The king of War นิยาย บท 301

“ไสหัวไป!”

เมิ่งหงเย่ถีบเมิ่งฮุยออกไปทีหนึ่ง

จากนั้นสายตาของเขาตกอยู่บนตัวของหยางเฉินทันใด พูดจาแบบเย็นชา “เรื่องราวในวันนี้ ฉันยอมแพ้! เมิ่งฮุย แกเอาตัวไปเถอะ!”

“แต่ฉันหวังว่าตระกูลหานกับตระกูลเฉิน และตระกูลอื่นๆ ในเหตุการณ์นี้ ที่บอกว่าจะประกาศศึกกับตระกูลเมิ่งเมื่อกี้ เรื่องนี้จบแค่ตรงนี้เถอะ!”

“แน่นอนว่าอย่าคิดว่าฉันกำลังขอร้องแกเด็ดขาด ถ้าจะรบกันจริง ตระกูลเมิ่งของฉันก็ไม่กลัว เพียงแค่ตระกูลเมิ่งของฉันยามเข้าตาจนสู้จนตัวตาย ก็สามารถทำให้พวกเขาชดใช้อย่างสาสมได้!”

เมิ่งหงเย่ไม่อยากเปิดศึก แต่ท่าทีกลับยังคงดื้อรั้น

หยางเฉินส่งเสียงหัวเราะเยาะ “ได้ ฉันรับปากนาย!”

เดิมทีเขากลัวว่าเรื่องนี้จะใหญ่โต สร้างผลกระทบมากเกินไปจนจะเปิดโปงตนเอง จึงย่อมไม่ปฏิเสธข้อเสนอพักรบของเมิ่งหงเย่เป็นธรรมดา

ตระกูลเฉินและตระกูลกวน ยังมีเมืองคิงกลับอย่างไรก็ได้

กลุ่มอิทธิพลเหล่านี้ ยอมอยู่ใต้อำนาจตนเองมาตั้งแต่แรก แต่ถ้าดึงตระกูลหานเข้ามาพัวพันด้วยเพราะเหตุนี้ นี่คือสิ่งที่เขาไม่ยินยอมเห็น

“คุณปู่ ช่วยผมด้วย!”

เห็นหยางเฉินเดินมาทางตนเองทีละก้าว เมิ่งฮุยตกใจตกจนร้องไห้จริงๆ แล้ว ร้องไห้พร้อมร้องตะโกนขึ้นมา

แต่ทว่าเมิ่งหงเย่กลับไม่มองเมิ่งฮุยสักนิด หมุนตัวเดินไปยังคฤหาสน์หรูของตนเอง

“บอกมา ศพของโจวยู่ชุ่ย อยู่ไหน?”

หยางเฉินเดินเข้ามา เหยียบบนหน้าอกของเมิ่งฮุยไว้ สอบถามด้วยเสียงฉุนเฉียว

เมิ่งฮุยในเวลานี้ ยังมีความรุ่งโรจน์ของคุณชายตระกูลเมิ่งอยู่ที่ไหน?

เหมือนหมาตายตัวหนึ่ง ถูกหยางเฉินเหยียบไว้ตายเท้า

เหตุผลที่หยางเฉินมาตระกูลเมิ่ง ก็คือเพื่อตามหาศพของโจวยู่ชุ่ย

คนตายแล้ว นำความเจ็บปวดมาให้ฉินซีและฉินยีมากมายพอแล้ว ถ้าแม้แต่ศพยังไม่มี พวกเธอจะรับกันได้อย่างไร

“ฉันบอกแล้วไง หล่อนตายไปแล้ว ศพก็โยนไปให้หมา!”

เมิ่งฮุยกัดฟันบอก

ปัจจุบันนี้ ตระกูลเมิ่งทอดทิ้งเขาถึงที่สุด ส่วนเขาอยากจะกลับไปรุ่งโรจน์แบบเมื่อก่อนอีกครั้งหนึ่งนั้นมีเพียงความหวังเดียว

นั่นก็คือโจวยู่ชุ่ย!

“แกนี่มันไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นอย่าโทษว่าฉันใจร้ายแล้วกัน!”

สายตาหยางเฉินค่อยๆ เปลี่ยนมาคมกริบ มีความรู้สึกหนาวเหน็บ ชั่วพริบตาเดียวก็ปกคลุมเมิ่งฮุยไว้แล้ว

“แกอยากจะทำอะไร?”

เมิ่งฮุยมีลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ดีเอามากๆ

เวลานี้ ที่เขาเผชิญหน้าเหมือนว่าเดิมทีไม่ใช่คน แต่ว่าเป็นสัตว์ป่าดุร้ายดึกดำบรรพ์ตัวหนึ่ง

สายตาของหยางเฉินเหมือนอยากฉีกเขาเป็นชิ้นๆ

ความหวาดกลัวที่รุนแรง ได้ปกคลุมทั่วทั้งตัว

“กึก!”

หยางเฉินเหยียบลงมาทีหนึ่ง จากนั้นมีเสียงกระดูกแตกหักชัดแจ๋วดังขึ้นทีหนึ่ง มือขาวของเมิ่งฮุยถูกหยางเฉินเหยียบบนพื้นอย่างแรง ก่อนจะออกแรงบดขยี้

“อ๊ะ~”

ตามมาด้วยเสียงร้องคำรามที่ย่ำแย่ระเบิดออกมาจากในลำคอลึกของเมิ่งฮุย

ทั้งคฤหาสน์ตระกูลเมิ่งล้วนเป็นเสียงร้องคำรามของเมิ่งฮุย แต่ละคนต่างมีความรู้สึกสยดสยองอย่างหนึ่งขึ้นมา

ตอนหยางเฉินยกเท้าออก ทั้งมือข้างขวาของเมิ่งฮุยก็มีเลือดเนื้อผสมปนเปกันถึงที่สุด

พละกำลังของหยางเฉินมหาศาลแค่ไหน เหยียบมือขวาของเมิ่งฮุยจนกลายเป็นเนื้อบดเลยทีเดียว ต่อให้ส่งโรงพยาบาลทันเวลา เกรงว่าก็ไม่สามารถช่วยได้

“บอกมา ศพของโจวยู่ชุ่ยอยู่ไหน?”

เสียงของหยางเฉินดังขึ้นอีกครั้ง ส่วนเท้าของเขาเหยียบลงบนมือซ้ายของเมิ่งฮุยอีกแล้ว

ขอเพียงเขาออกแรง เมิ่งฮุยคงกลายเป็นคนพิการในที่สุด แม้กระทั่งมีความเป็นไปได้ว่าจะแขนด้วนเพราะเหตุนี้

ทั่วทั้งรอบด้านเป็นคนหมดมองเห็นฉากนี้เข้า ต่างสั่นเทาออกมาจากในส่วนลึกของจิตวิญญาณกันหมด

หยางเฉินในเวลานี้ เสมือนกับปีศาจร้ายที่มาจากนรกตนหนึ่ง

แม้แต่หานเซี่ยวเทียน ในใจยังเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ เดิมทีเขาไม่เคยคิดว่าอยากตรวจสอบเบื้องหลังของหยางเฉิน ดังนั้นทุกอย่างที่เกี่ยวกับหยางเฉิน จึงไม่รู้อะไรสักนิดเดียว

วันนี้เขากลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เหมือนไม่เคยเจอมาก่อนเลยบนตัวของหยางเฉิน