The king of War นิยาย บท 307

“คุณหยางครับ ผมได้ดูคลิปนั้นแล้ว แต่ไม่รู้เลยว่าผู้หญิงที่อยู่ในคลิปนั้นเป็นแม่ยายของคุณนะครับ! และไม่รู้ด้วยว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับตระกูลเว่ยของผม!”

“สิ่งที่ผมพูดมานั้นจริงแท้ทุกอย่าง ถ้าผมกล้าผิดบังคุณแม้แต่คำเดียว ก็ขอให้ผมไม่ได้ตายดีแล้วกันครับ!”

เว่ยเฉิงโจวพูดออกมาด้วยความร้อนรน แม้แต่สรรพนามที่เรียกหยางเฉินยังเปลี่ยนเป็นคุณหยางเลย เห็นได้ชัดว่าหยางเฉินนั้นได้ทำให้ในใจของเขาเกิดความหวาดกลัวขึ้นอย่างมาก

ผู้แข็งแกร่งอายุน้อยคนหนึ่งที่สามารถสังหารหนิวกึงเซิงได้อย่างง่ายดาย ถ้าคิดจะทำลายตระกูลเว่ย มันก็เป็นเรื่องที่ง่ายแสนง่าย!

ในตอนนี้ ถึงแม้ลูกชายของตัวเองจะถูกหยางเฉินฆ่าตาย เขาก็ไม่กล้ามีความคิดที่จะโกรธแค้นเลยด้วยซ้ำ

การที่เขาสามารถนำพาตระกูลเว่ยมาจนถึงทุกวันนี้ เขาต้องไม่ใช่คนโง่แน่นอน

“นี่คุณไม่รู้จริงๆ ใช่มั้ย?” หยางเฉินถาม

“คุณหยาง ผมไม่รู้จริงๆ ครับ!” เว่ยเฉิงโจวร้อนรนจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

หยางเฉินไม่ได้ว่าอะไร หลังผ่านไปหลายสิบวิ จู่ๆ เขาก็พูดออกมาว่า “ช่างเถอะ เรื่องในวันนี้ ผมก็จะไม่ทำให้คุณต้องลำบากใจ แต่ถ้าต้องการจบเรื่อง ก็ต้องไปจัดการที่ต้นตอ คนที่ชิงตัวแม่ยายผมไปก็คือเว่ยเสียง งั้นผมก็จะพาเว่ยเสียงไปแค่คนเดียว”

“ส่วนเรื่องความเสียหายที่เกิดขึ้นกับเยี่ยนเฉินกรุ๊ปนั้น ผมคิดว่าลูกชายของคุณก็คงไม่มีปัญญาชดใช้อยู่แล้ว งั้นก็ให้ตระกูลเว่ยของคุณมารับผิดชอบแทนแล้วกัน!”

“นอกจากนี้ สำหรับการถ่ายทอดสดเมื่อเช้า ตระกูลเว่ยของคุณก็ต้องชี้แจงให้ชัดเจนด้วย!”

“ทุกอย่างที่ผมพูดมา ไม่มีปัญหาใช่มั้ย?”

สีหน้าของเว่ยเฉิงโจวนั้นดูแย่มาก จนตอนนี้ เขาถึงได้เข้าใจอะไรบางอย่าง

“คุณไม่เห็นด้วยสินะ?”

เมื่อเว่ยเฉิงโจวไม่พูดอะไร หยางเฉินจึงได้ถามออกไป

“ไม่ ไม่ครับ!”

เว่ยเฉิงโจวรีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า “ที่คุณบอกว่าจะให้ชดใช้ กับเรื่องที่ชี้แจงข้อเท็จจริง อันนี้ไม่มีปัญหา แต่ที่บอกว่าจะเอาตัวเว่ยเสียงไปนั้น เกรงว่าจะไม่ได้ครับ!”

“ดูท่า พูดดีๆ แล้วคุณจะไม่ชอบสินะ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นตระกูลเว่ย ก็ไม่จำเป็นต้องมีอยู่ต่ออีกไปแล้ว!” จู่ๆ หยางเฉินก็พูดออกมา

เขาไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล ตอนที่ได้รู้ว่าเว่ยเฉิงโจวนั้นไม่ได้รู้เรื่องที่เว่ยเสียงชิงตัวโจวยู่ชุ่ยไปนั้น เขาก็ตั้งใจจะลงโทษเว่ยเสียงแค่คนเดียว

แต่มาตอนนี้ เว่ยเฉิงโจวกลับไม่ยอมส่งคนให้เขา

“คุณหยางครับ คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ไม่ใช่ว่าผมไม่ยอมส่งตัวเว่ยเสียงให้คุณ แต่เป็นเพราะว่า เขาได้ตายไปแล้วครับ!”

ตอนที่เว่ยเฉิงโจวพูดอธิบาย แววตาของเขาก็ทั้งโกรธทั้งปวดร้าว

ก่อนหน้านี้ หลังจากที่เขาได้รู้ว่าหยางเฉินได้ฆ่าเว่ยเสียงไปแล้ว เขาก็ไม่ได้สงสัยอะไรเลย เพราะคนที่มารายงานเรื่องนี้ให้กับเขา ก็คือคนไว้ใจที่เขาส่งไปอยู่กับเว่ยเสียง

แต่มาตอนนี้ หยางเฉินกลับมาทวงถามเว่ยเสียงกับเขา งั้นก็แสดงว่า คนที่สังหารเว่ยเสียงนั้น คือใครอีกคน

เขาไม่ได้สงสัยเลยว่าหยางเฉินจะโกหกเขารึเปล่า หยางเฉินนั้นเป็นถึงคนที่กล้าฆ่าแม้กระทั่งผู้นำสาขาของสมาคมบูโด แล้วจะมาสนใจความเป็นความตายของเว่ยเสียงได้ยังไง?

หยางเฉินเองก็รู้สึกงงเหมือนกัน “ตายแล้ว?”

เขานั้นเขาไปหาเว่ยเสียงมาแล้ว และได้ลงมือไปด้วย แต่พอรู้ว่าโจวยู่ชุ่ยถูกคนของเมิ่งฮุยเอาตัวไป เขาก็รีบจากไปทันที

ตอนนี้ เว่ยเสียงกลับตายไปแล้ว

ไม่นาน หยางเฉินก็เข้าใจทุกอย่าง หรี่ตาแล้วมองไปที่เว่ยเฉิงโจว “ดูแล้ว ภายในตระกูลเว่ย จะไม่สงบสุขเลยสินะ!”

เขาไม่เพียงรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แถมยังพอรู้คร่าวๆ ว่าใครเป็นคนสังหารเว่ยเสียงแล้วด้วย

เว่ยเฉิงโจวสีหน้าแดงก่ำ และกัดฟันพูดว่า “คุณหยางไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องนี้ ผมจะจัดการให้คุณเองครับ!”

พูดจบ เขาก็ตะโกนออกมาว่า “เด็กๆ!”

ทันใดนั้น ก็มีบอดี้การ์ดเดินเข้ามาสองคน พอพวกเขาเห็นศพที่นอนอยู่ข้างๆ สีหน้าของทั้งคู่ก็เปลี่ยนไปทันที

นั่นเป็นถึงหนิวกึงเซิงเลยนะ หนึ่งในผู้นำสาขาของสมาคมบูโด ฝีมือกับตำแหน่งนั้นสูงล่งมาก ตอนนี้กลับมาตายไปซะแล้ว?

“จัดการกับศพที่อยู่ตรงนี้ซะ ห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด อีกอย่าง……”

เว่ยเฉิงโจวหันมองหยางเฉินแวบหนึ่ง แล้วค่อยพูดต่อว่า “เรียกเว่ยเชิน มาหาฉันหน่อย!”

“ครับ เจ้าบ้าน!”