The king of War นิยาย บท 299

“พี่หยาง จะได้อย่างไรกันคะ? พี่เป็นผู้มีบุญคุณของคุณปู่ เวลานี้ พวกเราจะมองดูพี่ไปหาที่ตายได้อย่างไรกัน?” หานเฟยเฟยก็ร้อนใจเช่นกัน รีบเข้ามาบอกทันที

ในความคิดของหานเซี่ยวเทียนและหานเฟยเฟย การกระทำของหยางเฉิน ก็คือหาที่ตาย

เป็นตระกูลใหญ่ชั้นนำของเมืองเอกเหมือนกัน พวกเขาย่อมชัดเจนดีว่าตระกูลเมิ่งแกร่งมากแค่ไหน

ผู้แข็งแกร่งที่สวมเสื้อคลุมสีดำด้านหลังของเมิ่งหงเย่คนนั้น เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่าย ตั้งแต่ต้นจนจบ ยืนอยู่ข้างหลังของเมิ่งหงเย่ ขอเพียงเมิ่งหงเย่สั่งการสักคำ เกรงว่าอีกฝ่ายคงสามารถฆ่าหยางเฉินในชั่วขณะนั้น

ไม่เพียงแค่ผู้แข็งแกร่งเสื้อคลุมสีดำคนนั้น ยังมีผู้แข็งแกร่งของตระกูลเมิ่งรอบด้านอีกหลายสิบคน เวลานี้กำลังจ้องหยางเฉินตาเป็นมันกันหมด

ภายใต้สถานการณ์ที่ตึงเครียดเช่นนี้ หยางเฉินจะสามารถแตะต้องเมิ่งฮุยได้อย่างไร?

เมิ่งหงเย่มองหยางเฉินด้วยสายตาเย็นชา เวลานี้เอ่ยปากบอกว่า “ไอ้หนุ่ม อย่าได้คืบจะเอาศอก ฉันให้เมิ่งฮุยขอโทษแก โดยเฉพาะชดเชยให้แกห้าสิบล้าน ถือว่าไว้หน้าแกมากพอแล้ว!”

“สำหรับเรื่องของแม่ยายแก ฉันก็ได้ยินมาบ้าง หล่อนไม่ใช่แค่ผู้หญิงใจแคบปากร้ายคนหนึ่งหรอกเหรอ น่าจะเหยียดหยามแกไม่น้อยมั้ง?”

“เดิมหล่อนสมควรตายอยู่แล้ว ตอนนี้โดนเมิ่งฮุยฆ่าทิ้ง ถือว่าช่วยแกให้โล่งอกไปทีหนึ่ง”

สำหรับตื้นลึกหนาบางของโจวยู่ชุ่ย เมิ่งหงเย่รู้ชัดเจนดีมาก แม้กระทั่งเรื่องที่เหยียดหยามหยางเฉิน ยังรู้หมด

พอเขาพูดจบไป ก็มองทางเมิ่งฮุย “ขอโทษสิ!”

เมิ่งฮุยยังกล้าปฏิเสธที่ไหนกัน? รีบมองไปทางหยางเฉินแล้วพูดว่า “หยางเฉิน ขอโทษ ฉันไม่ควรฆ่าแม่ยายของนาย!”

ฟังดูเหมือนกำลังขอโทษ แต่บนหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยการเหยียดหยาม

“หึๆ นี่คือความจริงใจของตระกูลเมิ่งของแก?”

หยางเฉินหัวเราะเยาะ “เจ้าบ้านเมิ่ง ในเมื่อนายจัดการเรื่องนี้แบบนี้ งั้นแบบนี้ก็ง่ายเลย ส่งตัวเมิ่งฮุยมา ฉันพูดขอโทษนาย ถือโอกาสชดเชยให้หนึ่งร้อยล้าน เป็นยังไง?”

“โอหัง!”

เมิ่งหงเย่พูดอย่างโมโห “ผู้หญิงบ้านนอกคนหนึ่ง มีอะไรสิทธิ์อะไรเอามาเปรียบเทียบกับเลือดสายตรงของตระกูลเมิ่ง?”

“เมิ่งฮุยก็ขอโทษแล้ว สำหรับการชดเชย ฉันให้แกหนึ่งร้อยล้าน นี่คือขีดจำกัดของฉัน!”

ได้ยินเข้า หานเซี่ยวเทียนก็โกรธเช่นกัน “เมิ่งหงเย่ นายแม่งคิดว่าชีวิตคนสามารถใช้เงินมาวัดกันได้จริงเหรอ? ในเมื่อนายอยากทำแบบนี้ งั้นอย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจ!”

“เฟยเฟย แจ้งข่าวลงไป วันนี้เป็นต้นไป ตระกูลหานเปิดศึกอย่างเป็นทางการ กับตระกูลเมิ่ง!”

หานเฟยเฟยรีบตอบทันที “ค่ะ!”

พึ่งพูดจบไป เธอรีบโทรศัพท์แล้ว “คำสั่งการของผู้นำ ตระกูลหานเปิดศึกอย่างเป็นทางการ กับตระกูลเมิ่ง!”

ใครๆ ต่างก็นึกไม่ถึงว่าหานเซี่ยวเทียนจะแข็งกร้าวเช่นนี้ บอกว่าเปิดศึกก็คือเปิดศึก

เห็นได้ชัดว่าเมิ่งหงเย่ก็ไม่ได้คาดคิดเหมือนกัน แต่เรื่องราวมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาไม่มีทางเลือกอื่น

ถ้ายอมอ่อนข้อให้ในเวลานี้ งั้นวันหลังอยู่ต่อหน้าตระกูลหาน ตระกูลเมิ่งคงเงยหน้าไม่ขึ้นอีกเลย

“ไอ้แก่ ในเมื่อนายอยากเปิดศึก งั้นฉันตระกูลเมิ่ง ให้ความร่วมมือด้วย!”

เมิ่งหงเย่ตะโกน “สั่งการลงไป เตรียมรบ!”

“ครับ!”

ตระกูลเมิ่งก็เริ่มต้นเตรียมตัวเหมือนกัน

เวลานี้ ภายในคฤหาสน์ตระกูลเมิ่งที่กว้างใหญ่ ล้วนเป็นสถานการณ์ตึงเครียด

แน่นอน เปิดศึกที่หมายถึงนั้น ไม่ใช่เป็นสองตระกูลใหญ่ต่อสู้กัน แต่คือการทำสงครามในสารพัดด้าน

ตระกูลหานและตระกูลเมิ่ง อยู่เมืองเอก ต่างครอบครองกิจการที่ใหญ่โตอย่างยิ่ง

ถ้าเกิดเปิดศึกกัน ตลาดทั่วทั้งเมืองเอกจะเกิดความปั่นป่วนมหาศาลขึ้นแน่

หยางเฉินส่ายหน้าแบบขมขื่น เขาคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าหานเซี่ยวเทียนจะออกหน้าแทน ยิ่งนึกไม่ถึงอีกว่าหานเซี่ยวเทียนเพื่อเขาแล้ว จะยอมเปิดศึกกับตระกูลเมิ่ง

บนตัวของหานเซี่ยวเทียน เขาสัมผัสได้ถึงความสำนึกรู้บุญคุณของผู้ชายชายแดนเหนือแล้ว

เกรงว่าหากเขาพูดมากต่อไปอีก หานเซี่ยวเทียนก็คงไม่เปลี่ยนแปลงความคิด

“ตระกูลเฉินเมืองโจวเฉิง เปิดศึก กับตระกูลเมิ่งเมืองเอก!”

“ตระกูลกวนเมืองเจียงโจว เปิดศึก กับตระกูลเมิ่งเมืองเอก!”

“เมืองคิงแห่งเมืองเจียงโจว เปิดศึก กับตระกูลเมิ่งเมืองเอก!”

หลังจากหานเซี่ยวเทียนพูด เฉินซิงไห่และกวนเสว่ซง ยังมีหวังเฉียง ต่างทยอยเอ่ยปากพูดกัน ขณะเดียวกันก็ต่อสายโทรศัพท์แล้ว แจ้งข่าวเรื่องนี้ให้ทราบต่อไป

เมิ่งหงเย่รู้สึกถึงความอึดอัดใจเช่นนี้เป็นครั้งแรก ถูกตระกูลของเมืองโจวเฉิงและเมืองเจียงโจวบีบบังคับถึงที่ แม้กระทั่งเปิดศึกด้วย!

“ในเมื่อเปิดศึกแล้ว งั้นพวกแก ใครก็อย่าคิดก้าวออกไปจากตระกูลเมิ่งสักก้าว!”

โดยเฉพาะเมิ่งหงเย่เป็นผู้กุมอำนาจหนึ่งในสามของสามตระกูลใหญ่เมืองเอก ในเมื่อฉีกหน้ากันถึงที่สุดแล้ว งั้นก็ไม่มีความจำเป็นต้องให้โอกาสศัตรู