้เดินเข้ามา พร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “หยางเฉิน อย่าปล่อยให้เจ้าบ้านเฉินเอาแต่ยืนอยู่ตรงนั้นสิ รีบเชิญท่านให้เข้ามานั่งเร็ว!”

ตอนที่มองหน้านายท่านตระกูลโจวนั้น หยางเฉินก็ทำหน้าเฉยชา แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็ยังเป็นตาของฉินซีอยู่ดี

ตอนที่หยางเฉินกำลังจะพาหานเซี่ยวเทียนเข้าไปนั่งข้างในอยู่นั้น จู่ๆ ฉินยีก็พูดเยาะเย้ยขึ้นว่า “คุณตาคะ ก่อนหน้านี้คุณตาไม่เห็นจะเคยยอมรับว่าเขาเป็นหลานของขอคุณตาเลยนี่คะ พอตอนนี้เห็นว่าเขารู้จักกับคนใหญ่คนโต ก็ยอมรับขึ้นมาทันทีเลยเหรอคะ?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของนายท่านตระกูลโจวนั้นแข็งเกร็งไปทันที แต่เนื่องจากหานเซี่ยวเทียนยังอยู่ที่นี่ มันจึงไม่ควรที่จะใส่อารมณ์ตอนนี้ เขาแค่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เสี่ยวยี หยุดก่อความวุ่นวายได้แล้ว! นั่งลงเดี๋ยวนี้!”

“คุณตาคะ หนูไม่ได้จะก่อความวุ่นวายสักหน่อย แต่คุณตานั้นทำไม่ถูก!” ฉินยีนั้นพูดออกมาอย่างไม่ลังเล

ในใจของธะอนั้นอดกลั้นมาโดยตลอด โดยเฉพาะเมื่อกี้ ตอนที่เฉินซิงไห่กับมู่ตงเฟิงปรากฏตัว คนของตระกูลโจวทำหน้ายังไงเธอนั้นรู้ดีอย่างมาก

ตอนนี้กลับอยากใช้ประโยชน์จากหยางเฉิน มาเข้าหาหานเซี่ยวเทียน

ถ้าเธอไม่ทำอะไรเลย เธอคงต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่

“หุบปาก!”

นายท่านโจวตะคอกออกมา

“คุณตาคะ หนูคิดว่าที่เสี่ยวยีพูดมานั้นไม่ผิด! เราไม่ได้จะก่อเรื่อง แต่เป็นคุณตาต่างหากที่ทำไม่ถูก!”

ฉินซีเองก็ก้าวออกมา ดวงตาแดงก่ำ รอบๆ ดวงตายังมีน้ำตาที่กำลังก่อตัวขึ้น จับมือของหยางเฉินไว้แน่น พร้อมกับพูดออกมาว่า “ตอนที่หยางเฉินเอาใบชาที่มีค่าเป็นสิบล้านมาให้ คุณตากลับไม่แม้แต่จะมอง ก็บอกว่าเป็นของปลอมแล้วตอนนั้น คุณตาคิดว่าเขาเป็นหลานเขยของคุณตายรึเปล่าคะ?”

“เมื่อกี้ ตอนที่เขาพวกเศรษฐีของเมืองโจวเฉิงรุมทำร้าย คุณตาไม่เพียงไม่ช่วย แต่ยังซ้ำเติมเขา อยากตัดขาดสัมพันธ์กับเขา ตอนนั้น คุณตาคิดว่าเขาเป็นหลานเขยของคุณตามั้ยคะ?”

“มาตอนนี้ มีคนที่เส้นใหญ่ยิ่งกว่าปรากฏตัวเพราะเขา คุณตาก็เพิ่งรู้สึกว่า เขาเป็นหลานเขยของตัวเองใช่มั้ยคะ?”

“มีสิทธิ์อะไร?”

ฉินซียิ่งพูด ก็ยิ่งเกิดอารมณ์ เสียงพูดก็ดังขึ้นเรื่อยๆ พูดถึงตอนท้าย ในที่สุดเธอก็ทนต่อไปอีกไม่ไหว น้ำตาก็ได้ไหลลงมา อาบเต็มใบหน้าของเธอ

นายท่านตระกูลโจวจ้องมองฉินซีด้วยความช็อก กับใบหน้าที่ค่อนข้างซีดเซียว