The king of War นิยาย บท 297

“แกหุบปาก!”

กวนเสว่ซงพูดอย่างโมโห “วันนี้ขอแค่ตระกูลเมิ่งกล้าเป็นปรปักษ์กับคุณหยาง งั้นก็คือตาย ฉันกวนเสว่ซง จะต้องให้แกตระกูลเมิ่งชดใช้!”

“หนุ่มๆ ตระกูลกวน!”

“ครับ!”

“มีคนดูถูกตระกูลกวน ทำยังไงดี?”

“จัดการ!”

“ตระกูลเมิ่งอยากจะลงมือกับคุณหยาง ทำยังไงดี?”

“ฆ่า!”

“ฆ่า!”

......

ภายใต้การนำของกวนเสว่ซง ยอดฝีมือตระกูลกวนยี่สิบกว่าคนที่ด้านหลังเขา เวลานี้กำลังเปล่งเสียงตระกูลกันหมด เสียงสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งโลก

คนของตระกูลเมิ่งมองเห็นฉากนี้ แต่ละคนสีหน้าดูแย่ถึงขีดสุดแล้ว

ต่อให้เป็นเฉินซิงไห่ เวลานี้ยังมองกวนเสว่ซงดีขึ้นมาระดับหนึ่ง

ก่อนหน้านี้สองตระกูลใหญ่เจอกันระหว่างทาง เดิมทีเขายังคิดว่าเป็นกวนเจิ้งซานมาเยือนด้วยตนเอง หลังจากมาถึงที่ เขาถึงพบว่าเป็นหลานชายของกวนเจิ้งซาน

ที่จริงยังคิดว่ากวนเจิ้งซานเพียงแค่หลอกลวงหยางเฉิน ถึงส่งรุ่นหลานเข้ามาแบบขอไปที ตอนนี้ดูแล้วคงไม่ได้เป็นเช่นนั้น

“เจ้าบ้านเมิ่ง ส่งเมิ่งฮุยออกมาให้เถอะ!”

เวลานี้เฉินซิงไห่ก้าวออกมาแล้วเช่นกัน

เดิมทีในใจเขายังมีหวาดกลัวอยู่บ้าง ทว่าหลังจากมองเห็นการแสดงออกของกวนเสว่ซง เขาก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“มาเอาคนกับตระกูลเมิ่งของฉัน แกอยากตายหรือไง?”

เมิ่งหงเย่ถลึงตาโกรธเคืองใส่เฉินซิงไห่ ท่าทางดูอารมณ์ฉุนเฉียวอย่างยิ่ง

“ส่งเมิ่งฮุยออกมา!”

ใครจะรู้ว่าเมิ่งหงเย่ยังไม่ทันได้รับคำตอบจากเฉินซิงไห่ ก็มีเสียงที่แข็งกร้าวดังขึ้นอีก

เป็นหวังเฉียงแห่งเมืองคิง พูดให้ถูกต้องคือหวังเฉียงแห่งปู่เย่เฉิง

ตอนแรกหลังจากที่หยางเฉินจัดการเถ้าแก่คนก่อนของเมืองคิงทิ้งไป เมืองคิงก็ตกเป็นของหยางเฉินแล้ว

ส่วนหวังเฉียง เพียงแค่ดูแลแทน

ในบรรดาของคนเหล่านี้ มีเพียงหวังเฉียงที่รู้จักความสามารถของหยางเฉินดีที่สุด

จนกระทั่งตอนนี้ ทุกครั้งที่นึกถึงภาพหยางเฉินขวางไพ่ฆ่าคน ทำให้ในใจหวังเฉียงสั่นเทิ้มสุดๆ

“แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ถึงกล้ามาเอาตัวคนที่ตระกูลเมิ่งของฉัน?”

เมิ่งหงเย่โมโหเดือดดาลเข้าแล้วจริงๆ หลายปีมานี้ ตั้งแต่เมื่อไรกันที่มีคนกล้ากำเริบเสิบสารต่อหน้าเขาเช่นนี้?

วันนี้กลับปรากฏตัวติดๆ กันหลายคน โดยเฉพาะอยู่ที่ตระกูลเมิ่งด้วย

ถ้าไม่ฆ่าคนตรงหน้าเหล่านี้ทิ้งให้หมด เขาสาบานว่าถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ใช่คนแล้ว

“เจ้าบ้านเมิ่ง นายไม่ต้องมาข่มขู่ฉัน ในเมื่อฉันกล้ามา ก็ไม่ได้สนใจแล้วว่าจะเป็นจะตาย”

หวังเฉียงพูดด้วยท่าทางนิ่งสงบ “ต่อให้ต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่จริง ก็ไม่เป็นอะไร สามารถพลีชีพเพื่อคุณหยางได้ เป็นเกียรติของฉัน!”

“ดี! ดี! ดี! ในเมื่อพวกแกอยากมาตาย งั้นฉันจะทำให้สมหวัง!”

อารมณ์บนหน้าของเมิ่งหงเย่ดุร้ายจนถึงขั้นสุดแล้ว โบกฝ่ามือใหญ่ แล้วตะโกนแบบโกรธจัด “ออกมาให้หมดเดี๋ยวนี้!”

หลังจากที่เขาพึ่งพูดจบไป ผู้แข็งแกร่งที่สวมชุดสีดำหลายสิบคนจากทั่วทิศทั่วแดนของคฤหาสน์ก็พุ่งออกมากันแล้ว

ชั่วพริบตาเดียวหยางเฉินและคนเหล่านี้ถูกล้อมรอบเอาไว้ตรงกลาง

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร ภาพเงาคนสีดำคนหนึ่ง ปรากฏตัวอยู่ที่ข้างหลังของเมิ่งหงเย่อย่างไร้เสียง

ภาพเงาคนสีดำคนนั้น บนตัวสวมเสื้อคลุมสีดำตัวหนึ่ง บนหน้าใส่หน้ากากผีอันหนึ่ง ในมือยังถือดาบนักรบเล่มหนึ่ง

เหมือนว่าเขาอยู่ตรงนั้นมาโดยตลอด!

ส่วนคนใส่ชุดดำที่ล้อมรอบหยางเฉินและคนอื่นเอาไว้พวกนั้น เห็นได้ชัดว่าความสามารถไม่ธรรมดา

“ตอนนี้ ถ้าพวกแกถอยไปกัน ฉันสามารถคิดได้ว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ไม่อย่างนั้น......”

คำพูดด้านหลังของเมิ่งหงเย่ยังไม่ทันจบ แต่ทุกคนต่างเข้าใจว่าหมายความว่าอะไรกัน

“ไม่อย่างนั้นอะไรล่ะ?”

ทันใดนั้นหยางเฉินถามแบบหยอกเย้า