The king of War นิยาย บท 300

“หยางเฉิน!”

หานเซี่ยวเทียนตะโกนในชั่วขณะนั้น หน้าตาเต็มไปด้วยความโกรธเคือง

“พี่หยาง!”

หานเฟยเฟยดวงตาแดงก่ำ และร้องตะโกนขึ้นมาเช่นกัน

“คุณหยาง!”

เฉินซิงไห่และกวนเสว่ซง ยังมีหวังเฉียงอีกคน เมื่อมองเห็นฉากนี้เข้า ทั้งหมดต่างร้องคำรามขึ้นมากันแล้ว

วันนี้ พวกเขาล้วนมาเพื่อหยางเฉินกันทุกคน ถ้าหยางเฉินโดนฆ่า พวกเขาคงต้องเผชิญหน้ากับหายนะที่ถึงแก่ชีวิต

แต่ตอนที่ทุกคนล้วนคิดว่าหยางเฉินคงต้องแบบไม่ต้องสงสัยนั่นเอง ทันใดนั้นหยางเฉินยื่นแขนออกมาข้างหนึ่ง

“ป้าบ!”

ภายใต้ความตื่นตกใจของทุกคน หยางเฉินจับข้อมือของเพ้าดำที่แกว่งมีดเอาไว้แล้ว พูดจาด้วยหน้าตาไร้อารมณ์ “มาเล่นมีดต่อหน้าฉัน แก คู่ควรเหรอ?”

“ปึง!”

ชั่วขณะที่หยางเฉินพูดจบไป เท้าข้างหนึ่งลอยออกมา ถีบตรงท้องน้อยของเพ้าดำเต็มๆ

เสียงกระแทกที่หนักอึ้งเสียงหนึ่งดังขึ้น ผู้แข็งแกร่งที่บัญชาการเองของตระกูลเมิ่งราวกับลูกบอลยาง ชั่วพริบตาเดียวลอยออกไปสิบกว่าเมตร ชนบนต้นไม้โบราณที่สูงตระหง่านต้นหนึ่งอย่างรุนแรง

ส่วนมีดในมือของเขานั้น เกิดเสียงดัง“เพล้ง” จากนั้นตกลงบนพื้น

“นี่คือที่พึ่งของแกตระกูลเมิ่ง?”

หยางเฉินหันหน้า มองทางเมิ่งหงเย่อย่างหยอกเย้าพลางถามขึ้น

เหตุการณ์ฉากนี้ สะเทือนจิตใจของแต่ละคนในเหตุการณ์อย่างรุนแรง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนของตระกูลเมิ่งล้วนตาค้างกันหมด!

นี่คือที่พึ่งของแกตระกูลเมิ่งเหรอ?

คำพูดประโยคนี้ของหยางเฉิน ดังก้องอยู่ในหัวสมองของพวกเขารอบแล้วรอบเล่า

ไม่เพียงแค่คนของตระกูลเมิ่ง ยังมีตระกูลเฉินกับตระกูลกวน และเมืองคิงด้วย ทุกคนต่างทำหน้าอึ้งทึ่ง

แม้แต่หานเซี่ยวเทียน ยังเบิกดวงตาโตทั้งคู่เลย

“เพ้าดำลงมือ เลือดท่วม? ถุย! เพ้าดำเพ้าขาวอะไรกัน มาอยู่ต่อหน้าคุณหยาง ก็แค่ขี้ก้อนหนึ่งเท่านั้นแหละ!”

เฉินซิงไห่ได้สติกลับเข้ามาคนแรกสุด พูดจาเย้ยหยันไปเต็มที่

ในเวลานี้ เขายังเห็นความสำคัญของตระกูลเมิ่งอยู่อีกที่ไหน?

“ในฐานะผู้แข็งแกร่งที่บัญชาการเองของตระกูลเมิ่ง โดนตีทีเดียวก็หมดสภาพแล้ว! จะมาจับมีดต่อหน้าคุณหยาง คู่ควรแล้วเหรอ?”

กวนเสว่ซงก็ตอบสนองกลับมาเหมือนกัน รีบพูดทันที

ตามมาด้วยหวังเฉียงหัวเราะฮาๆ เสียงดังขึ้นมา “อยู่ต่อหน้าคุณหยาง ใครกล้าเรียกว่าเป็นตำนาน? มีใครคู่ควรบ้าง?”

สามารถพูดได้ว่ามองเห็นหยางเฉินโจมตียอดฝีมืออันดับหนึ่งของตระกูลเมิ่งพ่ายแพ้ไปอย่างง่ายดาย คนที่ดีใจมากที่สุดก็คือตระกูลเฉินกับตระกูลกวน และยังมีเมืองคิงด้วย

โดยเฉพาะนี่คือตระกูลใหญ่ชั้นนำของเมืองเอก ตระกูลเมิ่ง!

พวกเขาพนันด้วยชีวิตของตนเองและครอบครัวแล้ว ถ้าเกิดหยางเฉินแพ้ งั้นตระกูลที่พวกเขาอยู่กันก็คงจะโดนตระกูลเมิ่งพังย่อยยับ

แต่ถ้าหยางเฉินได้รับชัยชนะ งั้นวันหลัง ต่อให้เป็นตระกูลใหญ่ชั้นนำของเมืองเอก สำหรับพวกเขาแล้ว ยังมีอะไรน่ากลัวอีก?

เป็นครั้งแรกที่พวกเขารู้สึกถึงระยะห่างของตนเองและตระกูลใหญ่ชั้นนำของเมืองเอกใกล้กันเช่นนี้

กุ่ยหยาที่เมื่อสักครู่พยายามไปช่วยหยางเฉิน เวลานี้รู้สึกอับอายเต็มที่ นึกถึงเมื่อสักครู่ตนเองพูดเรื่องที่กำเริบเสิบสานอย่างยิ่งพวกนั้นต่อหน้าหยางเฉินไป ยิ่งอายจนหน้าแดงไปหมด

ความสามารถของเพ้าดำ เขาเป็นคนที่รู้ชัดเจนดีมาก และเคยปะทะกันลับหลังอยู่หลายครั้ง แพ้ชนะไม่ได้นับ

ปัจจุบันนี้ เพ้าดำกลับไม่มีทางต้านทานการถีบครั้งเดียวของหยางเฉินไว้ได้ สลบลงไปในที่สุดแล้ว

นี่อธิบายได้ว่าถ้าเป็นเขากับหยางเฉินปะทะกัน คงเป็นจุดจบแบบเดียวกัน

“เจ้าบ้านเมิ่ง นายอย่าซุกซ่อนเอาไว้สิ! ส่งพวกกระจอกคนหนึ่งมาเรื่อยเปื่อยแบบนี้ อยากฆ่าผู้มีบุญคุณของฉันเหรอ?”

ชั่วขณะนั้นหานเซี่ยวเทียนอารมณ์ดีมาก มองทางเมิ่งหงเย่ด้วยหน้าตาเสียดสีเต็มที่พร้อมบอกว่า “รีบให้ยอดฝีมือที่แกร่งสุดของตระกูลเมิ่งออกมาเถอะ! ไม่อย่างนั้นหลานชายของนาย เกรงว่าจะโดนเอาตัวไปจริงๆ แล้ว”