The king of War นิยาย บท 302

“เมิ่งฮุย! พูดความจริง!”

เมิ่งเทียนเจียวพูดอย่างโมโห

สำหรับลูกชายของตนเอง เขารู้ดีมากว่าเมิ่งฮุยอยากจะพูดอะไร

เขาเข้าใจชัดเจน นี่คือการสอบถามครั้งสุดท้ายของหยางเฉิน

สายตาของทุกคนตกอยู่บนตัวของเมิ่งฮุยกันหมด กำลังรอคำตอบของเขาอยู่

เมิ่งฮุยสีหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย มองมือทั้งคู่ที่ถูกทำให้เสียหายถึงที่สุด ในสายตาของเขาแค้นเคืองเต็มเปี่ยม

เดิมทีเขาคิดว่าขอเพียงตนเองไม่พูดที่อยู่ของโจวยู่ชุ่ย หยางเฉินคงไม่ฆ่าเขา แต่ตอนนี้ถึงได้เข้าใจ ถ้าไม่พูดความจริงอีก ตนเองคงตายจริงแน่

แต่ถ้าเกิดบอกที่อยู่ของโจวยู่ชุ่ยออกมา ชีวิตนี้เขาต้องพังพินาศแล้ว

เวลาผ่านพ้นไปแต่ละวินาที หยางเฉินไม่ได้เร่งรัด รอคอยคำตอบของเมิ่งฮุยอย่างเงียบๆ

“ถ้าฉันบอกความจริงออกไป นายปล่อยฉันได้ไหม?” เมิ่งฮุยถามขึ้นกะทันหัน

“แกคิดว่าตอนนี้ยังมีที่เหลือให้มาต่อรองกับฉันอีกเหรอ?” หยางเฉินหรี่ตา

“ในเมื่อไม่มีทางรับประกันชีวิตได้ ทำไมฉันต้องบอกความจริงนายด้วย?”

เมิ่งฮุยกัดฟันพูดขึ้น

เขากำลังพนัน พนันให้หยางเฉินประนีประนอมให้

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นแกก็ไปตายซะ!”

หยางเฉินพูดจบลง ก้าวเท้าเหยียบลงบนศีรษะของเมิ่งฮุยอย่างรุนแรงทีหนึ่ง

“เมิ่งฮุย!”

เมิ่งเทียนเจียวตะโกนขึ้นมาแล้ว

เมิ่งฮุยมองเห็นต่อหน้าต่อตาว่าเท้าข้างนี้ เทียบกับระยะห่างจากส่วนหน้าของตนเอง นับวันยิ่งเข้าใกล้ทุกที

มองเห็นเท้าของหยางเฉินกำลังจะเหยียบลงไป เมิ่งฮุยพังทลายถึงที่สุด ตะโกนขึ้น “ฉันบอก! ฉันพูด! หล่อนยังอยู่! ยังมีชีวิตอยู่!”

แม้กระทั่งเท้าของหยางเฉินเหยียบบนหน้าของเมิ่งฮุยแล้ว ระหว่างช่วงเวลาที่อันตรายมากนี้ เมิ่งฮุยพังทลายอย่างยิ่ง ตะโกนบอกความจริงออกมาแล้ว

“แกว่าอะไรนะ?”

หยางเฉินทำหน้าตกใจ

ที่จริงเขาเพียงแค่อยากจะนำศพของโจวยู่ชุ่ยไป ปัจจุบันนี้กลับได้รู้ข่าวว่าโจวยู่ชุ่ยยังมีชีวิตอยู่

สำหรับเขานั้น โจวยู่ชุ่ยสมควรตายจริง แต่ทั้งๆ ที่หล่อนถูกฉินซีไล่ออกไป ระหว่างทางตนเองยังส่งคนคุ้มครองกลับ ดันถูกลักพาตัวไป

ถ้าตายแล้วจริงๆ ฉินซีคงรู้สึกผิดในใจไปตลอดชาติ ด้วยความจิตใจดีของเธอ คงคิดว่าโจวยู่ชุ่ยถูกทำร้ายจนตายเพราะเธอ

“โจวยู่ชุ่ยยังมีชีวิตอยู่ ฉันไม่ได้ฆ่าหล่อน!”

เมิ่งฮุยบอกอีกครั้งหนึ่ง เหงื่อเปียกชุ่มไปทั่วตัว ในลูกตาเต็มไปด้วยความตกใจกลัว

เมื่อสักครู่ เขารู้สึกถึงความตายแล้วจริงๆ

เท้าของหยางเฉินเหยียบลงบนหน้าของเขาจริง เกรงว่าหากเขาพูดความจริงออกมาช้าสักวินาทีเดียว ศีรษะของตนเองคงเหมือนมือทั้งคู่ ถูกบดขยี้ไป

“พูดให้ชัดเจน สรุปหล่อนอยู่ที่ไหนกันแน่?” หยางเฉินถามขึ้น

เมิ่งฮุยกลัวจริงแล้ว ไม่กล้าปิดบังสักนิดเดียว “หล่อนยังอยู่ที่ตระกูลเว่ย!”

“ที่ตระกูลเว่ย? นี่เป็นไปได้ยังไง?”

ตอนแรกหยางเฉินไปหาเว่ยเสียงมาก่อนแล้ว เป็นเพราะหาโจวยู่ชุ่ยไม่เจอ และเว่ยเสียงกลับบอกว่าโจวยู่ชุ่ยถูกคนของเมิ่งฮุยเอาตัวไป เขาถึงรีบตรงมาที่ตระกูลเมิ่ง

“เมิ่งฮุย เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

เวลานี้เมิ่งเทียนเจียวทำหน้าโกรธเคืองเช่นกัน ตวาดใส่เมิ่งฮุยไป

เมิ่งฮุยร้อนใจจนใกล้จะร้องไห้แล้ว “ที่ฉันพูดเป็นความจริงทั้งหมด!”

“ผู้หญิงบ้านนอกคนหนึ่ง ฉันจะลักพาตัวหล่อนมาทำอะไร?”

“ฉันแค่จงใจให้เว่ยเสียงปล่อยข่าวออกไป บอกว่าโจวยู่ชุ่ยอยู่ในมือฉัน”

“จะว่าไป ถ้าฉันอยากฆ่าหล่อนจริง ให้ตระกูลเว่ยลงมือโดยตรงก็พอแล้ว ทำไมต้องเสียแรงมากขนาดนั้น เอาผู้หญิงคนนี้กลับตระกูลเมิ่งแล้วค่อยฆ่าด้วยล่ะ?”

ฟังคำพูดของเมิ่งฮุยจบ ชั่วขณะนั้นหยางเฉินก็เงียบงันไป

เขาพยายามทำให้ตนเองรักษาความสงบเอาไว้ให้ได้มากที่สุด มองท่าทางของเมิ่งฮุยแล้ว น่าจะไม่เหมือนพูดโกหก