The king of War นิยาย บท 261

หยางเฉินจ้องหยวนมู่ไว้ ทันใดนั้นถามว่า “คือแกที่จ้างคนไปฆ่าเฉินอิงจวิ้นแล้ว จากนั้นให้คนป่าวประกาศไปทั่วว่าการตายของเฉินอิงจวิ้นเป็นฉันที่ทำ ถูกหรือเปล่า?”

“แกอย่ามาใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น!”

หยวนมู่ปฏิเสธหัวเด็ดตีนขาด กัดฟันบอกว่า “ฉันรู้แค่ว่าเมื่อคืนเฉินอิงจวิ้นหานักฆ่ามาแล้ว อยากฆ่าแกที่ยอดภูเขาห้าธาตุ แต่แกกลับรอดชีวิตลงมาแบบสบายดี ต่อจากนั้นเฉินอิงจวิ้นถูกฆ่าระหว่างทางกลับบ้าน แกโดนคนอื่นสงสัย ก็เป็นเรื่องปกติ!”

ได้ยินเรื่องที่หยวนมู่พูดนี้ บนหน้าเฉินซิงไห่ตื่นตกใจอยู่บ้าง ถ้าไม่ใช่หยวนมู่พูดเรื่องนี้ เขาคงไม่รู้เลย

“ฉันสงสัยมากว่าเฉินอิงจวิ้นหานักฆ่ามาฆ่าฉันเรื่องนี้ นอกจากฉันกับซูซานแล้ว ยังมีเฉินอิงจวิ้นกับคนในเหตุการณ์ที่รู้เห็น และไม่มีคนอื่นรู้อีก แล้วแกรู้ได้ยังไงกัน?”

หยางเฉินถามด้วยท่าทางฉงน

หยวนมู่รู้สึกระแวงอีกครั้ง เขาเพิกเฉยรายละเอียดจุดนี้ไป หยวนเซ่าที่อ่อนแรงอยู่บนพื้น ตอนที่ได้ยินหยางเฉินสอบถามเรื่องนี้ สั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างแรงไปทั้งตัว

โดยเฉพาะเรื่องนี้ ยังมีเขาร่วมด้วย

“ตอนที่พวกแกแข่งขันกันเสร็จ ฉันได้ยินเฉินอิงจวิ้นบอกมา”

หยวนมู่แกล้งทำเป็นนิ่งเฉย แต่เห็นได้ชัดว่าบนหน้าไม่มีความมั่นใจแบบเมื่อสักครู่แล้ว สายตาลุกลี้ลุกลนสุดๆ

“ป้าบ!”

หยางเฉินตบเข้าไปทีหนึ่งทันที หยวนมู่ที่ยื่นอยู่ด้านหน้าเขาลอยออกไปหลายเมตรโดยตรง

ยังมีฟันสองสามซี่กระเด็นออกจากในปากตามมาด้วย ปากเต็มไปด้วยเลือดสด

“หยวนมู่!”

ชั่วขณะนั้นหยวนซื่อหวู่โกรธเป็นพิเศษ

จากนั้นหยางเฉินเดินไปด้านหน้าของหยวนเซ่าอีกครั้ง มองหยวนเซ่าที่ไร้เรี่ยวแรงนั่งอยู่บนพื้นจากด้านบนลงมา ยังคงพูดด้วยท่าทางสงบอย่างนั้น “ตอนนี้ถึงตาแกแล้ว!”

“คุณ คุณหยาง ผม ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น!”

หยางเฉินยังไม่ได้ถาม หยวนเซ่าก็ตกใจจนแทบไม่ไหว น้ำเสียงดูสั่นเครือมาก

เวลานี้ ในหัวสมองของเขามีเพียงคำพูดที่หยวนมู่กำชับเขาไว้ เรื่องที่เขาร่วมกับเฉินอิงจวิ้นจ้างคนมาฆ่าหยางเฉิน ไม่สามารถบอกใครได้โดยเด็ดขาด

เขารู้ดีแน่นอน หากพูดความจริงออกไปในเวลานี้ หยางเฉินต้องเอาเขาตายแน่

“ฉันไม่ได้ถาม แกก็ดันไม่รู้อะไรทั้งนั้น?”

หยางเฉินส่ายหน้า หรี่ดวงตาเล็กน้อย “ฉันถามอะไรแก แกก็ตอบอันนั้น ถ้าคำตอบของแกทำให้ฉันไม่พอใจ ฉันจะหักขาแกทิ้งข้างหนึ่งก่อน ทำให้ฉันไม่พอใจอีก ก็จะหักขาข้างที่สองของแกทิ้ง จนแขนขาแกโดนหักทิ้งจนหมด ยังมีเรื่องที่โหดเหี้ยมรอแกอยู่อีก”

“หยางเฉิน นี่คือแกอยากทรมานบีบให้สารภาพเหรอ?”

หยวนซื่อหวู่กำหมัดแน่น หน้าโกรธเคืองเต็มที่ตะโกนขึ้น

หยวนเซ่าเป็นคนอย่างไร เขาในฐานะปู่คนนี้ รู้ดีเสียยิ่งกว่าใคร

เป็นคนที่ไร้ศักดิ์ศรีรังแกคนอ่อนแอกว่าและกลัวคนแกร่งกว่า ถ้าถูกหยางเฉินบีบให้สารภาพ ต่อให้ไม่มีเรื่องอะไร เกรงว่าคงสารภาพหมด

“พึ่บ!”

ไม่รู้ว่าเมื่อไร หินก้อนเล็กเข้ามาอยู่ในมือของหยางเฉินก้อนหนึ่ง หยวนซื่อหวู่เพิ่งพูดจบ เขาถือโอกาสขว้างออกไป หินก้อนเล็กนั้นกรีดผ่านหน้าของหยวนซื่อหวู่ในชั่วพริบตาเดียว

ทันใดนั้นหยวนซื่อหวู่รู้สึกเจ็บบนใบหน้า ยื่นมือเข้าไปลูบดูโดยจิตใต้สำนึก คาดไม่ถึงว่าเลือดไหลแล้ว

หยางเฉินขว้างมาครั้งนี้ ทำเอาทั้งหมดในเหตุการณ์ตื่นตกใจ

หินเล็กก้อนหนึ่งอยู่ในมือเขา กลับเหมือนเป็นลูกกระสุนปืน ที่สยองขวัญที่สุดคือแรงควบคุมของหยางเฉินที่มีต่อหินก้อนเล็กนี้แม่นยำมาก เพียงกรีดผ่านหน้าของหยวนซื่อหวู่ไป

เมื่อสักครู่ ถ้าเล็งเป้าตรงคอของหยวนซื่อหวู่ไว้ล่ะ?

“ตอนที่ฉันถาม ไม่ชอบให้คนนอกพูดมาก ถ้ามีครั้งต่อไปอีก ตาย!”

หยางเฉินพูดอย่างเผด็จการไร้ที่เปรียบ

พอพูดจบ ทั้งหมดเงียบเชียบไร้เสียง ไม่มีใครกล้าพูดเลยสักคน

ในสายตาหยวนซื่อหวู่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว กลัวความสามารถของหยางเฉิน จนทำได้เพียงหุบปาก

เฉินซิงไห่หัวใจเต้นรัวตุบๆ เขาเคยเจอยอดฝีมือ กลับไม่เคยเจอยอดฝีมือที่สยองขวัญแบบหยางเฉินคนนี้

ก่อนหน้าถีบยอดฝีมือตระกูลหยวนกระเด็นไป เมื่อกี้ขว้างหินทำคนเจ็บตัวอีก

ถึงแม้เป็นเฉียนเปียว ก็ไม่มีความสามารถแบบนี้มั้ง?

เขาเข้าใจทันใด ทำไมหยางเฉินเพียงแค่ให้เขาดูเฉยๆ คือต้องการขู่ขวัญเขา ทำให้เขาอย่ามีความคิดหักหลังเป็นอันขาด มิฉะนั้นหินก้อนหนึ่งคงสามารถเอาชีวิตของเขาได้เลย

“บอกฉันมา การตายของเฉินอิงจวิ้น สรุปมันเกิดอะไรขึ้น?”

ทันใดนั้นหยางเฉินฉีกมุมปากขึ้นเบาๆ วาดรอยยิ้มที่นิ่งเรียบออกมา

รอยยิ้มนี้ ในสายตาของหยวนเซ่ากลับเหมือนปีศาจร้ายที่มาจากนรก