The king of War นิยาย บท 271

หยางเฉินพูดจบ เขาก็กลับเข้าไปในรถ

หลังจากที่รถถูกขับออกไปสิบกว่าเมตร จู่ๆ เสียงของหยางเฉินได้ก็ดังขึ้น “ถ้าอย่างหลุดพ้นจากสมาคมบูโดอย่างสมบูรณ์ละก็ พรุ่งนี้ตอนเก้าโมงเช้า ไปหาผมที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป!”

มองดู Phaetonที่ค่อยๆ จากไป แววตาของหันซวนก็เต็มไปด้วยความซับซ้อน

จนกระทั่งรถของหยางเฉินหายไปจากสายตาแล้ว เธอถึงได้พูดออกมาเบาๆ ว่า “ขอบคุณ!”

กับหันซวนนั้น หยางเฉินก็คาดหวังในตัวเธออยู่เหมือนกัน ผู้หญิงคนนี้ความสามารถที่สูงมาก แถมเธอยังเป็นหลานสาวของอิงเลียแห่งชายแดนเหนืออีก ก็คงไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร

ถ้าได้รับการฝึกฝนอีกนิดหน่อย บางทีเธออาจจะกลายเป็นมีดทรราชอีกคนก็ได้

วันต่อมา ตอนที่หยางเฉินเพิ่งมาถึงเยี่ยนเฉินกรุ๊ป เขาก็เห็นใครบางคนที่คุ้นเคย ซึ่งคนคนนั้นก็คือหันซวนนั่นเอง

ถึงแม้จะไม่ได้ใส่ชุดพรางตัวสีดำแบบเมื่อคืนแล้ว แต่เสื้อผ้าที่ใส่ในวันนี้ก็ยังคงเป็นโทนดำอยู่ดี

กางเกงรัดรูปสีดำ เสื้อยืดสีดำ และรองเท้ากีฬาสีดำ

เดิมทีเธอก็เป็นคนที่ฝึกวรยุทธอยู่แล้ว การที่ใส่เสื้อผ้ารัดรูปทั้งตัวนั้น มันก็เผยให้เห็นทรวดทรงที่งดงามของเธอ

หยางเฉินนั้นรู้ดี ว่าการที่เธอแต่งตัวแบบนี้นั้น ไม่ได้ต้องการเปิดเผยทรวดทรงที่น่าดึงดูดของเธอ แต่เธอแค่ต้องการรักษาประสิทธิภาพในการต่อสู้ให้อยู่ในจุดสูงสุดเท่านั้น

จนมาถึงที่ชั้นบนสุด ในห้องทำงานของประธาน

หยางเฉินถึงได้พูดออกมาว่า “ดูแล้ว คุณน่าจะทำการตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว”

หันซวนถาม “คุณมีวิธีจริงๆ เหรอ ที่ทำให้ฉันสามารถหลุดพ้นจากสมาคมบูโดได้อย่างสมบูรณ์?”

หยางเฉินขำออกมา “ทำไม ไม่เชื่อใจผมอย่างนั้นเหรอ?”

หันซวนส่ายหน้า แล้วพูดไปว่า “สมาคมบูโดนั้น ยิ่งใหญ่และลึกลับมาก มีสมาชิกกระจายอยู่ทั่วโลก ขนาดแปดประตูแห่งเย็นตูก็ยังไม่กล้าเผชิญหน้ากับสมาคมบูโดเลย”

เมื่อคืนเธอเพิ่งประจักษ์ในความแข็งแกร่งของหยางเฉิน แต่ความเลวร้ายของสมาคมบูโดที่อยู่ในใจเธอนั้นมันมากเกินไป เธอยังคงกังวลว่าตัวเองจะทำให้หยางเฉินต้องเดือดร้อน

ไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกเห็นอกเห็นใจเขา แต่เป็นเพราะเธอเข้าใจดี ว่าหยางเฉินนั้นมีความเกี่ยวข้องกับคุณปู่ของตัวเอง

สำหรับเธอแล้ว อะไรก็ตามที่มีความเกี่ยวข้องกับคุณปู่ของเธอ เธอก็จะปกป้องสิ่งนั้นด้วยชีวิต

หยางเฉินขำออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ “ยังคงยืนยันคำเดิม ถ้าพวกมันรนหาที่ตาย ผมก็ไม่ขัดข้องที่จะกระทืบสมาคมบูโดให้จมดิน!”

น้ำเสียงของหยางเฉินนั้นองอาจอย่างถึงที่สุด มันไม่ใช่ความบ้าบิ่น แต่เป็นความเชื่อมั่นในความแข็งแกร่งที่ตัวเองมีต่างหาก

“ฉันขอถามคุณเป็นคำถามสุดท้าย คุณกับคุณปู่ของฉัน มีความเกี่ยวข้องอะไรกันแน่?” จู่ๆ หันซวนก็ถามออกมาอีกครั้ง

นี่ต่างหากเป็นเหตุผลจริงๆ ที่เธอมาหาหยางเฉินในวันนี้ และคำตอบของหยางเฉินก็เป็นตัวตัดสินว่าเธอนั้นจะยอมติดตามหยางเฉินรึเปล่า

แววตาของหยางเฉินค่อยๆ เคร่งขรึมลงไป มีความคิดถึงปะปนอยู่ในนั้น และมีความตื่นเต้นแผงอยู่ในนั้นด้วย ผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงได้พูดออกมาว่า “ผมมาจากชายแดนเหนือ มีดทรราชจึงถือเป็นผู้อาวุโสของผม!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ความระแวงที่หันซวนมีต่อหยางเฉิน ตอนนี้ มันก็ได้สลายหายไปแล้ว

เธอรู้ดีว่าชายแดนเหนือนั้นเป็นสถานที่แบบไหน บางที่อาจเป็นเพราะได้รับผลกระทบจากคุณปู่ ชายแดนเหมือนจึงได้กลายเป็นเป้าหมายของเธอตั้งแต่เด็กแล้ว

แต่เป็นเพราะเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้บางอย่าง เธอจึงต้องเข้าไปอยู่ในสมาคมบูโด

“คุณช่วยชีวิตของฉันไว้ ตั้งแต่วันนี้ไป ชีวิตของฉัน มันได้เป็นของคุณแล้ว!”

จู่ๆ หันซวนก็พยักหน้าเบาๆ พร้อมกับสีหน้าที่จริงจังอย่างถึงที่สุด

แม้แต่หยางเฉิน ยังรู้สึกตกใจกับการกระทำของหันซวนเลย

การที่เขาให้หันซวนมาพบนั้น เดิมที่ก็ต้องการให้หันซวนมาติดตามเขาอยู่แล้ว มีแค่ทางนี้ทางเดียว ที่จะทำให้สมาคมบูโดนั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้กลัวอีก

ไม่นึกเลยว่า หันซวนจะเป็นฝ่ายพูดว่าจะติดตามเขาเอง นี่มันก็ทำให้เรื่องที่หยางเฉินต้องทำน้อยลงไปมากเลย

“เมื่อคืน ผมได้ยินคนพวกนั้นบอกว่า คุณทรยศสมาคมบูโด เรื่องนี้มันยังไงกันแน่?” จู่ๆ หยางเฉินก็ถามออกมา

หันซวนตอบมาอย่างไม่ปิดบังเลยแม้แต่น้อย “อาทิตย์ที่แล้วหลังจากที่คุณชิงมีดทรราชไป ฉันก็มาคิดทบทวนตัวเอง คุณพูดไว้ไม่มีผิด ฉันมันไม่คู่ควรกับมีดทรราช!”

“ด้วยเหตุนี้ คุณจึงออกจากสมาคมบูโด แต่พวกมันกลับไม่ยอมปล่อยคุณไปสินะ?” หยางเฉินถาม