The king of War นิยาย บท 270

ตอนที่หันซวนได้ยินเสียงของหยางเฉินนั้น แววตาของเธอก็ดูเปลี่ยนไป อารมณ์ความรู้สึกเองก็เกิดการผันผวนขึ้นมา

คนชุดดำทั้งสี่นั้นมองดูหยางเฉินที่เดินไปหาพวกเขา จิตสังหารอันแรงกล้าก็ถูกส่งออกมาจากสายตาของทุกคน

คำพูดของหยางเฉินที่ว่า “ใครกล้าทำร้ายเธอ ฉันเอามันตายแน่” มันช่างเป็นคำพูดที่โอหังสิ้นดี

“นี่ไอ้หนู นี่แกกำลังข่มขู่พวกเราอย่างนั้นเหรอ?”

หัวหน้าของผู้แข็งแกร่งพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

ส่วนคนอื่นๆ ก็พากันทำหน้าเยาะเย้ยหยางเฉิน ในสายตาของพวกเขา หยางเฉินนั้นเป็นคนที่ได้ตายไปแล้ว

หยางเฉินเดินไปพูดไป “ปล่อยเธอซะ แล้วฉันจะปล่อยพวกแกไป!”

“ไอ้หนู โอหังนักนะ!”

หัวหน้าของผู้แข็งแกร่งยิ้มเยาะเย้ย พร้อมกับสีหน้าที่ดุร้าย “แกอยากให้เธอรอด แต่ฉันอยากให้เธอตายว่ะ!”

สิ้นเสียง เขาก็ไม่มีความลังเลใดๆ กระทืบเท้าไปที่หัวของหันซวนทันที

แววตาของหันซวนนั้นไม่มีความหวาดกลัวอยู่เลยแม้แต่น้อย แค่ในใจยังรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่านั้น

มีเพียงเวลาที่ใกล้ตายเท่านั้น เธอถึงได้รู้ตัวอย่างแจ่มแจ้ง ว่าตัวเองนั้นยังมีความอาลัยอาวอนกับโลกใบนี้อยู่

“ซิ่ว!”

และในตอนนั้นเอง หินเล็กๆ ก้อนหนึ่งถูกดีดออกจากมือของหยางเฉิน ราวกับดาวตกดวงน้อยๆ ในยามค่ำคืน มาพร้อมกับเสียงแหวกอากาศ พุ่งตรงไปยังหัวหน้าของผู้แข็งแกร่ง

“ตุบ!”

ในเวลาเดียวกัน เสียงที่ชวนให้อึดอัดก็ได้ดังขึ้น ก้อนหินนั้นได้ทะลุผ่านเข่าของหัวหน้าของผู้แข็งแกร่งไป

ความเจ็บปวดที่แสนสาหัส เกิดขึ้นที่หัวเข่า แล้วกระจายไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว

หัวหน้าของผู้แข็งแกร่งล้มลงกับพื้นราวกับคนที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

“อ้า!”

ทันใดนั้น ส่วนลึกในลำคอของหัวหน้าของผู้แข็งแกร่งก็ได้ระเบิดเสียงคำรามที่เจ็บปวดออกมา กังวานอยู่ในค่ำคืนที่มืดมิด

ส่วนผู้แข็งแกร่งที่เหลืออีกสามคน พอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ต่างก็อึ้งไปตามๆ กัน

ต่างก็จ้องมองหยางเฉินด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น พวกเขานั้นไม่รู้ตัวเลย จนเห็นว่าก้อนหินที่อยู่ในมือของหยางเฉินได้หายไปแล้ว พวกเขาถึงได้เข้าใจว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

หันซวนเบิ่งตาสวยๆ ของเธอกว้าง แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากจะเชื่อ

เมื่อกี้เธอคิดว่าตัวเองกำลังจะตายแล้ว กับการปรากฏตัวของหยางเฉินนั้น เธอไม่ได้คาดหวังอะไรเลยสักนิด

จนในตอนนี้ ตอนที่ร่างกายของหัวหน้าของผู้แข็งแกร่งล้มลงกับพื้น เธอถึงได้รู้ตัวว่า ตัวเองนั้นถูกช่วยไว้แล้ว

“นะ นี่แกเป็นใครกันแน่?”

หัวหน้าของผู้แข็งแกร่งพูดพร้อมกัดฟันแน่น ความเจ็บปวดอันมากมาย ทำให้สีหน้าที่แสดงออกมานั้นบูดเบี้ยวไปหมดน้ำเสียงก็สั่นเครือ และเหงื่อเย็นก็เปียกชุ่มไปทั้งตัวแล้ว

เขาเองก็เป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง ถึงหัวเข่าจะถูกเจาะเป็นรู ถึงความเจ็บปวดมากมายที่ถาโถมเข้ามา แต่เขาก็แค่คำรามออกมาแค่ไม่กี่ครั้ง และไม่ปล่อยให้ตัวเองนั้นส่งเสียงโอดครวญออกมาเลยแม้แต่น้อย

หยางเฉินได้เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย องค์กรการที่สามารถฝึกฝนผู้แข็งแกร่งออกมาได้แบบนี้ ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน

ดูแล้ว ปัญหาที่หันซวนพบเจอนั้นต้องใหญ่มากแน่ๆ

แต่เธอเป็นผู้สอบทอดของอิงเลียแห้งชายแดนเหนือ ต่อให้เธอต้องพบเจอกับอำนาจที่ใหญ่ล้นฟ้า หยางเฉินก็ต้องเข้ามาช่วยเธอแน่นอน

“ฉันเป็นใคร มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกแก แต่ฉันขอบอกไว้เลย ว่าถ้าพวกแกยังไม่ไสหัวไปอีก พวกแกก็มีแต่ต้องตายสถานเดียว!” หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

“กล้ามาทำร้ายคนของสมาคมบูโดของเรา แกมันก็แค่กำลังขุดหลุมฝังศพให้ตัวเองเท่านั้น!”

ความเจ็บปวดที่ส่งมาจากหัวเข่า ทำให้หัวหน้าขอผู้แข็งแกร่งแทบจะกัดฟันพูดออกมาแล้ว

“สมาคมบูโดอย่างนั้นเหรอ?”

หยางเฉินได้ขมวดคิ้วอย่างแรง

องค์กรนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ยิน ก่อนหน้านี้ที่เมืองโจวเฉิง นักฆ่าที่ลอบสังหารเฉินอิงจวิ้น ก็คือคนของสมาคมบูโดนี่แหละ

ไม่นึกเลยว่าวันนี้จะได้เจอคนของพวกมันในเมืองเจียงโจวแบบนี้

“ผู้หญิงคนนี้คือผู้ทรยศของสมาคมบูโดการที่เราฆ่าเธอ มันก็เป็นคำสั่งจากเบื้องบน!”

ผู้แข็งแกร่งอีกคน พูดด้วยท่าทางที่ทรงอำนาจว่า “ถ้ารู้จักเจียมตัวก็รีบไสหัวไปซะ! สมาคมบูโดไม่ใช่องค์กรที่แกจะมีเรื่องด้วยได้!”

“ดูแล้ว พวกแกก็ยังฟังที่ฉันพูดไม่เข้าใจอยู่ดีสินะ!”

หยางเฉินส่ายหน้า “ฉันเองก็อยากเห็นเหมือนกัน ว่ากระดูกของพวกแกนั้น มันแข็งขนาดไหนกัน!”

“สามหาวสิ้นดี!”

คนคนนั้นขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ แล้วโบกมือใหญ่ๆ ของตัวเอง “พวกเราบุกเข้าไปพร้อมกัน แก้แค้นให้พี่ใหญ่! ระวังอาวุธลับของมันด้วยล่ะ!”