The king of War นิยาย บท 308

“เว่ยเชิน นี่แกคิดจะทำอะไร? ยังไม่รีบปล่อยตัวประกันอีก!” เว่ยเฉิงโจวตวาดออกมา

วินาทีที่ได้เจอโจวยู่ชุ่ย หยางเฉินก็รู้สึกโล่งอกทันที

จากที่พักของเว่ยเสียง มาถึงเมืองโจวเฉิง แล้วมาที่บ้านตระกูลเว่ย สุดท้ายก็เป็นที่วิลล่าหลังนี้ ในที่สุดก็หาโจวยู่ชุ่ยเจอสักที

“เว่ยเชิน ปล่อยเธอไป แล้วผมรับปากว่าคุณจะไม่ตาย!”

หยางเฉินยพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

เขานั้นรู้ดีอยู่แล้ว ว่าทำไมเว่ยเชินถึงต้องเรียกเขามาด้วย

ต้องเป็นเพราะหลังจากที่เว่ยเชินส่งคนไปฆ่าเว่ยเสียง แล้วพาตัวโจวยู่ชุ่ยไป ตอนนี้เรื่องที่ทำมาก็ถูกเปิดเผย เขารู้ดีว่าคงหนีไม่รอด ตระกูลเว่ยเองก็ไม่ปล่อยเขาไว้แน่

มีเพียงหยางเฉินเท่านั้น ที่สามารถช่วยเขาได้ ด้วยเหตุนี้ถึงได้มีการเจาะจงที่จะให้หยางเฉินมาที่นี่

“หยางเฉิน ผู้หญิงคนนี้ถูกเว่ยเสียงจับตัวไป ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรทั้งนั้น ผมก็เพิ่งพาเธอไปหลังจากที่เว่ยเสียงมันตายแล้ว”

สีหน้าของเว่ยเชินตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความร้อนรน และอธิบายกับหยางเฉินเป็นอันดับแรก

หยางเฉินพยักหน้า “ผมรู้ ดังนั้น ระหว่างเรา จึงไม่มีความแค้นอะไรที่ฝังลึกขนาดนั้น ถ้าคุณยอมปล่อยเธอ ผมรับรองได้ว่าตระกูลเว่ยจะไม่ทำอะไรคุณแน่นอน”

เว่ยเฉิงโจวก็รีบพูดออกมาเหมือนกัน “สิ่งที่คุณหย่างพูดมานั้นเป็นความจริง ขอแค่แกยอมปล่อยเธอ เรื่องการตายของเว่ยเสียงฉันจะไม่ถือสาอะไรแกก็ได้ หลังจากวันนี้แกจะยังคงเป็นลูกชายของเว่ยเฉิงโจวต่อไป!”

“ลูกชายเหรอครับ?”

เว่ยเชินเริ่มใส่อารมณ์ขึ้นมา แล้วพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำว่า “เว่ยเฉิงโจว ในใจของพ่อเคยมีลูกชายคนนี้อยู่ด้วยเหรอ?”

“ในสายตาของพ่อ ผมกับเว่ยเสียง รวมถึงเว่ยหู่ ก็เป็นได้แค่หมากในมือของพ่อเท่านั้น! ทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ มันเป็นความผิดของพ่อ!”

เว่ยเฉิงโจวขมวดคิ้วอย่างแรง พยายามอดกลั้นความโกรธเอาไว้ “แกมีปัญหาอะไรกับฉัน มันก็เป็นเรื่องระหว่างเรา”

“รีบปล่อยเธอก่อน ไม่อย่างนั้นอย่าจะหาว่าฉันไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกไม่ได้นะ!”

เว่ยเฉิงโจวสีหน้าโกรธเกรี้ยว

“แม้แต่ความตายผมยังไม่กลัวเลย แล้วคิดว่าผมจะกลัวพ่อรึไง?”

เว่ยเชินพูดออกมาด้วยความโมโห “ตั้งแต่เล็ก พ่อก็บอกพวกเราว่า ถ้าอยากได้อำนาจที่มากขึ้นในตระกูลเว่ย ก็ต้องไปแย่งชิงเอาเอง ไม่เพียงไม่ห้ามปรามความขัดแย้งระหว่างพี่น้องของเรา แต่พ่อยังสนับสนุนด้วยซ้ำไป! มีพ่อที่ไหนเขาเป็นแบบนี้กันมั้ย?”

“ดังนั้น ตามที่ผมบอก ทุกอย่างในวันนี้ มันเป็นความผิดของพ่อ ถ้าพ่อไม่ได้เลี้ยงดูพวกเราจนต้องกลายเป็นสัตว์ที่เลือดเย็น แล้วมันจะเกิดเรื่องอย่างวันนี้ขึ้นได้ยังไง?”

ความรู้สึกของเว่ยเชินนั้นรุนแรงกว่าที่เคย ร่างกายสั่นไปทั้งตัว

“การที่ฉันทำแบบนี้ ก็เพื่อทำให้พวกแกนั้นเก่งขึ้น มีแค่วิธีนี้ ถึงจะทำให้ตระกูลเว่ยนั้นยิ่งใหญ่ขึ้น จะบอกว่าฉันทำผิดใช่มั้ย?”

แววตาของเว่ยเฉิงโจวนั้นดูเจ็บปวด ต่อให้เขาจะโหดเหี้ยมเพียงใด แต่ในตอนนี้ ตอนที่ถูกลูกชายของตัวเองเคียดแค้นขนาดนี้ เขาเองก็รู้สึกแย่เหมือนกัน

“ผิด! ผิดอย่างมหันเลย!”

เว่ยเชินตวาดออกมาด้วยความโมโห “ตั้งแต่เล็ก ผมก็ถูกรังเกียจ เว่ยหู่กับเว่ยเสียงด่าว่าผมเป็นลูกนอกสมรส แม้แต่คนใช้ยังแอบด่าผมลับหลังเลย!”

“ตอนแรก ผมคิดว่าถ้าผมไม่ไปแก่งแย่งกับพวกเขาแล้ว พวกเขาก็จะยอมปล่อยผมไป แต่หลังจากนั้น ผมก็เพิ่งได้รู้ว่า ตัวเองนั้นมันไร้เดียงสาเกินไป!”

“ต่อให้ผมไม่แย่ง พวกเขาก็ยังคงคิดว่า ผมนั้นไปขวางทางพวกเขา แล้วคิดหาวิธีที่จะกำจัดผมออกไป”

“พ่อยังจำได้มั้ย ตอนที่ผมอายุสิบขวบ เรื่องที่ผมถูกน้ำในแม่น้ำพัดไป? ผมไม่ได้ตกน้ำเพราะเสียหลัก แต่ผมถูกเว่ยหู่กับเว่ยเสียงผลักลงไปต่างหาก!”

“หลังจากนั้น ผมที่อยู่หน้าประตูห้องหนังสือ ก็ได้ยินพ่อตำหนิเว่ยหู่กับเว่ยเสียง แล้วผมก็ได้รู้ว่า พ่อนั้นรู้เรื่องทุกอย่าง ต่อให้ผมเกือบโดนฆ่าตาย พ่อก็แค่ตำหนิพวกเขาแค่ไม่กี่คำเท่านั้น”

“ดังนั้น ตั้งแต่ตอนนั้นมา ผมก็เปลี่ยนไป ผมคิดที่จะแย่งชิงทุกอย่าง ด้วยเหตุนี้พ่อกลับดูสนใจในตัวผมมากขึ้น แต่สิ่งที่พ่อไม่รู้ก็คือ เดิมทีผมไม่ได้เป็นคนแบบนี้!”

เว่ยเฉิงโจวสีหน้าปวดร้าว ในตอนนี้ เหมือนเขาจะรู้ว่าตัวเองนั้นได้ทำผิดไปแล้วจริงๆ

“เรื่องในอดีตก็ให้มันแล้วกันไป! หลังจากวันนี้ แกก็ยังคงเป็นลูกชายของเว่ยเฉิงโจวเหมือนเดิม!” เว่ยเฉิงโจวพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

“มันเป็นอย่างนั้นได้จริงๆ เหรอ?”

เว่ยเชินทำหน้าดุร้าย “ทุกอย่างที่ผมพูดมาเมื่อกี้ มันไม่เพียงพอที่จะทำให้ผมนั้นเกลียดพ่อได้ขนาดนี้หรอก สาเหตุจริงๆ ที่ผมเกลียดพ่อนั้น เป็นเพราะพ่อ ฆ่าแม่ผมตายต่างหาก!”