The king of War นิยาย บท 292

“ภายในสิบวิ เลือกเอาว่าจะไสหัวไป หรือว่าตาย!”

ความหงุดหงิดในใจหยางเฉิน ก็อยากที่จะระเบิดออกมาตั้งแต่แรกแล้ว

“ผู้นำพูดแล้ว ขอแค่ไม่เอามันจนตาย จะทำยังไงก็ได้ พวกเราลุย ทำให้แขนขามันเดี้ยงก่อน!”

คนที่เป็นคนนำก็ได้โบกมือ นักสู้มีฝีมือสิบกว่าคนของตระกูลเว่ย ก็ได้พากันพุ่งไปทางหยางเฉิน

สีหน้าของหยางเฉินได้เรียบ มองศัตรูที่ได้เข้ามาหาตัวเองทีละคน เหมือนว่าไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

เห็นว่าอยู่ๆ เขาก็ได้เดินเข้ามา เดินเข้ามาอย่างสบายๆ คิดไม่ถึงว่าจะเข้าไปหานักสู้กว่าสิบคนเอง

“เชี้ย! เอามัน!”

คนที่ได้พุ่งเข้าไปทางหยางเฉินคนแรก ไม่ได้ออมมือเลยแม้แต่น้อย ก็ได้สับมีดไปทางแขนของหยางเฉิน

“ตึ้ง!”

หยางเฉินได้ออกหมัด จากนั้นก็ได้ตามด้วยเสียงกระดูกที่หัก หน้าอกของคนคนนั้นก็ได้ยุบไปเลย กระอักเลือดออกมา ร่างกายก็ได้เหมือนลูกบอล ที่โดนตบจนเด้งออกไป

คนคนนั้นกระเด็นออกไปเสร็จ แรงกระเด็นของนักสู้คนนั้น ก็ได้ทำให้นักสู้ข้างหลังกี่คนได้กระเด็นตามไปด้วย

“ตุบตั้บตุ้บ!”

ความเร็วของหยางเฉินไม่เปลี่ยน เดินแต่ละก้าว ไม่ก็ต่อยหมัดไป ไม่ก็เตะออกไป เห็นร่างได้กระเด็นออกไปล้มกับพื้นไม่หยุด

ไม่กี่วินาที บนพื้นก็ได้เต็มไปด้วยคนที่ได้โดนต่อยจนกระเด็นออกมา

ลมหายใจของหยางเฉินได้ปกติ ราวกับว่าที่เผชิญหน้าเมื่อกี้ไม่ได้เป็นนักสู้ที่จะมาทำร้ายตน แต่เป็นแค่คนธรรมดาที่เดินผ่าน

ยังไงซะเขาก็เป็นคนมีชื่อเสียงในประเทศจิ่วโจว คนที่เฝ้าเขตชายแดนเหนือที่ไม่เคยแพ้คนหนึ่ง ความสามารถก็ได้เป็นอันดับต้นๆ ของประเทศจิ่วโจว อย่าว่าแต่นักสู้ของตระกูลเว่ย ต่อให้เป็นนักสู้อันดับต้นๆ ของประเทศจิ่วโจว จะมีสักกี่คน ที่เป็นคู่ต่อสู้ของเขา?

ในสายตาของหยางเฉิน พวกที่บอกว่าเป็นการต่อสู้กับนักสู้ฝีมือของตระกูลเว่ย ก็เหมือนกับผู้ใหญ่ที่ตีกับเด็ก

ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะหยางเฉินออมมือ เกรงว่าคนสิบกว่าคนพวกนี้ ได้ตายหมดแล้ว

“ไสหัวกลับไปบอกกับเว่ยเฉิงโจวเลยนะ รอฉันไปบ้านตระกูลเมิ่งก่อน แล้วก็ไปหาเขาด้วยตัวเอง!”

สายตาของหยางเฉินกวาดมองสักพัก ก็ได้พูดออกไปอย่างเยือกเย็น

พูดจบ เขาก็ได้หันตัวขึ้นรถ เป็นอีกครั้ง ที่ไม่มีอะไรมาขวาง ได้ขับไปทางเมืองเอก

ต่อให้โจวยู่ชุ่ยตายแล้วจริงๆ หยางเฉินก็จำเป็นที่จะเอาศพเธอกลับมา!

ต่อให้ไม่มีศพ หยางเฉินก็ได้เอาขี้เถ้ากลับมา!

ตระกูลเมิ่ง จำเป็นต้องชดใช้กับเรื่องนี้!

ในเวลาเดียวกัน เมืองเอก ตระกูลเมิ่ง คฤหาสน์หลังหนึ่ง

คนอายุประมาณสามสิบคนหนึ่ง ก็ได้นั่งอยู่ที่โซฟาหนังสุดหรู มือหนึ่งได้ถือแก้วไวน์ที่ได้มีไวน์ที่เป็นคอลเลกชั่นไวน์เต็มแก้ว ก็ได้ค่อยๆ เขย่า

เขาเป็นตระกูลเศรษฐีเมืองเอก รุ่นสามที่เก่งที่สุดในตระกูลเมิ่ง

ตรงข้ามเขาก็ได้เป็นคนที่ได้อายุน้อยกว่าคนหนึ่ง และข้างหลังก็ได้มีชายร่างกำยำอีกคนหนึ่ง หน้าตาแถบตะวันตก ร่างกายก็ได้เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ

“พี่ พี่ว่า เขาจะมาไหม?”

ชายอายุน้อยก็ได้มองไปทางเมิ่งฮุย ถามด้วยสีหน้าที่สงสัย

ถ้าเกิดหยางเฉินอยู่ที่นี่ ก็ต้องจำได้ว่า คนคนนี้ เป็นเมิ่งชวนที่เขานั้นมีความบาดหมางด้วย ในสมาคมประมูลเมิ่งจี้คนนั้น

แต่ว่าในตระกูลเมิ่ง จุดยืนของเมิ่งชวน ก็เทียบไม่ได้เลยแม้แต่นิ้วมือของเมิ่งฮุย

มุมปากของเมิ่งฮุยก็ได้ชี้ขึ้นเล็กน้อย “จากข่าวที่ฉันรู้ คนคนนั้น ทั้งบ้าบิ่น แล้วก็อวดเก่ง ฉันบอกว่าได้ฆ่าแม่สะใภ้ของเขา เขาก็ต้องมาแน่!”

เมิ่งชวนมองชายร่างกำยำที่อยู่ข้างหลังเมิ่งฮุยสักพัก ก็ได้พูดออกมาอย่างเป็นห่วงเล็กน้อยว่า “พี่ มีแค่โซโรคนเดียว จะฆ่าหยางเฉินได้เหรอ?”

“ตอนนั้น ที่อยู่ในสมาคมประมูลเมิ่งจี้ เขาก็ได้ขว้างปากกาออกไปง่ายๆ ก็ได้ฆ่าจวงปี้ฝานที่ได้อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร”

“ฝีมือของเขา น่ากลัวมากๆ ไม่แน่ได้เก่งกว่าเฉียนเปียวที่อยู่กับเขา ไม่รู้เท่าไหร่”