The king of War นิยาย บท 296

สายตาของหยางเฉินขยับเล็กน้อย ก็ได้ตกอยู่บนตัวของเมิ่งฮุย

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาก็ได้ยืนอยู่ที่เดิม และบอดี้การ์ดที่เมิ่งฮุยภูมิใจนักภูมิใจหนานั้น ก็ได้โดนฆ่าไปในพริบตา

สีหน้าของเมิ่งฮุยได้เปลี่ยน นัยน์ตาได้หดลงเล็กน้อย

“นี่......นี่มันเป็นไปได้ยังไง?”

เขาก็ได้พูดออกมาเบาๆ สายตาก็ได้เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

โซโรสามารถที่จะถูกส่งมาคุ้มกันเขาได้ ก็สามารถที่จะบอกถึงความแข็งแกร่งของโซโร ขนาดนักสู้ที่มีฝีมือระดับนี้ ต่อหน้าของหยางเฉิน ก็ยังไม่นับอะไรเลย หยางเฉินคนนั้น มันแข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่?

หยูเหวินหวูได้เตือนเขาตั้งแต่แรกแล้ว ว่าอย่าดูถูกหยางเฉิน ถ้าไม่มีเปอร์เซ็นต์ที่จะจัดการสำเร็จละก็ ไม่ต้องไปหาเรื่องหยางเฉิน

วันนี้ บอดี้การ์ที่แข็งแกร่งที่สุดของเขา ก็ได้ตายไปแล้ว

ถ้าเกิดวันนี้หยางเฉินไม่ตาย เกรงว่าตระกูลเมิ่ง ก็ต้องเจอกับวิกฤตขนาดใหญ่แน่

ถึงแม้จะพูดว่าหยางเฉินเป็นคนที่ถูกตระกูลอวี๋เหวินทิ้ง แต่ว่ายังไงซะก็ได้มีเลือดของตระกูลอวี๋เหวินไหลอยู่ เรื่องนี้ถ้าตระกูลอวี๋เหวินรู้เข้าละก็ ตระกูลเมิ่งต้องโดนล้างโคตรแน่

เพราะงั้น หยางเฉินต้องตาย!

“แกฆ่าฉันไม่ได้หรอก!”

ใบหน้าของเมิ่งฮุย ก็ได้กลับมานิ่งเรียบแบบเดิมอีกครั้ง

แค่จุดนี้ ก็สามารถบ่งบอกได้เลยว่า เขาเป็นอัจฉริยะ ในตระกูลเมิ่ง ก็คู่ควรแก่การเรียกว่าคุณชายเมิ่งจริง

แต่แค่ คู่ต่อสู้ที่เขาได้เจอ เป็นหยางเฉิน!

“จริงเหรอ?”

หยางเฉินหัวเราะอย่างเยือกเย็น พูดจบ ก็ได้ก้าวขาเดินไปทางเมิ่งฮุย

“ถ้าเกิดแกไม่อยากให้เมียของแกตาย ก็หยุดอยู่ตรงนั้น!”

เมิ่งฮุยก็ได้รีบตะโกน เขารู้ ถ้าเกิดหยางเฉินอยากฆ่าเขา ก็ง่ายเอามากๆ

ได้ยินคำพูดนี้ของเมิ่งฮุย ฝีเท้าของหยางเฉินก็ได้หยุดลงทันที สีหน้าบนใบหน้า ก็ได้ค่อยๆน่ากลัวขึ้น

“แค่ประโยคนี้ของนาย วันนี้ นายต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”

สีหน้าของหยางเฉินได้เยือกเย็น

“ฮ่าๆ!”

เมิ่งฮุยหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ประโยคนี้ น่าจะเป็นฉันที่พูดให้แกมากกว่า!”

“แกคงไม่ได้คิดว่า ฉันที่กล้าเรียกแกมาที่ตระกูลเมิ่ง แล้วไม่มีแผนอื่นเตรียมไว้ก่อนเหรอ?”

“วันนี้ เมียของแก เกรงว่าได้ตกอยู่ในมือของฉันแล้ว ขอแค่แกกล้าที่จะก้าวเข้ามาก้าวหนึ่งละก็ ชีวิตเมียแก ตกอยู่ในอันตรายแน่!”

ใบหน้าของเมิ่งฮุยได้ยิ้ม คนที่เป็นคนชอบคิดมาอย่างเขา ต่อให้มั่นใจขนาดไหน แต่ว่าถ้าเกี่ยวกับเรื่องการอยู่รอดของตระกูลเมิ่งละก็ ก็ไม่กล้าที่จะละเลย

เพื่อที่จะฆ่าหยางเฉิน เขาก็ได้สืบทุกอย่างของหยางเฉิน มาอย่างละเอียดเรียบร้อย

เขามั่นใจ ขอแค่เอาชีวิตของฉินซีมาข่มขู่หยางเฉิน หยางเฉินก็จะยอมแพ้

“จริงเหรอ? ไหนๆแกก็มั่นใจขนาดนั้น งั้นก็ให้ฉันดูหน่อยว่า คนของแก ได้จับเมียของฉันไปได้จริงหรือเปล่า?” อยู่ๆหยางเฉินก็ได้พูดด้วยสีหน้าที่ล้อเลียน

“เห็นที แกไม่เชื่อ! งั้นฉันก็จะแกให้แพ้อย่างยอมใจ!”

เมิ่งฮุยหัวเราะแล้วก็พูด แล้วก็เอาโทรศัพท์ออกมา วิดีโอคอลไปหาคนคนหนึ่ง

ไม่นาน ปลายสายก็ได้รับ เขาก็ได้เอาหน้าจอโทรศัพท์จ่อไปทางหยางเฉิน “เห็นหรือยัง? เมียของแก อยู่ในมือฉันจริงๆใช่ไหม?”

“พี่เฉิน พี่วางใจเถอะครับ ทางเจียงโจว มีผมอยู่ ไม่มีใครที่จะทำร้ายครอบครัวพี่ได้!”

เสียงที่คุ้นเคย ก็ได้ดังออกมาจากโทรศัพท์ของเมิ่งฮุย

เห็นชายร่างกำยำร่างหนึ่ง ปรากฏอยู่บนหน้าจอ เป็นสหายรักที่ตามหยางเฉินออกมาจากชายแดนเหนือ หม่าชาว

ใบหน้าที่ยังมีความได้ใจของเมิ่งฮุยเมื่อกี้ ตอนที่ได้ยินเสียงของหม่าชาวนั้น รอยยิ้มก็ได้แข็งไปเลยทันที

“แกเป็นใคร? คนของฉันล่ะ?”

เมิ่งฮุยก็ได้มองมองหน้าจอโทรศัพท์ ก็ได้ตะคอกออกมา

“ไอ่โง่!”

หม่าชาวก็ได้ตอบไปสองคำ แล้วก็วางสายวิดีโอคอลไป

หยางเฉินรู้อยู่แล้วว่าเมิ่งฮุยได้ใช้การยั่วโมโหเขา ให้เขานั้น “ไปติดกับเอง” ก่อนที่จะออกจากเจียงโจว จะไม่สนใจความปลอดภัยของครอบครัวได้ยังไง?