The king of War นิยาย บท 258

“ทำไมกัน? ผู้นำเฉินคิดจะฆ่าผมแล้วเหรอ?”

หยางเฉินมองทางเฉินซิงไห่พลางถามหยอกเย้าขึ้น

หัวใจเฉินซิงไห่เต้นรัวแบบบ้าคลั่งอยู่เช่นกัน ในสายตาพยายามดิ้นรนเต็มที่ ส่วนในใจยังขัดแย้งกันอยู่ว่าจะฆ่าหรือไม่ฆ่าดี

ถ้าฆ่าหยางเฉินแล้ว ตระกูลหานคงต้องไม่ปล่อยตระกูลเฉินไปเป็นอันขาด

แต่ถ้าไม่ฆ่า ขอเพียงได้รับการอภัยของหยางเฉินมาได้ ตระกูลเฉินยังมีความเป็นไปได้ที่จะอยู่รอด

ภายใต้การเปรียบเทียบดู เหมือนจะทำได้เพียงเลือกไม่ฆ่าแล้ว

“พ่อครับ ฆ่าเขาเลย จะได้แก้แค้นให้อิงจวิ้นซะที!”

เฉินเห้ากัดฟันบอกไป

เฉินเห้าหน้าตาเต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้น โดยเฉพาะสำหรับเขานั้น การตายของเฉินอิงจวิ้น ก็คือหยางเฉินเป็นคนทำทั้งหมด

ลั่วปิงมองทางเฉินเห้าอย่างเย็นชา พูดแบบไม่เกรงใจเลยสักนิด “ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เฉินซิงไห่ถือว่าเป็นบุคคลระดับแนวหน้าของเมืองโจวเฉิง แต่กลับมีลูกชายโง่เขลาแบบนายได้ซะงั้น ช่างเป็นเรื่องน่าเศร้าของตระกูลเฉินจริงๆ เลย!”

“นายว่าอะไรนะ?”

ชั่วขณะนั้นเฉินเห้าระเบิดความโกรธออกมา

“หุบปาก!”

เฉินซิงไห่ตะโกนอย่างโมโห ลูกชายของเขาเป็นคนประเภทไหน เขารู้ดีมาก

ถึงแม้คำพูดของลั่วปิงจะฟังไม่เข้าหูไปหน่อย แต่ความจริงก็เป็นเช่นนี้

เห็นเฉินซิงไห่หงุดหงิด เฉินเห้าจึงรีบหุบปากทันที ในสายตากลับเต็มไปด้วยความเกลียดอันรุนแรง

“นึกไม่ถึงว่านายจะกล้ามาที่ตระกูลเฉินของฉัน!”

เฉินซิงไห่มองทางหยางเฉินแล้วพูดขึ้น

นับวันเขายิ่งรู้สึกว่าหยางเฉินไม่ธรรมดา สามารถทำให้ลั่วปิงและซูเฉิงอู่บุคคลชั้นนำแบบนี้ปกป้องสุดแรงได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังอยู่ต่อหน้าของมู่ตงเฟิงด้วย ย่อมไม่ธรรมดาเป็นแน่

สำหรับความสัมพันธ์ของหยางเฉินและหานเซี่ยวเทียน ถูกเขาเพิกเฉยไปโดยอัตโนมัติ

สำหรับเขานั้น หยางเฉินแค่ช่วยชีวิตของหานเซี่ยวเทียนโดยบังเอิญเท่านั้น อีกไม่นานเท่าไร หานเซี่ยวเทียนคงลืมเลือนไปว่ายังมีหยางเฉินคนแบบนี้อยู่ด้วย

เวลานี้หยางเฉินและลั่วปิงทั้งสองคนมาที่ตระกูลเฉิน ต้องเป็นเพราะมีคนหนุนหลังอยู่แน่

ในที่สุดเฉินซิงไห่จึงตัดสินใจได้ ไม่ลงมือ จากนั้นพูดสั่งยอดฝีมือของตระกูลเฉินที่อยู่รอบด้านว่า “พวกแกถอยไปให้หมด!”

“พ่อ......”

เฉินเห้าตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน กำลังอยากจะขัดขวาง ก็ถูกเฉินซิงไห่สั่งการว่า “แกก็ไสหัวออกไปด้วยเหมือนกัน!”

เฉินเห้าถลึงตาใส่หยางเฉินอย่างแรงทีหนึ่ง แล้วออกไปแบบหงอยเหงาเศร้าซึม

ชั่วพริบตาเดียว ภายในห้องรับแขกที่กว้างใหญ่เหลือเพียงหยางเฉินกับลั่วปิง ยังมีเฉินซิงไห่ และศพอีกคนเท่านั้น

“ประธานลั่วกับคุณหยางมาเยี่ยมผมที่ตระกูลเฉินกะทันหัน น่าจะมีธุระอะไรมาคุยมั้ง?”

เฉินซิงไห่มองทางทั้งสองคนด้วยหน้าตาไร้ซึ่งอารมณ์ น้ำเสียงไม่ถ่อมตัวไม่โอหัง

ถึงแม้ว่าหยางเฉินจะพูดมาประโยคหนึ่ง มีความเป็นไปได้ว่าอาจให้ตระกูลหานออกหน้าแทน พังตระกูลเฉินจนพินาศ แต่เฉินซิงไห่ก็ยังคงไม่แสดงความอ่อนแอออกมาต่อหน้าหยางเฉิน

“ประธานลั่ว คุณมาพูดแล้วกัน!”

หยางเฉินนั่งอยู่ตรงข้ามกับเฉินซิงไห่

ลั่งปิงกลับทำเพียงแค่ยืนอยู่ข้างกายของเขา จากตรงนี้สามารถมองออกว่าลั่วปิงต้องฟังคำสั่งของหยางเฉินถึงจะกระทำการ

รายละเอียดอันนี้ ทำให้ในใจของเฉินซิงไห่ตื่นตกใจเต็มที่

“ครับ!”

ลั่วปิงตอบรับอย่างเคารพนอบน้อม จากนั้นถึงมองทางเฉินซิงไห่ “เฉินซิงไห่ นายควรจะรู้สึกโชคดี ถ้าไม่ใช่คุณหยาง เกรงว่าตระกูลเฉินคงพังพินาศไปแล้ว”

“เหอะ!”

เฉินซิงไห่พูดอย่างเย็นชา “มีอะไรก็พูดมาตรงๆ ฉันรำคาญพวกชอบพูดอ้อมค้อม!”

ลั่วปิงหน้าตาไร้ความรู้สึกมองเขาไปทีหนึ่ง “เฉินซิงไห่ ถ้าให้โอกาสขึ้นเป็นตระกูลใหญ่ชั้นนำหนึ่งเดียวของเมืองโจวเฉิงแก่นาย นายจะยินดีเอาหรือเปล่า?”

เฉินซิงไห่ตะลึงอยู่ตั้งนาน ถึงได้สติเข้ามา ส่งเสียงหัวเราะเยาะ “ลั่วปิง นายเห็นฉันเฉินซิงไห่คนนี้เป็นไอ้โง่หรือไง? ต่อให้มีโอกาสแบบนี้จริง นายจะใจดีให้ฉันเหรอ?”

“เฉินซิงไห่ นายอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง ขอเพียงคุณหยางพูดมาคำเดียว ก็ทำให้ตระกูลเฉินของนายพังพินาศได้!”

ลั่วปิงโกรธอยู่บ้าง พูดจาเย็นชา “ตอนนี้นายมีเพียงสองทางเลือก ฉันช่วยเหลือนาย ทำให้ตระกูลหยวนพังทลาย! หรือไม่งั้นตระกูลเฉินก็พังพินาศ!”

“นายหมายความว่าอะไร?”