The king of War นิยาย บท 257

นักฆ่าดูเหมือนว่าอายุประมาณสี่สิบปี สวมชุดสีดำพรางดำ สายตาเหี้ยมโหดอย่างยิ่ง

อาจเป็นเพราะอยากจะดิ้นหลุดออกจากเชือกที่ผูกบนข้อมือ สภาพข้อมือของเขาจึงเสียหายจนจำไม่ได้แล้ว

เห็นหยางเฉินและลั่วปิงเดินเข้ามา ในดวงตาของนักฆ่าดุจเหยี่ยวเต็มไปด้วยสีแดงเลือด “ฉันขอเตือนพวกแก ดีที่สุดปล่อยฉันไปซะ ไม่อย่างนั้นพวกแกจะต้องเสียใจแน่!”

หยางเฉินเดินเข้ามาแล้ว มองนักฆ่าจากจุดที่อยู่สูงกว่าลงมา “บอกฉันมา ใครให้แกไปฆ่าเฉินอิงจวิ้น?”

เมื่อคืนนี้ ตอนอยู่ที่ภูเขาห้าธาตุเจอกับทายาทแห่งมีดทรราช หยางเฉินจึงเกิดความคิดอาฆาตแค้นต่อเฉินอิงจวิ้นขึ้นมาแล้ว เดิมทีจะให้เฉียนเปียวไปลงมือ ผลปรากฏว่ามีคนแย่งฆ่าเฉินอิงจวิ้นไปก่อนก้าวหนึ่ง

ตอนนั้นหยางเฉินรู้สึกว่าเรื่องนี้มีกลิ่นตุๆ เดิมแค่จะนำมือสังหารคนนี้มาควบคุมเอาไว้ ถือโอกาสตรวจสอบดูหน่อยว่าเป็นใครที่อยากฆ่าเฉินอิงจวิ้น

เพราะตระกูลเฉินและตระกูลซูอยากจะแต่งงานเกี่ยวดองกัน จึงมีคนไม่ยินยอมเห็นเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ดังนั้นขอเพียงค้นหาคนที่อยากฆ่าเฉินอิงจวิ้นเจอ ก็สามารถรู้ได้ว่าเป็นใครที่อยากจะฆ่าซูซาน

จนกระทั่งวันนี้ เฉินซิงไห่พาคนมาแก้แค้นด้วยตนเอง ถึงทำให้เขาสำนึกได้ว่าเรื่องราวนี้ไม่ได้ธรรมดาขนาดนั้น

“ฉันจะไม่บอกแกหรอก!”

นักฆ่ากล่าวอย่างเย็นชา ในสายตาไม่มีความหวาดกลัวสักนิดเดียว

หยางเฉินหัวเราะเยาะเย้ย “คิดจริงเหรอว่าแกไม่พูด ฉันจะหาไม่ได้?”

ความจริงในใจของหยางเฉินพอจะคาดเดาได้แล้ว เพียงแต่ยังไม่ได้รับการพิสูจน์ความจริงออกมาเท่านั้นเอง

“เป็นตระกูลหยวนแห่งเมืองโจวเฉิง คนที่ชื่อหยวนมู่!”

หยางเฉินเอ่ยปากขึ้นมากะทันหัน

ในสายตาที่หนาวเย็นของนักฆ่านั้น มีแววตาที่ตกใจแวบผ่านนิดๆ แล้วมลายหายไป

ทว่าแค่ความไม่มั่นคงของอารมณ์เพียงเสี้ยวหนึ่งนั้นเอง กลับถูกหยางเฉินจับไว้ทันแล้ว และพิสูจน์ความจริงที่เขาคาดเดาเอาไว้

“คนคนนั้นที่แกพูดถึง ฉันไม่รู้จัก!” นักฆ่าตอบอย่างเฉยชา

“ไม่ว่าแกจะยอมรับหรือไม่ ไม่เป็นอะไร!”

พูดจบ หยางเฉินพูดกำชับกับลั่วปิง “เอาคนไปจัดการ!”

“ครับ!”

ลั่วปิงรีบพยักหน้ารับ ในใจกลับรู้สึกตื่นตกใจอย่างยิ่ง

หยางเฉินเพียงแค่ถามคำถามเดียวกับนักฆ่า และบอกการคาดเดาของตนเองออกมา ส่วนนักฆ่ายังไม่ได้ตอบหยางเฉินเลย แต่เหมือนว่าเขาจะรู้ความจริงแล้ว

จนกระทั่งบอดี้การ์ดข้างกายของลั่วปิงเดินไปยังนักฆ่า นักฆ่าถึงสำนึกได้ว่าหยางเฉินไม่ได้กำลังพูดเล่น แต่ว่าอยากเอาชีวิตของเขาจริงๆ

ชั่วพริบตาเดียวก็สีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ พูดอย่างตกใจโกรธ “แกฆ่าฉันไม่ได้นะ ฉันคือคนของสมาคมบูโด ถ้าเกิดฉันตายไป สมาคมบูโดจะไม่ยอมเลิกรา จนกว่าจะฆ่าแกทิ้งได้!”

ได้ยินสมาคมบูโดชื่อนี้ ลั่วปิงสีหน้าเปลี่ยนไปมาก

ว่ากันว่าภายในสมาคมบูโดมีผู้แข็งแกร่งมากมาย ในนั้นยังมียอดฝีมือที่เกรียงไกรขั้นสุดไม่น้อยเลย

จุดหนึ่งที่สำคัญสุด องค์กรแห่งนี้ชอบปกป้องคนของตนอย่างมาก ถ้าเกิดคนของพวกเขาถูกฆ่า ย่อมต้องค้นหาแบบทุ่มเทสุดกำลังจนหานักคนร้ายเจอแน่ และจู่โจมสังหาร

“ท่านประธานครับ ท่านว่า......”

คำพูดของลั่วปิงยังไม่ทันจบ กลับถูกหยางเฉินขัดจังหวะ “ฆ่า!”

“ครับ!”

ลั่วปิงไม่กล้าพูดมากอีกสักประโยคเดียว รีบส่งสายตาไปให้บอดี้การ์ดทันที

“อย่าฆ่าฉัน ฉันพูดแล้ว! แกอยากจะรู้อะไร ฉันจะบอกแกทั้งหมด! คือคนหนุ่มที่ชื่อหยวนมู่ ให้ฉันมาห้าล้าน ให้ฉันฆ่าคนคนหนึ่งทิ้ง ฉันถึงได้ลงมือ”

ชั่วขณะนั้นมือสังหารตกใจยกใหญ่จนสีหน้าเปลี่ยน ดวงตาแดงก่ำตะโกนขึ้นมา

ตอนที่บอดี้การ์ดของลั่วปิงกำลังลังเลว่าจะฆ่าหรือไม่ฆ่าดี ทันใดนั้นมีแสงเงินแวววาวแวบผ่านไปฉับพลัน

“ฟึ่บ!”

มีดที่คมกริบแวบไป จ้วงเข้าหัวใจของมือสังหารอย่างลึก เขาเบิกดวงตากลมโต จ้องที่หน้าอกตาไม่กะพริบ มีดที่แทงมานั้น ก็คือมีดที่เขาฆ่าคนมานับไม่ถ้วน

ลั่วปิงและบอดี้การ์ดต่างตกใจค้างกันหมด เห็นเพียงมีดเล่มนั้นที่เมื่อสักครู่หยางเฉินเอามาเล่นในมือ ตอนนี้กลับไม่เห็นแล้ว

เมื่อสักครู่หยางเฉินขว้างมีดเข้าไปอย่างไรกัน แม้กระทั่งพวกเขายังไม่มีใครมองเห็นเลย มือสังหารของสมาคมบูโดคนนั้นก็ตายเสียแล้ว

“แค่นักฆ่าของสมาคมบูโดคนหนึ่ง ต่อให้เป็นหัวหน้าสมาคมของพวกเขามาแล้ว ขอเพียงเขากล้าก่อกรรมทำเข็ญ ฉันก็จะฆ่าแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น”

หยางเฉินเอามือไพล่หลัง พูดด้วยท่าทางทระนงองอาจ