The king of War นิยาย บท 291

เห็นว่าจะได้ออกพ้นอาณาเขตเจียงโจวแล้ว เวลานี้ รถเก๋งเบนซ์สีดำขับหนึ่ง อยู่ๆ ก็ได้จอดอยู่หน้ารถหยางเฉิน

มีเด็กหนุ่มผมขาวคนหนึ่ง เดินลงมาจากรถ บนหมัดซ้าย ยังมีสนับมือ มองไปทางหยางเฉินด้วยสีหน้าที่เย็นชา

หยางเฉินขมวดคิ้ว จากตัวของเด็กหนุ่มผมขาวคนนี้ เขาก็ได้รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ทำให้คนไม่พอใจเอามากๆ

เขาไม่สงสัยสักนิด เด็กหนุ่มตรงหน้า เคยฆ่าคน แล้วก็เยอะมาก

ผมสั้นสีขาว ขนาดคิ้ว ก็เป็นสีขาว ทั้งคนดูแล้วก็ไม่เข้าพวกอย่างเห็นได้ชัด

“กลับตระกูลเว่ยกับฉัน ฉันจะไม่ทำร้ายนาย!”

เด็กหนุ่มผมขาวสีหน้าไร้ความรู้สึก สีหน้าก็ได้เยือกเย็นเอามากๆ ก็เหมือนว่าได้พูดเรื่องที่มันปกติมากๆ เรื่องหนึ่ง

“หลีกไป!”

หยางเฉินพูดไปคำเดียว ก็ได้ระเบิดบรรยากาศโมโหออกไป ก็เหมือนกับทะเลที่มีพายุก่อตัว พัดไปทางเด็กหนุ่มผมขาวนั่น

“ขอแค่เป็นคนที่ฉันเซ่าไป๋หมาย ไม่ตายก็ต้องบาดเจ็บ! ฉัน ไม่เคยแพ้! แก ต้องชดใช้ กับความอวดดีของตัวเอง!”

คนที่เรียกตัวเองว่าเซ่าไป๋ ไม่มีความกลัวเลยแม้แต่นิด แต่กลับมีความมุ่งมั่นเต็มแมกซ์

“ไหนๆ ก็เป็นแบบนั้น งั้นฉันก็ปิดฉากแกด้วยตำนานที่ไม่เคยแพ้เลยของฉัน!”

หยางเฉินหัวเราะเลย มุมปากก็ได้ชี้ขึ้นเล็กน้อย ชี้ขึ้นมาในระดับอันตราย “ถ้านายไม่แพ้ งั้นฉันก็เป็นบรรพบุรุษของไม่เคยแพ้!”

“ฉันเคยเห็นคนที่อวดเก่ง แต่คนที่อวดเก่งแบบนี้เหมือนแก นี่ก็เป็นครั้งแรก!”

เซ่าไป๋พูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ฉันจะให้แกได้รู้ว่า อวดเก่งต่อหน้าฉันเซ่าไป๋คนนี้ ต้องชดใช้ยังไง!”

พูดจบ ร่างของเขากลายเป็นร่างเงาสีขาว พุ่งไปทางหยางเฉินทันที

ในเวลาเดียวกัน หมัดซ้ายที่เซ่าไป๋สวมสนับ ได้ต่อยไปทางหยางเฉินอย่างแรง

และหยางเฉินก็ยังยืนอยู่กับที่ ไม่ขยับสักนิด เหมือนว่าไม่ได้รู้สึกถึงความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย

การเคลื่อนไหวของเซ่าไป๋เร็วมาก ก็เหมือนกับสายฟ้าสีขาว ชั่วพริบตา ก็ได้ไปถึงตรงหน้าของหยางเฉินแล้ว

“ตายซะเถอะ!”

เซ่าไป๋ก็ได้ต่อยหมัดซ้าย จะต่อยไปที่คางของหยางเฉินอย่างแรง

สนับบนหมัดซ้าย แสงของทองเหล็กได้เปล่งประกาย ดูก็รู้เลยว่า ถ้าต่อยไปโดย คางของหยางเฉินก็จะถูกเจาะเป็นรูทันที

“ตึ้ง!”

เห็นว่าสนับหมัดจะมาโดนคางของตัวเองแล้ว หยางเฉินก็ได้ยกเข่าขึ้นอย่างแรง ขาทั้งขาก็ได้ถีบออกไป ถีบไปตรงท้องของเซ่าไป๋

เสียงกระทบกับก็ได้ดังขึ้น สีหน้าของเซ่าไป๋ก็ได้แข็งไปเลยทันที จากนั้นก็ได้มีสีหน้าเจ็บปวด

“ครื้ง!”

ทั้งคน ก็เหมือนกับบอลที่ถูกเตะออกไป ชนไปกับกระจกหน้ารถเก๋งเบนซ์คันนั้นอย่างแรง

เมื่อกี้ยังอวดเก่งเอามากๆ ประกาศว่าเป็นเซ่าไป๋ที่ไม่เคยแพ้ ตอนนี้ก็ได้สลบไปเลย

ในเวลานี้ โทรศัพท์ของหยางเฉินก็ได้ดังขึ้นมา เขาหรี่ตาแล้วมองไปทางเซ่าไป๋สักพัก จากนั้นก็รับ

“สวัสดี ฉันคือเมิ่งฮุย!”

เสียงที่ดูหนุ่มมากๆ ก็ได้ดังขึ้น

กับชื่อแบบนี้ หยางเฉินก็ได้คุ้นเคยมากแล้ว ก็แค่ยังไม่เคยเจอตัวจริง

เขาไม่พูด ก็ได้ฟังต่อ

“ฉันรู้ นายกำลังมาหาฉันที่ตระกูลเมิ่ง เดิมที ฉันก็คิดที่จะรอให้นายมาหาความตาย แต่พอมาคิดอีกที ก็ช่างมันเถอะ!”

“ไม่ว่ายังไง ในตัวของนายก็ยังมีสายเลือดของตระกูลอวี๋เหวินอยู่ ถ้าเกิดตายในมือของฉัน ต่อให้นายเป็นคนที่ถูกตระกูลทิ้ง ก็ยังสามารถที่จะทำให้ตระกูลเมิ่งเจอกับเรื่องยุ่งยากมากมายได้”

“คิดไปคิดมา ฉันก็ได้ตัดสินใจ บอกข่าวร้ายให้นายฟรีๆ เรื่องหนึ่ง”

เมิ่งฮุยก็ได้พูดออกมายื้อยาวไปที อยู่ๆ ก็ได้หยุดลง ถึงพูดว่า “โจวยู่ชุ่ยที่นายตามหา ได้ตายไปแล้ว!”

“หยางเฉิน ฉันรู้ ว่าตอนนี้นายโมโหมากๆ แน่ๆ อยากที่จะฆ่าฉัน ฉันก็เชื่อว่า นายมีความสามารถนั้น”

“แต่ว่าอย่าลืม ว่าฉันเป็นคุณชายเมิ่งของตระกูลเมิ่ง การเรียกแบบนี้ มีแค่ฉันคนเดียวที่สามารถมีได้ รู้ว่ามันหมายความว่าอะไรไหม?”