The king of War นิยาย บท 314

พอได้ยินหยางเฉินบอกว่าอ้ายหลินกำลังจะแต่งงานกับคนอื่น

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “ครั้งนี้น่ะยังไม่ แต่ครั้งต่อไปละก็ไม่แน่ ที่บ้านของเธอได้จัดหาคู่ครองให้เธอมาหลายครั้งมากแล้ว”

พอได้ยินแบบนั้น หม่าชาวก็เงียบไป แววตาก็ดูเศร้าสร้อยขึ้นมา

ระหว่างทางที่โรงพยาบาล อ้ายหลินนั้นได้พูดกับหยางเฉิน ที่บ้านได้หาคู่มาให้เธอหลายครั้งแล้ว แต่เธอก็หาเหตุผลมาปฏิเสธไปได้ทุกครั้ง

ตอนอยู่ชายแดนเหนือ มีอยู่ครั้งหนึ่ง หม่าชาวได้รับบาดเจ็บสาหัส เคยพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลช่วงหนึ่ง จากความใกล้ชิดในช่วงนั้นนี่แหละ หม่าชาวก็ได้เริ่มชอบอายหลินขึ้นมา

ตระกูลของอ้ายหลิน เป็นตระกูลใหญ่ในเมืองเยนตู แต่หม่าชาวนั้นเป็นแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่ง

ดังนั้นภายในใจของหม่าชาว อ้ายหลินก็คือเจ้าหญิงที่สูงศักดิ์ ส่วนตัวเองนั้น เป็นแค่ทหารที่แอบปกป้องอยู่ข้างหลังเท่านั้น

อ้ายหลินที่ไอคิวสูงส่ง ทำไมจะมองไม่ออกล่ะว่าหม่าชาวนั้นชอบตัวเอง?

แต่ว่า เธอเองก็มีเรื่องที่ติดอยู่ในใจเหมือนกัน เธอมักจะคิดว่าตัวเองนั้นแก่กว่าหม่าชาวสี่ปี ความห่างของอายุ ทำให้เธอยังรู้สึกรับไม่ค่อยได้

ส่วนหม่าชาวก็ไม่ยอมสารภาพรักสักที ความรู้สึกของทั้งคู่ จึงยังคงวนอยู่กับที่

“ครั้งนี้ พี่อ้ายจะอยู่ที่เมืองเจียงโจวสักพักหนึ่ง เพื่อรักษาให้พ่อตาของฉัน”

จู่ๆ หยางเฉินก็พูดขึ้นว่า “ฉันหวังว่า แกจะรักษาโอกาสในครั้งนี้ให้ดี เมื่อพลาดมันไปแล้ว บางที ครั้งต่อไปที่พบกัน เธอก็อาจจะเป็นภรรยาของคนอื่นไปแล้ว พอถึงตอนนั้น แกต้องเสียใจไปจนวันตายแน่นอน!”

“พี่เฉินครับ เธอคือเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ของตระกูลอ้าย ส่วนผม เป็นแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่ง ผมมันไม่คู่ควรกับเธอ!”

หลังจากที่เงียบไปนาน ขู่ๆ หม่าชาวก็พูดหัวเราะเยาะตัวเอง

นี่แหละคือหม่าชาว กับเรื่องของความรักนั้น ช่างเป็นกระดาษที่ขาวสะอาดจริงๆ

ทั้งๆ ที่ชอบมาก แต่กลับดูถูกตัวเอง คิดว่าตัวเองนั้นไม่คู่ควรกับอ้ายหลิน

ทันใดนั้น หยางเฉินก็ได้ยื่นมือทั้งสองข้างออกไป กำแขนทั้งสองข้างของหม่าชาวไว้แน่นๆ แล้วพูดด้วยสีหน้าที่แน่วแน่ว่า “ก็จริงที่แกนั้นเป็นเด็กกำพร้า แต่นับจากวันที่แกเริ่มติดตามฉัน แกก็ไม่ใช่เด็กกำพร้าอีกต่อไป! เพราะว่า แกยังมีฉัน พี่น้องที่พร้อมจะร่วมหัวจมท้ายไปกับแก!”

หยางเฉินกับหม่าชาวนั้น เคยผ่านสมรภูมิรบมานับครั้งไม่ถ้วน เคยผ่านความเป็นความตายมานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งคู่ก็ได้ฝ่าฟันมันมาด้วยกัน

ถึงแม้พวกเขาจะอยู่ในฐานะหัวหน้ากับลูกน้อง แต่ในใจของหยางเฉินนั้น หม่าชาวก็คือน้องชาย น้องชายที่ผ่านควมเป็นความตายมาด้วยกัน!

จะบอกว่า ถ้าไม่มีหม่าชาว ก็คงไม่มีหยางเฉินในวันนี้ก็ว่าได้

พอได้ยินคำพูดของหยางเฉิน หมาเฉินก็ทำหน้าซาบซึ้ง ในใจก็รู้สึกเต้นรัวไปทีหนึ่ง

หลายปีมานี้ เขานั้นคอยติดตามอยู่ข้างกายหยางเฉินอย่างเงียบๆ ติดตามหยางเฉินไปฆ่าฟันศัตรู แต่ในใจของหม่าชาว หยางเฉินนั้นเป็นดั่งเทพสงครามที่ไม่อาจเอื้อมถึง

แต่ไม่นึกเลยว่า หยางเฉินจะมองเขาว่าเป็นน้องชายคนหนึ่ง

ในตอนนี้ หม่าชาวที่เป็นดั่งน้ำแข็ง เหมือนในใจจะค่อยๆ ถูกละลายแล้ว

“พี่เฉิน ขอบคุณครับ!” หม่าชาวพูดออกมาด้วยตาที่แดงก่ำ

“ไอ้งั่งเอ๊ย!”

หยางเฉินยื่นมือออกไป ขยี้ไปที่หัวของหม่าชาวเบาๆ “ในเมื่อชอบแล้ว ก็ห้ามยอมแพ้!”

“แต่ว่า ยังไงเธอก็เป็นคุณหนูของตระกูลอ้ายนะครับ……”

หม่าชาวยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกหยางเฉินพูดขัดซะก่อน “ตระกูลอ้ายแล้วมันจะทำไม? ต่อให้เป็นแปดประตูแห่งเย็นตูแล้วมันจะทำไม? เมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน มีใครกล้าเรียกตัวเองว่าราชาบ้าง?”

“ขอแค่แกสามารถจีบอ้ายหลินได้ ถึงตอนนั้น ฉันจะได้สู่ขอกับแกที่ตระกูลอ้ายเอง!”

หยางเฉินพูดออกมาด้วยความองอาจยิ่งกว่าใคร ด้วยตำแหน่งและภูมิหลังของเขา ต่อให้เป็นทั้งจิ่วโจว จะมีตระกูลไหนบ้างที่กล้าดูถูกพี่น้องของเขา?

หม่าชาวที่ทำหน้าอมทุกข์ในตอนแรก ตอนนี้ เหมือนในแววตาทั้งสองข้างนั้นดูมีพลังและมั่นคงขึ้นมา

“แกเป็นน้องชายของหยางเฉินคนนี้ ตอนที่อยู่ในสนามรบไม่แม้แต่จะกลัวตาย แล้วกะอีแค่ตระกูลอ้ายจะมีอะไรให้กลัว?”

“พี่เฉิน พี่ไม่ต้องห่วง ผมไม่มีทางยอมแพ้เรื่องของอ้ายหลินแน่นอนครับ!”

แววตาของหม่าชาวนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ

หยางเฉินหัวเราะออกมาทีหนึ่ง แล้วตบลงบนไหล่ของหม่าชาวอย่างแรง “นี่สิน้องชายของหยางเฉินคนนี้!”

ถ้าหม่าชาวกับอ้ายหลินได้คบกันจริง มันก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีเหมือนกัน